de vent En ja hoor, het is eindelijk zover; De trouwe goede stroom rock recensies wordt verbroken door 2 cd recensies van Damien Rice. Ik hoop dat jullie niet gaan zeiken, maar wees voorbereid everybody…
Doordringende gitaarklanken gaan vooraf aan ieder nummer van Damien Rice. Deze Ier kocht door middel van geleend geld opnamespullen, waarmee hij zijn eerste album O zonder platenmaatschappij maakte. Hij gebruikte hiervoor al zijn zelf geschreven nummers die hij door de jaren heen geschreven had, die naast gitaar nu begeleid worden met violen, drumstel en een mede zangeres.
In geuren en kleuren trapt O af met Delicate, en alles gaat soepel, misschien een beetje te comfortabel, maar dan vanuit het niets, komt er een pakkende viool bij en je bent verkocht. Je hoopt op meer van zulke nummers, nummers waarvan je het refrein na 2 keer horen in je hoofd hebt, en die komen ook, zonder op te houden. Volcano is een hoogstandje, vooral wanneer de viool zich mengt met de in canon zingende stemmen. Over de andere liedjes kan ik ook zeggen dat ze uniek zijn, en het komt zelden voor dat een debuutalbum zo overweldigend is. Na 10 liedjes en 2 verrassingen is de cd afgelopen.
Dat de vocale kwaliteiten van Damien Rice matig zijn merk je niet snel dankzij de trucjes en het gevoel wat hij erin legt. Hij daagt zichzelf uit door voor hem onhaalbare noten in zijn nummers te stoppen, wat in O vaak op het nippertje goed gaat. Voor zijn tweede album, 9, legt hij de lat te hoog. In die cd valt het te erg op dat Rice niet de geweldigste stem heeft.
9 is anders dan Rice’s debuutalbum. Het is erg droevig en er zitten enkele stevige liedjes in. Het eerste nummer, 9 Crimes, zat in Shrek the Third en het is een typisch Shrek liedje, tenminste, ik zelf denk bij 9 Crimes altijd aan Shrek. Vervolgens zet Rice ons in de zeer verheugende veronderstelling dat het album weer dezelfde kant op gaat als O door middel van het 2e nummer The Animals Were Gone. Het pakte me weer gelijk in. Wat me alleen opviel is dat het tempo lager ligt, waardoor het meer als een gebed voelt in plaats van een verplicht lied met 3 refreinen, en dat is een goede verandering. Verderop de cd merk ik al dat het niet zo magisch en bijzonder meer is zoals Rice’s debuutalbum O wel was, maar je moet gewoon niet vergelijken met iets dat briljant is.
De nummers in O hielden zich consequent aan een de basis indeling, dus altijd met 3 refreinen. Dat is logisch omdat het een debuutalbum was en Damien Rice zijn nummers netjes aan de man wilde brengen. Hierdoor gingen de nummers wel heel lang duren, omdat Rice per couplet en refrein rustig de tijd nam. De nummers in 9 daarentegen zijn vrijer en hebben vaak maar 2 refreinen of zelfs eentje (9 Crimes). Een verbetering dus. Maar beter dan O kan gewoon niet, omdat in O ieder nummer een hoogtepunt is. Het enige probleem van 9 is dus uiteindelijk dat het enkele hoogtepunten heeft, net als alle andere artiesten. Daardoor zijn veel mensen teleurgesteld in Rice’s tweede album, terwijl het nog steeds een prachtig album is.
Damien Rice – O: 10
Damien Rice – 9: 7
Ter vergelijking andere cd’s waar ik een cijfer aan geef:
James Morrison – Undiscovered: 6
James Morrison – Songs For You, Truths For Me: 5
Radiohead – OK Computer: 10
Muse – The Resistance: 8
Coldplay – Viva La Vida: 6
Jason Mraz – We Sing We Dance We Steal Things: 6
Ne-Yo – Year Of The Gentleman: 8
Kanye West – Can’t Tell Me Nothing: 7
Black Eyed Peas – The END: 4
John Legend – Evolver: 7