Bastion

Wie originaliteit, frisse ideeën en gewoon weer eens iets anders wil, moet vandaag de dag verder kijken dan de games van grote uitgevers die met gigantische budgetten en kolossale teams ‘epische’ aaneenschakelingen van explosies maken. Voor subtiliteit en originele draaien aan bekende genres kunnen we gelukkig rekenen op kleine ontwikkelaars die het gebrek aan geld en mankracht weten te compenseren met nieuwe ideeën en goed gevonden invalshoeken. Dat is ook het geval bij Bastion, de game die de eer heeft om de Summer of Arcade van Xbox Live Arcade in te luiden.

Als witharig knulletje, bijgenaamd de Kid, ontwaak je in het begin van deze game na een behoorlijk catastrofale gebeurtenis. Een ‘Calamity’ heeft ervoor gezorgd dat er van de eens zo mooie fantasiewereld niet veel meer over is dan rondzwevende stukken land. De enige hoop om de wereld weer te repareren is de Bastion: een vliegend eiland dat, gevoed door kristallen, de Calamity kan terugdraaien. Aan de Kid de taak om wat er nog over is van het land om deze stenen te verzamelen en terug te brengen naar de Bastion.

Bastions unieke stijltje is van het begin tot het einde van het spel een wonderlijk mooie verzameling van bonte kleuren en fantasievolle bouwwerken. Het zorgt er bovendien voor dat het leuk is om iedere keer weer de wijde, vernietigde wereld in te trekken om te zien waar je nu weer terecht komt. De manier waarop het land daarnaast voor je ogen in elkaar valt is een grappige insteek. Loop je een gang door, dan vallen de brokstukken van de vernietigde wereld letterlijk voor je voeten terug op hun plaats zodat je niet in de oneindige diepte valt.

Dit bijzondere stijltje gecombineerd met het isometrisch perspectief (de camera staat schuin boven de actie) levert tijdens het spelen zelf echter soms wat problemen op. De omgevingen zijn bij tijd en wijle zo weelderig en gedetailleerd weergegeven dat het lastig is om te zien waar de afgrond zich bevindt en waar je heen moet. De game is soms eigenlijk te mooi voor zijn eigen doen. Vooral tijdens de gevechten wil dit probleem zich nog wel eens voordoen omdat je aanvallen moet ontwijken door opzij te rollen.

Bastion is naast een bijzonder sfeervolle game namelijk ook een actie RPG waarin je monsters en andere wezens een kopje kleiner maakt met hamers, zwaarden en vuurwapens. Deze manier van spelen doet nog het meeste denken aan Diablo, al kent Bastion niet honderden verschillende voorwerpen en ligt de nadruk veel meer op het upgraden van je beperkte arsenaal.

Je wapens en geüpgrade en aangepast? Dan kun je in de Bastion aan de slag, die ook functioneert als veilige hub-wereld. Hier zijn nieuwe kristallen op te slaan waardoor je meer gebouwen en daarmee meer opties vrijspeelt. Zo openen er zich gebouwen op de Bastion waardoor je sidequests kan ondernemen of winkeltjes waar je upgradematerialen kan kopen voor je wapens. Beetje bij beetje wordt je Bastion uiteindelijk een multifunctionele basis.

De gevechten tegen de kleurrijke vijanden zijn leuk, maar verre van het interessantste onderdeel van Bastion. Die eer valt ten deel aan het verhaal. Aan vrijwel iedere gebeurtenis in het spel zit namelijk commentaar van een mysterieuze vertelstem verbonden die met zijn diepe, grommende stemgeluid het verhaal langzaamaan onthult. Beetje bij beetje kom je meer te weten komt over de wereld voordat de Calamity plaatsvond. Zonder extreem lange omhalen of complexe details wordt er door de verteller knap een wereld geschetst. Het is daarom wel een beetje jammer dat dit concept tegen het einde aan ietwat begint te irriteren. Na een uur of zes spelen begint het bijvoorbeeld erg op te vallen dat de vertelstem wel heel hard probeert om iedere quasidiepzinnige zin wel heel erg cool uit te spreken. En op dit soort momenten lijkt er maar geen einde te komen aan zijn gepreek.