Timo Pleus Liters bier, hoeren zonder einde en hier en daar een flinke snuif drugs. Dit klinkt misschien als de gemiddelde uitgaansavond op de Wallen, maar verrassend genoeg slaat deze situatieschets niet op de beroemdste buurt van Amsterdam. Nee, Mokums red-light district kan nog een puntje zuigen aan de praktijken zoals ze er in The Witcher 2 aan toe gaan. Maar de actie-RPG van Poolse makelij is meer dan wat puberaal gegrinnik om blote vrouwen. Het is de beste RPG die je in tijden gespeeld hebt.
The Witcher 2: Assassins of Kings vertelt het verhaal van de Witcher Geralt. Hij is op pad gaat om een obscure krachtpatser, die erop uit is allerlei koningen om te brengen (verrassend hé, met die titel?), uit te schakelen. Dit doet hij met een aantal kleurrijke figuren in zijn gezelschap: de lieftallige Triss Merigold, de wat norse Vernon Roche en rokkenjager en beste vriend Dandelion. Al met al een diverse cast, die het sterk geschreven en opgezette verhaal nog meer flair geeft.
Tenminste, het verhaal zoals ik het heb ervaren is enorm sterk. Er is geen enkele garantie dat jij hetzelfde avontuur gaat beleven. De kans is zelfs zeer gering. Dit komt doordat het avontuur in The Witcher 2 erg wordt gestuurd door belangrijke, morele keuzes die je maakt. Zo moet er op een gegeven moment worden besloten om één van je compagnons te hulp te schieten, of om de gevangen genomen vijand te redden zodat je daar later nog profijt van hebt. Dergelijke keuzemomenten bepalen niet alleen de daaropvolgende cutscene of dialoog, maar je vervolgt het verhaal op een geheel andere locatie dan wanneer je de omgekeerde keuze had gemaakt. Veel games proberen de indruk te wekken dat de gemaakte keuzes invloed op de spelervaring hebben, maar zelfs een Heavy Rain kan niet tippen aan The Witcher 2 als het aankomt op de de invloedrijkheid van je keuzes.
Naast de besluiten die gemaakt moeten worden in het hoofdverhaal, zijn er nog legio optionele quests te vinden op elke locatie, die ook belangrijke overwegingen eisen van Geralt. Met legio wordt ook echt legio bedoeld; het ongeveer 25 uur durend hoofdverhaal wordt nog eens uitgebreid met een vergelijkbaar aantal uren aan zijmissies. Er is duidelijk veel aandacht besteed aan deze missies, want dikwijls bestaan ze ook uit meerdere facetten. Zelfs een opdracht die op het eerste oog simpel lijkt zoals het uitroeien van een handjevol uit de kluiten gewassen schorpioenen gaat een stuk dieper dan verwacht. Zo word je er op gewezen dat het misschien wel een goed plan is om de nesten en de bijbehorende schorpioenkoninginnen uit te schakelen, omdat dat het aantal van deze beesten drastisch naar beneden brengt. Het sterke is dat je na het succesvol afronden van deze quest ook duidelijk minder schorpioenen tegenkomt, en zo weer een stapje dichter bij een mooie wereld bent.
Niet dat de wereld op zich niet mooi genoeg is. Want alle hoeren nog aan toe – om maar in de stijl van de game te blijven – wat ziet de game er fan-tas-tisch uit. De speciaal ontwikkelde RED Engine is een ware krachtpatser van dezelfde proporties als Geralt zelf. Het lijkt wel alsof je in een schilderij bent gestapt en de hele boel tot leven is gekomen. Zowel karakters als omgevingen zien er erg indrukwekkend uit. Dat de game bovendien nauwelijks laadtijden kent, is al helemaal verbluffend. Vaak kun je gebouwen in en uit lopen, komt er enkel een seconde lang een zwart scherm en kun je direct verder. Heel soms komt er wel onverwacht een kort laadschermpje opduiken op locaties waar je het niet verwacht, maar dat zij de game vergeven. Waar we ons vaak kapot ergeren aan te lange laadtijden bij games met een vergelijkbare omvang, mis je in Assassins of Kings bijna de momenten dat je even snel naar de wc kan rennen. Buiten de laadschermen om doe je dit niet, simpelweg omdat je geen seconde van de beleving wilt missen.
Die beleving is dus voor iedereen al uniek enkel door het verhaal, maar dankzij de RPG-elementen eindigt niemand aan het einde van de rit met dezelfde Witcher. Zo vergaar je elk level een punt om te investeren in één van de belangrijke vaardigheden van Geralt en zijn er legio verschillende uitrustingen te vinden én te maken waardoor iedereen lekker aan de slag kan met het creëren van zijn of haar ideale Geralt.
Zo koos ik ervoor om voornamelijk punten te stoppen in de zwaardvechtkunsten van onze witbehaarde held. De instapdrempel van het vechtsysteem is vrij hoog, en het neemt wat tijd in beslag voordat je echt het gevoel hebt dat je controle hebt over de gevechten. Dankzij het investeren van punten in dit aspect, kreeg mijn Witcher veel meer grip op de gevechten. Jeontdekt dat deze vrij onvergeeflijke game, waarin elke fout (zelfs op normal) wel met de dood bekocht moet worden, je gelukkig ook de mogelijkheden geeft om echt beter en behendiger te worden.
Naast het vechten is er ook genoeg tijd om het vrouwelijk schoon eens nader te aanschouwen. Gelukkig is de wijze waarop seks, en daarnaast ook drugs en taalgebruik, in de game verwerkt is erg geslaagd. Uiteraard heeft de ontwikkelaar bewust gekozen om de boel lekker pikant te maken, maar blijft het wel erg volwassen aanvoelen. Borsten, billen en een hoop bloot komen vol in beeld, maar nergens wordt het echt te ordinair. Het past gewoon perfect binnen de sfeer en wereld van The Witcher 2.
Is er echt zo weinig op te merken aan Assassins of Kings? Helaas zijn er wel wat kleine irritatiepunten die storend zijn. Zo is de game niet geheel bug-vrij. Personages die je bijvoorbeeld aanspreekt verspringen soms van plek waardoor je plots drie meter verder de conversatie houdt dan gepland. Daarnaast steekt de camera bij een enkele cutscene opeens in de grond omdat je misschien net op het moment dat het tussenfilmpje wordt gestart een vreemde draai maakt, en soms sluit de game plots af. Gelukkig is er een autosave-systeem waardoor dit nooit echte spelbrekers zijn.