- - Bij veel RPG’s en avonturenspellen draait het om het redden van de wereld, wat op zich logisch is, veel verhalen en films draaien ook om dit concept. Veel mensen vinden het idee van heroïsme en happy endings prettig. In sommige games kun je een beetje gemeen zijn, of een behoorlijke hufter, maar ik ken maar weinig spellen die mij de vrijheid geven om in en in slecht te zijn. En soms heb ik daar gewoon zin in!
Het eerste spel waar ik aan moest denken, toen ik zat te peinzen of er recentelijk geen game is uitgekomen waarin je echt kwaadaardig kunt zijn, was Overlord. Maar wanneer ik de twee opties ‘wees een beetje een eikel’ en ‘wees een enorme eikel’ krijg, heb ik niet het gevoel dat ik echt kwaadaardig ben. Al vond ik het wel erg leuk om het elfenras uit te roeien en hun heilige bos plat te branden. Oké, dus Overlord heeft de slechterik in mij een beetje wakker gemaakt. Wat nog meer?
In free roaming-games als GTA, Saints Row en Mafia II kun je rondkloten ten koste van onschuldige burgers, dat is altijd leuk. Alleen zitten er geen gevolgen aan, dus het voelt betekenisloos en onbevredigend op de lange termijn. De verhaallijnen hebben te maken met criminaliteit, waardoor jij overkomt als een bad boy die de slechterik uithangt, toch draait het uiteindelijk om het verslaan van iemand die nóg slechter is dan jij bent. Echt kwaadaardig voel ik me dan ook niet. Ik wil niet de eikel boven me neerhalen, ik wil hem neerhalen en zijn plek overnemen!
Dus ben ik tot de conclusie gekomen dat het amper voorkomt dat de speler echt de kans krijgt om evil te zijn, en dat vind ik raar. Want de held mag dan wel winnen aan het einde van de film, het is toch echt de slechterik die de film interessant maakt. Neem The Dark Knight en Batman: Arkham Asylum, een film en een game waarin Batman de held is en uiteindelijk als winnaar uit de bus komt. Maar wie vindt iedereen het stoerst? Wie is het populairst? Welk personage intrigeert het meest? The Joker. En terecht, het is een briljant personage. En hij is slecht.
Slechteriken zijn boeiend omdat ze iets anders doen en geloven dan de meeste mensen. Een interessante antagonist gelooft zelf niet dat hij iets slechts doet, hij gelooft juist dat hij gelijk heeft en dat de held hem weerhoudt van zijn wereldverbeterende daden. Magneto uit The X-Men is een goed voorbeeld hiervan: terwijl de X-Men vrede willen tussen mensen en mutanten, is Magneto ervan overtuigd dat mensen hen nooit zullen accepteren en dat mutanten altijd moeten vrezen voor hun leven. Dus zijn oplossing is de strijd aangaan met de mensen. Soms wil hij alle niet-mutanten uitroeien, soms wil hij iedereen veranderen in een mutant en zo ongelijkheid verwijderen. Hoe het ook zij, hij gelooft in zijn zaak. En ik, als rasechte relativist, begrijp zijn punt volledig. Dat maakt hem interessant.
Daarom lijkt het mij juist zo tof om een game te spelen die draait om ‘evil’ zijn. Geen goedaardige premisse waarin jij slecht kunt handelen (zoals in BioWare-games), maar een verhaal dat draait om jouw verschrikkelijke daden met oprechte intenties. Het kan op allerlei manieren: de game kan draaien om jou als stripboekachtige slechterik die de wereld wil overnemen, maar wordt dwarsgezeten door een superheld. Of wat te denken van een game waarin jij een seriemoordenaar bent die zo min mogelijk sporen moet achterlaten tijdens het plegen van moorden? Of een game waarin je een gigantische hagedis bent die een prinses ontvoert en haar probeert af te schermen van een vadsige loodgieter, dat wil iedereen toch spelen? … Wat? Ik ben toch niet de enige die een gruwelijke tyfushekel aan Princess Peach heeft, of wel?