L.A. Noire

L.A. Noire is als de meeste verdachten in misdaadfilms. Telkens als je denkt dat zijn ware aard boven komt, gebeurt er weer iets dat je aan het twijfelen brengt. Is L.A. Noire een thriller of een actiegame? Open wereld of sandbox? Intrigeert de langzame opbouw of is het een tikkeltje traag? Is het de game geworden die Team Bondi jaren geleden voor ogen had; is het de game die Rockstar wilde zien? L.A. Noire doet zoveel vragen rijzen dat het lang duurt voordat je eruit bent of de game beoordeeld moet worden op wat hij allemaal goed doet, of veroordeeld om de diverse schoonheidsfoutjes.

Vanaf de eerste seconde staat wel vast dat Team Bondi alle lof en eer verdient voor de gedurfde opzet van dit ambitieuze en unieke project. Jarenlang heeft de studio gewerkt aan het fundament van een game zoals we die niet eerder gezien hebben. Tientallen acteurs zijn door de MotionScan-apparatuur gehaald om een levensecht gezicht af te leveren aan een van de vele gamepersonages. Het is aan L.A. Noire af te zien: elke scène is zo gedetailleerd dat de beelden luidkeels sfeer schreeuwen en dankzij de overtuigende gezichtsanimaties lijken de handelingen van personages écht geacteerd in plaats van geprogrammeerd. Leugens lees je af en bekentenissen geloof je. Ook het Los Angeles van de jaren ’40 is met onnoemelijk veel oog voor detail ge(re)creëerd, compleet met oude, logge automobielen die het straatbeeld sieren en gangsters, junkies en moordenaars die het stadsbeeld bederven.

In dit Los Angeles is heel veel mis, maar het morele verval en de maatschappelijke problemen weerhouden oorlogsheld Cole Phelps er niet van om een loopbaan als wetsdienaar te ambiëren. Je beklimt in het twintig uur durende verhaal vol misdaad, moord, maffia en corruptie de carrièreladder van de Los Angeles Police Department. Het politieleven begint als straatagent, maar na een paar stijlvol opgeloste zaken wordt de weg naar de top via promoties ingezet. Om een overzichtelijke geleidelijkheid in het verhaalverloop te creëren, is Cole’s carrièrepad opgedeeld in ruim twintig casussen die soms verband met elkaar houden, maar meestal losstaand zijn en door een overkoepelend verhaal aan elkaar geknoopt worden.

Videorecensie?

Bij elke opleiding hoort wel een klein beetje lesuitval. Zo ook bij de Versnelde Opleiding tot Detective. De videorecensie stond eigenlijk voor vandaag in de planning, maar wordt uitgesteld tot morgen. Dan bespreken Jelle, Chris en een mystery guest L.A. Noire in geuren en kleuren. Zeker inschakelen dus!

Om de onderste steen boven te krijgen doorzoek je op interessante locaties alle hoekjes en gaatjes en inspecteer je objecten, waarbij subtiele pianomuziekjes en minder subtiele controllervibraties aangeven of er nog belangrijk bewijsmateriaal te vinden is. Gedegen onderzoek zorgt ervoor dat je tijdens de vraaggesprekken genoeg troeven in handen hebt om een weloverwogen keuze te maken tussen ‘Truth’, ‘Doubt’ en ‘Lie’. Ondanks de prachtige gezichtsanimaties wordt de grens tussen waarheid en leugen jammer genoeg niet altijd duidelijk, omdat soms een vergezochte redenering of onlogische bewijsvoering vereist is. Op zulke momenten is het handiger om hulp te vragen via een Intuition-punt dan om op zoek te gaan naar het niet helemaal logische bewijsstuk dat nodig is om de dubbele bodem in een misdaadzaak bloot te leggen.

De vrijwel allemaal boeiende casussen variëren van vreselijke verkeersongelukken waar meer achter schuilgaat tot mysterieuze moorden waar meer achter schuilgaat en dubbelzinnige drugszaken waar – jawel – meer achter schuilgaat. Telkens voel je de spanning opbouwen en denk je ergens naartoe te werken, maar uiteindelijk wordt de versnelling nergens zo stevig ingezet dat je steil achterover slaat. Het verhaal is daarmee als een achtbaanrit zonder loopings: spannend, onderhoudend en interessant, maar zonder onvergetelijk WOW-moment. Gelukkig heeft L.A. Noire dat ook niet nodig. Met zijn overdaad aan sfeer blijf je hoe dan ook geboeid door het schouwspel dat de game je voorschotelt. Je moet L.A. Noire niet willen ontleden tot losse spelonderdelen. Het is een verhalend totaalpakket waarin je soms met gefronste wenkbrauwen naar de keuzes in gamedesign kijkt, maar uiteindelijk met veel voldoening op terugblikt.

Er zijn tal van voorbeelden die laten zien dat er aan gigantisch veel gedacht is, maar dat daarmee niet is voorkomen dat de game soms inconsequent is in het vaststellen van zijn eigen regels. Tegenover de geweldige gezichtsanimaties en overtuigende ondervragingsscènes staan de diverse inconsistenties die het gevolg zijn van de keuze om L.A. Noire te maken tot een interactieve detectivethriller mét een grote open stad, autoachtervolgingen, vuistgevechten, shoot-outs en andere niet meer dan aardige actiestukken. Af en toe lijkt L.A. Noire een ratjetoe van gameplaymogelijkheden die ergens allemaal wel in de mix passen, maar tegelijkertijd niet allemaal even natuurlijk aanvoelen. Alle losse elementen zijn degelijk, goed of uitstekend, maar door zoveel hooi op zijn vork te nemen, ontkomt L.A. Noire niet aan een aantal schoonheidsfoutjes die het gevolg zijn van (over)ambitie.

En nu niet met z’n allen roepen “bloed aan de muur!” Dat is oneerlijk tegenover de trouwe kompanen die zich het hele avontuur collegiaal opstellen. Zo zijn ze niet alleen goede gesprekspartners, ook kunnen ze prima met een auto overweg. Los Angeles is vrij te verkennen tijdens een zaak en het is heerlijk om zelf even een paar kilometer rond te toeren van plek A naar plek B. Maar soms wil je gewoon direct verder met de casus en zo snel mogelijk de waarheid boven tafel krijgen. Voor zulke momenten is er trip skip, waarmee je partner het stuur overneemt en je na een kort laadscherm direct op de plaats van bestemming bent. Wie heeft er een TomTom nodig met zulke partners?

Voor een game die zich richt op meeslepende verhaalvertelling is het bijvoorbeeld slordig dat de gevolgen van je acties lang niet altijd meegenomen worden in een spelsituatie. Laat je jouw partner in law in een buitenwijk van Los Angeles achter? Geen probleem volgens de game, bij belangrijke verhaalmomenten is je collega op mysterieuze wijze toch altijd op tijd aanwezig. Ook is het vreemd dat een rechtschapen persoon als Cole wel moeite heeft met menselijke misstanden, maar meer dan eens zonder blikken of blozen belangrijke verdachten afknalt als ze proberen te vluchten. Dat terwijl hij op andere momenten zijn pistool in de holster houdt en met een tackle de verdachte overmeestert. Een laatste voorbeeld: bij autoachtervolgingen moet je verdachten tot stoppen dwingen. Lukt dat, dan eindigt dat de helft van de tijd met een tussenfilmpje waarin Cole de verdachte levend oppakt en de andere helft van de tijd in een onverwachte shoot-out met een voor de verdachte dodelijke afloop. Het waarom van dit soort inconsistenties blijft onduidelijk.

Nu is het ook onrealistisch om te verwachten dat een veelomvattende en unieke game als L.A. Noire nergens een steekje laat vallen. Tegenover de diverse kleine schoonheidsfoutjes staan gelukkig zoveel uitstekende dingen dat je L.A. Noire zijn mindere momenten vergeeft. Er zijn geen andere games die zo’n sterke sfeer combineren met een boeiend verhaal, allerlei actiescènes en een open wereld. Alleen al daarom zou je L.A. Noire moeten ervaren. Het mag dan een ratjetoe van gameplaymogelijkheden zijn, het is wel een verdraaid goede ratjetoe! L.A. Noire is zeker geen sandboxgame als GTA waarin op elke hoek van de straat iets gebeurt, maar Team Bondi heeft Rockstars handelsmerk, de open wereld, er ook niet voor niets ingestopt. De open wereld laat je als een toerist sfeer proeven en geeft je het gevoel dat je echt in het verdorven L.A. van eind jaren ’40 bent. Tegelijkertijd zijn er ook gewoon 40 optionele korte politiemissies te doen en kun je op zoek gaan naar de 95 verschillende auto’s, 30 bezienswaardigheden of 50 filmrollen.