Arthur van Vliet Dit is de Uncharted 3 review. De game is inmiddels beschikbaar. Als je op zoek bent naar Uncharted 3 trailers of Uncharted 3 screenshots, dan kun je daar via het kopje ‘Beelden’ komen. Veel plezier met de Uncharted 3 review.
Uncharted 3: Drake’s Deception bespreken is eenvoudig. De game heeft bijna alles wat voorganger Among Thieves zo oogstrelend mooi, overdonderend spectaculair en ontzettend filmisch maakte en is daarmee automatisch één van de beste games van 2011. Meer hoef je niet te weten.
Spoilers in de recensie
Uncharted 3: Drake’s Deception speel je in eerste instantie voor het verhaal. Er is dan ook niets irritanter dan een recensie die alle verrassingen vooraf verklapt. Aan de andere kant, het is ook praktisch onmogelijk een game als deze de hemel in te prijzen zonder concrete voorbeelden aan te halen. Daarom de volgende waarschuwing: heb je nog geen enkele trailer van tevoren bekeken omdat je echt helemaal blanco aan het avontuur wil beginnen, skip dan even door naar de conclusie. Voor de rest is deze recensie veilig. Gebruikte voorbeelden zijn aan bod gekomen in de door Naughty Dog zelf vrijgegeven trailers.
Voor eenieder die na het lezen van deze inleiding nog niet halsoverkop naar de brievenbus is gerend om daar watertandend te wachten tot zijn pre-order op de deurmat ploft, bij deze een uitgebreid relaas. Herinner je je nog die scène in Uncharted 2 op het dak van een Tibetaans flatgebouw, met het azuurblauwe zwembad – “Marco!” – en een in-game uitzicht zoals je dat nog nooit had gezien? Drake’s Deception overtreft het. De mijlpaal die ontwikkelaar Naughty Dog in 2009 vol overtuiging de grond in sloeg, mogen zij in 2011 trots een stukje verhogen. Vista’s in Londen, Yemen en Syrië laten je kaak op de vloer vallen en deze komt niet meer terug in zijn oorspronkelijke positie totdat de aftiteling over het scherm rolt.
Drake’s Deception is namelijk de mooiste consolegame ooit gemaakt. Meer dan de adembenemende vergezichten, toont het virtuele equivalent van de Rub al Khali-woestijn de ambitie, het oog voor detail en het perfectionisme waarmee Naughty Dog te werk gaat. Hoewel de goudkleurige zandduinen al een prestatie op zich zijn, komt de zo dode omgeving tot leven door de realistische manier waarop het zand reageert op Nathan Drake en andersom hoe Drake reageert op het zand. De hoofdpersoon loopt niet door de woestijn, hij sleurt zichzelf vooruit. Stap voor stap, met alle moeite om niet van de helling naar beneden te rollen. Hoe langer Drake door de eindeloze goudgele golven banjert, hoe stoffiger zijn haar en kleding worden. Hoe hopelozer de situatie, hoe meer zijn schouders gaan hangen. Drake hoeft niet te zeggen dat hij moe is, zijn lichaamstaal spreekt voor hem.
Die lichaamstaal, aangevuld met overtuigende dialoog en eng realistische gezichtsuitdrukkingen, transformeren Drake en andere personages in Uncharted 3 van een verzameling polygonen tot levende wezens. De doodsangsten die de hoofdpersoon uitstraalt en vooral het ongeloof wanneer hij diezelfde dood voor de zoveelste keer op miraculeuze manier heeft overwonnen, plaatsen Drake’s Deception boven elke andere game die een poging doet een Hollywoodwaardig avontuur neer te zetten.
De term ‘Hollywoodwaardig’ is voor de Uncharted-serie echter inmiddels geen compliment meer. Tel even mee: een ontsnapping uit een kapseizend cruiseschip, een ontsnapping uit een vliegtuig dat in de lucht uit elkaar valt, een ontsnapping uit een villa die in vlammen opgaat… Dat zijn drie scènes die zelfs de grootste producties niet in één film op het grote scherm gepropt krijgen. Dat zijn één voor één momenten die regelrecht de geschiedenisboeken ingaan als de grootste stukken gamespektakel allertijden. Vul dat maar aan met een overdosis actiemomenten die in elke andere game of film tot de absolute climax zouden behoren en je vraagt je af: wie de fuck was Indiana Jones ook alweer?
Meer dan ooit tevoren manoevreert Drake zich moeiteloos tussen deze spelingen met het lot en de natuurwetten. Hoewel besturing en gameplay in principe onveranderd zijn, perfectioneert Drake’s Deception de dynamiek in de Uncharted-serie. Waar het eerste deel nog een ongebalanceerde bende was met te weinig avontuur en te veel schieten, maakte het vervolg stappen met zevenmijlslaarzen naar meer afwisseling. Uncharted 3 gaat verder en laat je afwisselend puzzelen, platformen, schieten, sluipen, achtervolgen, achtervolgd worden, gemindfuckt worden en een aantal hevig gescripte tussenmomenten overleven. Shootouts zijn ingekort en gevarieerder door een grotere nadruk op handgemeen. Als een volleerd barvechter (letterlijk, zie Voorspel) rekent Drake met slechteriken af door ze voor hun knar te stompen, tussen hun ballen te trappen, van richels naar beneden te gooien, hun schedels tegen de muur te slaan en van bovenaf te bespringen. Deze contextgevoelige gevechten werken even vloeiend als het schieten, rennen en klimmen, en bieden welkome keuzemogelijkheden in het afrekenen met de vijand.
Deze verbeterde balans, de historische actiemomenten, oogverblindende graphics en het oog voor detail maken van Drake’s Deception echter geen betere game dan zijn voorganger. Dat zit hem meer in het geheel dan in de details. Het plot bijvoorbeeld weet de halsbrekende toeren die Drake uithaalt over de hele wereld niet aan elkaar te breien tot een coherent geheel. Hoewel de keuzes voor locaties in Europa en Arabië zijn ingegeven door het verhaal van Lawrence of Arabia, voelen ze vooral aan als etalage voor Naughty Dog. De ontwikkelaar heeft baanbrekende technologieën ontwikkeld om water, zand en hele bewegende levels te creëren, maar faalt om de daarop gebaseerde locaties verhalenderwijs aan elkaar te verbinden.
Het verhaal
In het kort: de ring die Drake altijd om zijn nek droeg blijkt indirect te leiden naar Iram of the Pillars: The Atlantis of the Sands. De verdwenen stad ligt verborgen in de Rub Al Khali-woestijn en herbergt een bijzonder geheim. Drake sleept zijn dierbaren mee op een gevaarlijke reis om een mysterieuze Britse organisatie voor te zijn bij het vinden van Iram.
Dat gevoel van willekeur wordt versterkt door personages die slechts een halve game meedoen en daarna niet meer terugkeren, het cruiseschiplevel met een bad guy die niks met het verhaal te maken heeft, en het ontbreken van een memorabele antagonist. Je weet wel: zo’n intens kwaadaardige schurk die je echt gaat haten, zo’n meesterbrein die op alles voorbereid is behalve het doorzettingsvermogen van de held. Tegenover Drake staan ditmaal twee boze Britten, maar het duo krijgt helaas te weinig achtergrondverhaal. De climax van Uncharted 3 is daardoor niet helemaal bevredigend.
Ook minder bevredigend is het begin van Drake’s Deception. Waar Uncharted 2 je direct bij de keel greep en niet meer losliet, heeft Naughty Dog ditmaal voor een geleidelijke opbouw gekozen. Hoewel die keuze logisch is – hoe overtref je namelijk wakker worden in een boven een ravijn bungelende treinwagon? – is de uitwerking daarvan minder. De weg naar het eerste hoogtepunt is te lang en vooral een stuk waarin Drake met aanhang door de riolen van Londen dwaalt voelt niet op zijn plaats in een episch Uncharted-avontuur.
Het grootste manco van Drake’s Deception valt de game echter niet aan te rekenen. Uncharted 3 wordt overschaduwd door de overdonderende blikseminslag die zijn voorganger maakte. Diezelfde impact blijkt onmogelijk voor een tweede maal, we zijn twee jaar na dato nog steeds murw gebeukt door de perfectie van Among Thieves. Het is daarom verleidelijk om te veel aandacht te besteden aan de imperfecties van zijn opvolger, maar even zo onterecht. Uncharted 3 is namelijk bijna even goed als Uncharted 2 en dat kunnen weinig andere games zeggen.
NB: Hou InsideGamer in de gaten voor een uitgebreide bespreking van de Uncharted 3-multiplayer en co-op!