Carks Heb dit betoogje een tijd geleden geschreven voor een project, en dacht, ik post hem maar eens op Insidegamer. Verbeteringen voor in de toekomst en/of ander commentaar is natuurlijk altijd welkom!
Gisteren zag ik een item in De Wereld Draait Door over geweld in games. Er is, mede door games als Manhunt, een ophef ontstaan over gewelddadige games. Mensen, zoals Hirsch Ballin ,wilden zelfs op een gegeven moment alle mediums verbieden die de potentie hebben agressieve gedachten bij de kijker of luisteraar op te wekken. Dit vind ik pure nonsens. Waarom? Dat leg ik je nu haarfijn uit…
Geweld in games is niet vergelijkbaar met echt geweld. Want wat mensen die hier ophef over maken vergeten, is dat het een spel is en altijd een spel zal blijven. Het is virtueel geweld. Ook al worden spellen steeds realistischer, de grens tussen echt en virtueel zal altijd mijlenver uit elkaar liggen.
Daar komt nog eens bij dat iemand in reallife neerknallen een totaal ander effect heeft dan iemand virtueel vol met lood pompen. Het is letterlijk en figuurlijk een wereld van verschil. Iemand die voor het eerst iemand anders leven beëindigd kan er een trauma aan overhouden. In het virtuele wereldje moet je soms wel honderden mensen een kopje kleiner maken. Hierdoor wordt iedere dood in het spel totaal betekenisloos.
Nu hoor ik soms mensen zeggen: ‘het is bewezen dat kinderen van games agressief worden’. Allemaal leuk en aardig, maar volgens mij hebben ze de klok horen luiden, maar weten totaal niet waar de klepel hangt. Want wat die mensen misschien niet weten of begrijpen, is dat jongeren in en voor de pubertijd extreem beïnvloedbaar zijn. Dit kan voor positief, maar ook voor negatief gedrag zorgen. En nou moet gamen alsnog niet de boosdoener zijn, het kan aan duizenden andere dingen liggen: een sadistische film, een fragment uit het nieuws, agressieve vrienden, noem het maar op. Vaak spelen jongeren zelfs games met het uiteindelijk doel hun potentiële agressie kwijt te raken. Ze hakken koppen in een game af, zodat hun agressiviteit niveau in het echte leven op dat moment daalt. Als je games dus vanuit dit perspectief bekijkt, dan zou je dit medium kunnen zien als preventiemiddel voor jongeren.
Tevens las ik laatst in een tijdschrift het volgende: ‘bij computergames komt er ook nog interactie bij kijken. Dus niet alleen wordt de speler blootgesteld aan geweld, hij maakt zelf de keuzes die tot dat geweld leiden en wordt er vaak ook nog voor beloond’. Een betoog zou een betoog niet zijn als de auteur niet alle tegenargumenten zou kunnen ontkrachten, dus hier weer; ook dit argument vind ik persoonlijk lariekoek. Maar voordat ik begin met het tot de grond gelijk maken van dit argument is er een ding dat gezegd moet worden; niet alle games bevatten geweld. Er zijn genoeg games die leuk zijn zonder dat er enige vorm van geweld aan te pas komt.
Ook bij dit argument is er een verkeerd beeld bij gewelddadige games. Er zijn genoeg games waarin ik de situatie herken, dat je opeens iemand afgeslacht hebt en een onderscheiding behaald hebt. Maar ook hier weer; het is virtueel geweld. Ik geef toe dat zulk soort games (de sadistische game Madworld is een goed voorbeeld hiervan) niet door kinderen gespeeld moeten worden. De wat oudere doelgroep kan prima een onderscheid maken tussen virtueel en echt geweld. Er is een soort dikke scheidingslijn in de hersenen van de desbetreffende persoon. Daar komt nog bij dat bij deze games vaak parodie een grote rol speelt. Het spel neemt zichzelf niet serieus. Zo is in de hiervoor genoemde game Madworld een level waarin je kunt darten door mensen als dartpijl te gebruiken: niet bepaald realistisch en al helemaal niet serieus te interpreteren door de speler.
Ten slotte is er nog een heel belangrijk iets dat mensen vergeten; games zijn niet de pioniers van het geweld in de wereld. Iemand martelen, zoals in de game Manhunt, is een concept dat eeuwen geleden ook al gebruikt werd. De beginners van al deze vormen van agressiviteit moet je de schuld geven van al het lijden en moorden in de wereld, niet games. Je ziet ook steeds vaker dat games een zondebok aan het worden zijn. We moeten iets of iemand de schuld geven van de zoveelste terreuractie, geef de games maar de schuld. Dit is natuurlijk onjuist, en je verdraait het hele principe van gerechtheid. De schuld met je leggen bij de mensen die verantwoordelijk zijn voor deze criminaliteit, niet een medium wat ertoe zou kunnen leiden. Daarbij is het belangrijk dat we vooral in ons achterhoofd moeten houden dat er in elk mens een potentieel Dextertje schuilt. Iedereen heeft de mogelijkheid om iemand te vermoorden of te misbruiken. Vraag is alleen of je het in je hebt. En dit gegeven heeft ook niks met het medium games te maken.
Concluderend kan ik zeggen dat het onzin is om games te verbieden of extreem te censureren. Het geweld in de echte wereld is vele malen erger dan in een game. De grens tussen de virtuele en de reële wereld is dan ook een gigantisch grote muur, en dit zal dan ook altijd blijven. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het ter preventie van agressiviteit in de echte wereld zou kunnen dienen. Kortom, games moeten blijven bestaan!