Solatorobo: Red the Hunter

“Gezondheid!”, merkte Gerard scherp op bij het horen van de titel Solatorobo. Toegegeven, de titel is wat obscuur, maar met een defecte Xbox 360 in huis en een gloednieuw loungesetje in de voortuin, was ik wel toe aan een fijne handheldgame om flink wat uurtjes in te steken. Helemaal als het een lekkere traditionele Japanse actie-RPG betreft, inclusief vrolijke personages, een coole art style en vlotte gameplay.

Dat is in ieder geval het beeld dat je van de game krijgt als je alleen op het uiterlijk afgaat. Zo opent Solatorobo: Red the Hunter met een mooi animatiefilmpje dat zo de intro van een Japanse animé had kunnen zijn. De bonte cast (letterlijk en figuurlijk) is tijdens de vele dialoogvensters voorzien van een hoop verschillende gezichtsuitdrukkingen en mompelen schattige kreetjes in een onverstaanbare taal. Het houdt de gesprekken een beetje dynamisch en dat is maar goed ook, want dialoogvenstertjes lezen ga je een hele hoop doen in Solatorobo.

De speler neemt de controle over Red, een rebelse vos die samen met zijn schattige zusje Chocolat verschillende quests onderneemt. Dit doet hij vanuit hun vliegschip de Asmodeus, wat tijdens de game fungeert als je thuisbasis. Vanuit hier reis je naar verschillende nieuwe locaties en kun je een blik werpen op verschillende voorwerpen die je tijdens je reizen verzameld hebt. Zodra je ‘aanmeert’ bij een nieuwe locatie, gaat Red te voet verder op zijn trouwe Dahak, een grote robot met flinke spierballen.

En dat zeg ik niet voor niets, want een groot deel van de gameplay heeft te maken met de armen van de Dahak. In deze ‘RPG’ (voor zover er daarvan sprake is) vind je namelijk geen turn-based gevechten, geen gezwaai met zwaarden of gegooi met vuurballen. Nee, de Dahak verslaat zijn vijanden door ze simpelweg op te pakken en weg te gooien. Daarbij kun je een combo maken door vijanden weg te gooien, achter ze aan te springen en ze op de grond (of tegen een andere vijand) te gooien. Sommige vijanden vergen een wat andere tactiek, bijvoorbeeld door de afgevuurde projectielen naar ze terug te gooien. Hoewel het eigenlijk nooit veel uitgebreider dan dat wordt, blijven de gevechten (door hun korte duur) toch plezierig.

De enorme tilkracht van de Dahak komt ook van pas tijdens de puzzels. Deze zijn van het kaliber ‘gooi-een-viertal-kisten-op-een-plateau’ of ‘pak-een-boor-en-baan-je-een-weg-door-rotsen’. Deze situaties zijn prima voor de afwisseling in de game, maar ze doen het woord ‘puzzel’ eigenlijk geen eer aan door de kinderlijk lage moeilijkheidsgraad. Datzelfde geldt ook voor de eerdergenoemde gevechten en omdat er ook nog eens met save points gestrooid wordt (zo’n beetje elke vijf minuten vraagt het spel je of je het spel wilt opslaan), is de uitdaging nogal zoek.

Toch blijft de game je prikkelen, want hoewel de quests niet erg moeilijk zijn, zijn ze wel zeer divers. Zo ben je het ene moment een rioolsysteem aan het ontdoen van reusachtige sidderalen, om vervolgens in een Mario Kart-achtige minigame binnen een bepaalde tijdslimiet hete taarten te bezorgen. Voor sommige quests heeft Red een bepaalde rang nodig, waarvoor quest points verdiend moeten worden. Hierdoor dwingt het spel je af en toe een zijmissie te voltooien, voordat je verder kunt in het hoofdverhaal.