Rob Wat is kunst? Leg met diamanten belegde uitwerpselen op een gouden bord en de een zal er een duidelijke uiting van kritiek op onze materialistische maatschappij in zien, terwijl de ander denkt: ‘Getver, een drol op een bordje.’ Over smaak valt nu eenmaal niet te twisten en ook in de game-industrie zien we dat terug. Rez is daar een perfect voorbeeld van. De game, die zich sterk op de audiovisuele presentatie focust, is bejubeld door de pers en een bescheiden groep hardcore gamers om zijn kunstzinnige en hypnotiserende kwaliteiten. Anderen zien er vooral een saaie on-rails shooter in met ‘slechts’ vier levels. En nu, tien jaar later, komt grootmeester Mizuguchi met de spirituele opvolger: Child of Eden.
Child of Eden speelt vrijwel hetzelfde als Rez, met als grote uitzondering dat de game met Kinect en Playstation Move bestuurd wordt. Afgelopen week ging ik aan de gang met Kinect-versie en ik moet toegeven dat het spelen met je handen zorgt voor een diepere ervaring die je nog meer de game in trekt. Met je rechter hand bestuur je de reticle over het beeld en zet je een lock-on op vijanden. Met een krachtige voorwaartse beweging vuur je vervolgens je projectielen af. Naast gewone vijanden zijn er ook paarse vijanden en projectielen die alleen te vernietigen zijn met een wapen dat je met je linkerhand bedient. Zeker tijdens de hectische eindbaasgevechten ben je dus voortdurend aan het wisselen tussen je twee handen. Wordt het je echt even te veel, dan kun je tot driemaal toe een allesvernietigende aanval gebruiken door je armen in de lucht te zwaaien.
En meer dan dat is het eigenlijk niet. Net als bij Rez gaat het dan ook niet om de diepgaande gameplay, maar om de beleving. Je zou zelfs kunnen zeggen dat de term ‘game’ de lading niet eens helemaal dekt. Het is eerder een audiovisuele ervaring die je zintuigen probeert te prikkelen, terwijl je langzaam in de muziek en de dromerige werelden opgaat. Dat zoiets niet ieders pakkie ‘an is moge duidelijk zijn. Mizuguchi heeft op het eerste gezicht weinig moeite gedaan om dit bijzondere type spel aantrekkelijk te maken voor een groter publiek.
Wat wel meteen in het oog springt zijn de psychedelische werelden die in High Definition wel even andere koek zijn dan de blokkerige graphics van Rez. Tijdens mijn speelsessie heb ik drie verschillende levels gezien: een soort computerlevel opgebouwd uit blokjes, een onderwaterlevel en een level dat zich aan het wateroppervlak afspeelt. Toch is het moeilijk om duidelijk te omschrijven wat de levels precies voorstellen. Alles, van de vijanden en de omgevingen tot de teksten en de titels van de levels aan toe, is namelijk enorm abstract.
Geen Kinect of Move?
Wees gerust, de game is gelukkig ook te spelen op de traditionele manier met een controller in je knuistjes. Hierbij gebruik je de rechter trigger en de A-knop (X-knop op Playstation) om de verschillende wapens te bedienen. Als je echter eenmaal met Kinect gespeeld hebt pak je niet snel de controller erbij. Al moet ik bekennen dat ik wel wat spierpijn had in mijn rechterarm de dag erna…
Uiteraard is de muziek minstens zo belangrijk in Child of Eden. Waar Rez een stevige elektronische soundtrack heeft die per level telkens intenser wordt, is het in Child of Eden een stuk sfeervoller. Warme synthesizers, dromerige melodieën en hier en daar de vocalen van een Japanse zangeres ondersteunen de beelden perfect. Sommige elementen deden me zelfs denken aan het obscure Electroplankton voor de Nintendo DS. Hoogtepunt was toch wel een gevecht in de ruimte met een soort doorzichtige walvis. Op het moment dat je een perfecte aanval uitvoert, hoor je de engelachtige klanken van een zangeres en zie je haar in een korte flits in beeld verschijnen. Bij vlagen voelt de game dan ook aan als een grote LSD-trip.
Toch moet ik tot nu toe concluderen dat Child of Eden, afgezien van de nieuwe besturing, weinig vernieuwing toont ten opzichte van Rez. Hoogstwaarschijnlijk zullen het precies dezelfde mensen zijn die Child of Eden daarom helemaal geweldig gaan vinden, terwijl de massa het maar een wazig spel vindt. Aan de andere kant is het wel weer een welkome afwisseling op de tientallen flauwe minigamecompilaties voor Kinect en Playstation Move.