Chris Glerum Stel je even de bewuste dag voor toen ze bij ontwikkelaar Grezzo te horen kregen dat ze de 3D-remake van één van ’s werelds beste games aller tijden mochten gaan maken. Met ontkurkte champagne werd de vrijdagmiddagborrel een groot feest, de komende tijd kon er immers niets meer mis gaan. Het enige dat de ontwikkelaar te doen stond was een teleurstelling voorkomen. Voldoen aan de verwachtingen dat The Legend of Zelda: Ocarina of Time 3D een waardige remake is, zou genoeg zijn.
Maar vergeet niet: remakes van ooit foutloos geachte games zijn niet altijd even foutloos. Vaak wel, maar niet altijd. Wie herinnert zich bijvoorbeeld nog Super Mario 64 DS, dat door het ontbreken van een analoge stick op de Nintendo DS eigenlijk nauwelijks fatsoenlijk te besturen was. Twee geruststellende gedachten: de Nintendo 3DS heeft wél een analoge stick en ontwikkelaar Grezzo heeft wél gekeken hoe de besturing van een Nintendo 64-klassieker op maat gemaakt kan worden voor een handheld.
Om Ocarina of Time de tand des tijds te laten doorstaan, is de menustructuur flink op de schop gegaan. Op de touchscreen kun je voorwerpen toewijzen aan de actieknoppen X en Y, uitrusting selecteren en de kaart bekijken. Ook zijn er twee extra slots toegevoegd waaraan je twee extra voorwerpen kunt koppelen, die je vervolgens gebruikt door te tikken op de touchscreen. Ideaal om bijvoorbeeld een glazen fles aan te hangen, die je gebruikt om incidenteel een feetje, vis of geest mee te vangen. Handigste is misschien wel de manier waarop je de ocarina of time gebruikt: het magische muziekinstrument bespeel je met de actieknoppen, maar via een tikje op de touchscreen kun je spieken uit welke noten het benodigde deuntje ook alweer bestond.
De ocarina is slecht één van vele voorwerpen die je nodig hebt om de wereld te verlossen van de kwaadaardige overheerser, de brute booswicht, de belichaming van het kwaad, Ganondorf. Het is wel het belangrijkste voorwerp en niet voor niets naamgever aan de game, want je gebruikt de ocarina in allerhande situaties. De vernuftige puzzels die Nintendo dertien jaar geleden in Ocarina of Time heeft gestopt, hebben vandaag de dag nog evenveel aantrekkingskracht. Het blijft leuk om uit te vogelen hoe de ocarina ingezet kan worden om situaties te beïnvloeden, mensen voor je te winnen en extra bonusvoorwerpen als een piece of heart te verdienen. Zeker omdat er vaak genoeg bij door de tijd gereisd moet worden om tot een oplossing te komen.
Het verhaal laat je dus door de tijd reizen, maar ironisch genoeg heeft de tijdreis die Ocarina of Time zelf gemaakt heeft, zijn sporen nagelaten. Anno 1998 was de besturing vloeiend en beschouwden we de cameravoering als vrijwel perfect. Anno 2011 is Ocarina of Time in besturingssoepelheid voorbij gestreefd door nakomelingen als Phantom Hourglass en Spirit Tracks. Aan het stroeve camerawerk van Ocarina of Time, dat vooral in krappe kamers tot uiting komt, valt maar moeilijk te wennen als je recentere Zelda-delen in je achterhoofd houdt en daarom verdient de camera nu slechts het predicaat ‘keurig’, niet ‘goed’. De haarscheurtjes in het ijzersterke fundament van besturing zijn te merken aan dingen als het feit dat je recht voor een trappetje moet staan om het te kunnen beklimmen, het trage wisselen tussen twee voorwerpen of de manier waarop de hookshot nog altijd halverwege geannuleerd wordt als je een tweede keer op de commandoknop drukt. Kleine oneffenheden, maar toch genoeg om aan te geven dat je een oude game in een nieuw jasje speelt.
Ook is te merken dat Ocarina of Time van oudsher een consolegame is, want het savesysteem is nogal streng. Je kunt weliswaar overal je voortgang opslaan, bij opstarten word je altijd teruggezet naar een centraal punt of het begin van een tempel – met als gevolg dat je regelmatig dezelfde stappen weer moet ondernemen om op de plek te komen waar je het spel opsloeg. Het starre savesysteem geeft je de neiging om dan maar de 3DS aan te laten staan in slaapstand, om te voorkomen dat je hele stukken opnieuw moet afleggen. Met de batterijduur van de 3DS is dat echter lang niet altijd verstandig…
Gekunsteld gekanteld
In Ocarina of Time 3D kun je voorwerpen als de pijl en boog niet alleen op de ouderwetse manier besturen met de analoge stick, maar ook door de 3DS te kantelen. Vanzelfsprekend is dit niet de beste optie als je in 3D speelt, omdat je het 3D-effect nogal snel kwijtraakt tijdens het kantelen. Als je niet in 3D speelt, is het een prima alternatief voor een stukje besturing dat eigenlijk niet echt verbetering behoeft.
Toch kun je moeilijk met droge ogen beweren dat deze kleine onvolkomenheden het speelplezier ooit echt in de weg staan. Daarvoor steekt Ocarina of Time simpelweg te sterk in elkaar. De manier waarop de twee tijdsperiodes met elkaar verweven zijn, de talloze geheimen die het land Hyrule herbergt, de geweldige muziek en sfeer; de formule van Ocarina of Time staat ook na al die jaren nog als een huis, nee, als Fort Knox. Het is een ondoordringbare basis van klasse, geuit in een bonte verzameling voorwerpen, zoals de hookshot, pijl en boog, boemerang en bommen, die gebruikt moet worden om puzzels op te lossen, tempels te voltooien en eindbazen te overmeesteren. Nieuwkomers staat dus een geweldig avontuur te wachten.
Voor de grote groep gamers die het bovenstaande riedeltje al een keer of wat gespeeld heeft, brengt deze remake twee grote nieuwigheden: 3D en Master Quest. Het eerste is een cosmetische ingreep die geslaagd is, maar weinig toevoegt. De grafische make-over zorgt ervoor dat de game uitblinkt in rijk kleurgebruik, waardoor Ocarina of Time 3D er een stuk scherper en mooier uitziet dan de N64-versie. Een 3D-laag hier overheen gooien is een leuke extra die een redelijk stabiel 3D-effect teweeg brengt, maar doordat Ocarina of Time echt ingesteld is op lange speelsessies, zul je om je ogen niet nodeloos te vermoeien ook zo nu en dan terugschakelen naar licht 3D of geen 3D. De tweede nieuwigheid, Master Quest, is een gespiegelde versie van het normale avontuur waarin vijanden meer tegenstand bieden en sommige kerkers op de schop gegaan zijn. Een leuke extra, zeker voor iedereen die de bonusdisc van The Wind Waker (waarop Master Quest samen met Ocarina of Time stond) destijds in het GameCube-tijdperk gemist heeft. Wel jammer is dat je eerst het reguliere avontuur uit moet spelen voordat je met Master Quest aan de slag kunt.