Jelle van Es Het is kwakkelen met de Spider-Man-serie. De ene game laat de gameharten sneller kloppen, terwijl de andere gelijk in de vuilnisbak gegooid wordt. Het heeft er gedeeltelijk mee te maken dat er steeds nieuwe ontwikkelaars op de serie worden gezet, die niet allemaal even goed met de franchise om weten te gaan. Beenox valt in de categorie ontwikkelaars die wel raad weet met Spider-Man, getuige het vorig jaar verschenen Spider-Man: Shattered Dimensions. Die game beviel ook Activision zo goed dat de studio weer aan het roer mag staan bij Spider-Man: Edge of Time.
In Spider-Man: Edge of Time krijg je twee verschillende Spider-Mans onder je hoede. Ten eerste heb je de Peter Parker-variant: de Spider-Man die wij kennen en die gebaseerd is op de Amazing Spider-Man-comicserie. Daarnaast mogen we op avontuur met een Spider-Man uit de toekomst, Miguel O’Hara, een Spider-Man die voortkomt uit de Spider-Man 2099-comic. De rode draad door het verhaal dat beide comichelden met elkaar verbindt, is dat de Spider-Man uit de toekomst op zoek gaat naar de klassieke Spider-Man, om hem van de dood te redden en zo de toekomst veilig te stellen.
Beide helden komen elkaar niet direct tegen, maar hebben via telepathie contact. De Spider-Man die je niet onder je hoede hebt, zie je rechtsonder in het beeld en hij praat regelmatig tegen de Spider-Man waar je actief mee speelt. Op deze manier lopen de conversaties gelijktijdig met de actiescènes en blijft het tempo hoog. In de demonstratie hebben we gezien hoe er met Peter Parker op vijanden ingebeukt werd, terwijl Miguel hem aanmoedigt om op te schieten. Je hebt geen lange momenten waarop er niks gebeurt, constant gaat de actie verder. Daarnaast wordt er zonder laadtijden tussen beide Spider-Mans en dus tussen beide tijdsdimensies gewisseld, waardoor het verhaal nooit stilstaat.
Beide helden zijn niet alleen via het verhaal met elkaar verbonden, ook tijdens het avontuur hebben ze elkaar nodig. Zo komt Miguel op een gegeven moment oog in oog te staan met een enorme robot, die hij eigenlijk niet aankan. Gelukkig is Peter op precies dezelfde verdieping te vinden, maar dan in het verleden, waar we zien hoe de desbetreffende robot in aanbouw is. Je kruipt vervolgens in de huid van Peter en moet binnen drie minuten de robot compleet slopen, terwijl je tegelijkertijd van alle kanten wordt aangevallen. Intussen zie je ook hoe Miguel moet vechten voor zijn leven en op cynische wijze smeekt of Peter een beetje kan opschieten.
Aangezien Peter de kwaadste niet is, ramt hij snel een arm van de robot af, waarmee Miguel in de toekomst een handje geholpen wordt. Daarna is het voor Peter tijd om een beenamputatie uit te voeren, wat een hinkende robot in de toekomst oplevert. En wanneer Peter het hoofd eraf ramt, is Miguel uit de problemen. De robot heeft volgens de nieuwe geschiedschrijving nooit het levenslicht gezien, waardoor Miguel er ook niet tegen kan vechten. Het is een goed voorbeeld dat laat zien dat keuzes en acties in het verleden direct invloed uitoefenen op de toekomst.
In Edge of Time worden de gevechten gecombineerd met diverse platformelementen, waarbij de typsche Spider-Man-vaardigheden naar voren komen. Met je webgeslinger vlieg je over stukken lava heen, via je zuignappen kruip je over het plafond en natuurlijk ram je er als Spider-Man ook lekker op los. Beide Spideys hebben een behoorlijk arsenaal aan gevechtscombo’s, maar tegelijkertijd zijn er ook duidelijke verschillen. Waar Peter Parker het moet hebben van aanvallen waarbij zijn webvaardigheden naar boven komen, zoals het schieten van webballen of het creëren van een enorme webhamer, daar maakt Miguel O’Hara gebruik van zijn klauwen. Daarmee doet zijn vechtstijl een beetje denken aan Wolverine, wat ik alleen maar kan toejuichen.
Ook hebben beide heren een superspeciale aanval. Peter heeft zijn typische Spider-sense, dat hij kan activeren om tijdelijk heel snel te kunnen bewegen. Ideaal om een groepje vijanden in één vloeiende aanvalscombinatie in elkaar te timmeren. Miguel is de snelste niet, maar wel een sluwe spin. Hij heeft de mogelijkheid om lokaas te plaatsen. Hierdoor gaan de vijanden op het lokaas af en heeft de echte Miguel de tijd om ze vervolgens keihard in de rug aan te vallen. Of je gebruikt het lokaas om Kamikaze-robots – ja, die zijn aanwezig – te verleiden hun explosieve temperament op de nep-Miguel bot te vieren.
In het heden zien de avonturen van beide Spideys er behoorlijk goed uit. De manier waarop het verhaal verweven wordt met de actie zorgt voor een prettig hoog tempo en het concept van handelingen in het heden die effect hebben op de toekomst kan interessante situaties opleveren. Als er niet teveel wordt aangepast aan de huidige formule, zou de toekomst van Spider-Man: Edge of Time er wel eens rooskleurig uit kunnen zien.