- - Vrouwen zijn net het universum: elke dag ontdekken we weer iets nieuws. Maar ik besefte laatst ook dat, hoe lastig ik vrouwen vaak ook vind, ze het waarschijnlijk moeilijker met mij hebben…
Tijdje terug ging ik ergens uit in een dorp waar een soort feest was. Zo’n beetje iedereen die ik ken uit mijn omgeving was daar, en nog een paar honderd mensen. Hoe dan ook, het bier vloeit rijkelijk, de gesprekken zijn onzinnig en alle cafés zitten stamp- en stampvol. Natuurlijk moesten mijn maten bij zo’n veel te vol café naar binnen, dus ik hobbel er achteraan. Uiteindelijk kom ik ergens achterin het café terecht, daar was het geen veertig graden en daar stond ik niet schouder aan schouder. Ik hou mijn biertje naast mijn heup, ik praat wat met mensen om mij heen (want ik kwam echt mensen tegen die ik al jaren niet meer had gesproken) en ik geniet van mijn biertje. Net als ik een slok wil nemen, draait een meid die rechts voor mij staat zich om, en tikt ze met haar hand tegen mijn biertje aan. Echt gemikt zeg maar, zo’n duwtje waarvan je weet dat het de inhoud doet overvloeien. En natuurlijk had ik net een shirtje aan met een wat dikkere stof, dus die vlek die ze net gecreëerd had zou daar voorlopig wel blijven. Ze kijkt me aan en ik kijk terug.
“What the fuck?” zeg ik haar.
“Ja, jij zit in mijn kont te knijpen!”
“… Ik heb m’n biertje toch in m’n rechterhand?! Hoe kan ik dan in godsnaam én mijn bier vast houden, én jouw kont knijpen?!”
“… Oh,” stamelt ze, en ze begint te lachen. “Dus jij was ’t echt niet?”
“Als ik het wel zou zijn, zou ik eerder een complimentje verdienen voor vingervlugheid, dan bier over m’n shirt, vind je niet?”
Wederom een lach, en ze vervolgt. “Nou, echt sorry, ik dacht echt dat jij het was.”
Ze draait zich weer om en ik bedenk me iets.
“Hé, maar als jij me gestraft hebt voor het knijpen in je kont terwijl ik dat niet gedaan heb, dan vind ik dat ik in je kont mag knijpen.”
Oké, iedere man weet dat een vrouw dit nooit zou toelaten, maar mijn aangeschoten toestand gaf me een soort van ijdele hoop.
“Ehm… nee, dank je.”
“Ja, maar ik zit ondertussen wel met een nat shirt, dat is ook niet eerlijk.”
“Dat is waar… weet je wat, je mag mijn hand kussen.”
Voor we verder gaan, laat me je even weer herinneren aan mijn aangeschoten toestand. Dat je ’t effe weet.
Zij steekt haar hand uit, ik pak ‘m vast en ik geef die hand een soort smerige tongzoen. Nog voor ik haar knokkels kan aflikken, trekt ze ‘m alweer terug. Zij boos, ik lachen.
“Ik een nat shirt, jij een natte hand!”
En om het verhaal ‘boze dames in het café’ helemaal compleet te maken: ik was die avond de boob-spotter (de persoon die extreem grote of mooie tieten rapporteert aan de rest van de groep). En godverdomme, ik kwam me toch iets tegen op mijn tiet-safari, om ziek van te worden. Dikke D’tjes, en dat op een lijf van een (naar mijn schatting) zestien, hooguit zeventienjarig meisje! En om het nog erger/beter te maken, droeg ze een gruwelijk strak mouwloos shirtje met behoorlijke inkijk. Tja, dat is als een T-Rex op de snelweg loslaten: daar gaan mensen naar kijken (oké, niet helemaal hetzelfde).
Even tussendoor: waarom vestigen vrouwen zoveel aandacht op hun borsten om vervolgens kwaad te worden als wij (mannen) er naar kijken? Ik bedoel, sommige vrouwen dragen shirtjes met teksten op het tietvlak. Ik had echt ooit een keer een meidje tegenover me zitten die een ontiegelijk lange tekst op haar shirt had in een vaag lettertype. En ik kan dat totaal niet lezen, maar nu moest ik godverdomme ook weten wat er staat! Als je als vrouw een tekst op de plek van je borsten zet, de meest prominente en reeds meest bekeken plek op je lichaam, dan moet het wel godvergeten belangrijk zijn, toch? Waarop ze mij aankijkt en vraagt of ik ’t kan zien? “Nee” antwoord ik, “dat lettertype is zo wazig.” Waarop zij al lachend haar shirtje strak trekt zodat ik het goed kan lezen. Ze is tenminste sportief.
Oh, en even tussendoor #2: merken de wat oudere jongens hetzelfde op als ik? Dat meiden op steeds jongere leeftijd, steeds dikkere tieten krijgen? Echt, meiden van vijftien met gebergtes waar hele Discovery Channel cameraploegen rondbanjeren, en dat terwijl de meiden van mijn leeftijd vaak zo plat zijn als roadkill. Volgens mij is dat evolutionaire selectie. Mannen vallen meestal op vrouwen met een aardige voorgevel, dus krijgen die vrouwen vaker relaties, dus krijgen ze sneller kinderen, et cetera.
Anyway, ik rapporteer de jongedame met haar Pyreneeën trouw aan mijn maat en hij kan z’n ogen er niet vanaf houden. Hij heeft gewoon zijn hand voor zijn mond terwijl zijn ogen echt uitpuilen.
“Moet je kijken gast” zegt ie.
“Ja, I know, daarom zei ik ’t ook.”
“Dat is echt niet normaal meer.”
“Nee echt hè?”
“Serieus, niet normaal meer.”
“Ongelofelijk.”
En dit ging drie minuten lang door, totdat ze langs kwam lopen. Toen begon mijn maat ’t tegen haar te zeggen terwijl ze langsliep.
“Meid, moet je kijken, echt niet normaal meer!”
“Ehm, gast?” vraag ik hem, half lachend.
“Ja, maar kijk dan! JEZUS, niet gezond gewoon.”
Natuurlijk vindt de jongedame dit niet zo leuk en ze kijkt ze half treurig, half woedend onze kant op.
“Sorry, echt, hij-” probeer ik over de drukte heen te schreeuwen, terwijl mijn maat verder gaat met zijn opmerkingen richting de meid die nu het café aan het verlaten is, “hij is een beetje… Echt sorry meisje, hij bedoelt het goed! … Ik hou van je!”
Ik zucht en kijk richting mijn maat.
“Tijd voor een taxi.”