jeltemulder 
Het was het jaar 1966. De hippiecultuur was nog volop in de bloei. The Beatles hadden genoeg van het toeren en besloten de studio in te duiken met een alter-ego. De 129 dagen die ze daar doorbrachten hebben geresulteerd in één album, dat wordt beschouwd als één van de beste en invloedrijkste albums aller tijden: Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band.
De hoes van het album is het noemen waard, want dit is waarschijnlijk één van de bekendste hoezen aller tijden, na Abbey Road dan misschien. Er staan rond de 40 mensen op die rouwen om de oude Beatles. De nieuwe Beatles zijn geboren.
In de albumopener, met dezelfde naam als het album, wordt de band geïntroduceerd. Voor het nummer echt begint wordt een gezellige sfeer van een kroeg nagebootst, waar de band zogenaamd optreedt. Daarna beginnen de (voor de Beatles) ruige gitaren van John en George. Daarna begint het geschreeuw van Paul waarin hij de zogenaamde geschiedenis van hun alter-ego beschrijft (“It was twenty years ago today, sergeant Pepper taught the band to play…”). Dan word je vriendelijk verzocht om te gaan zitten, te genieten en te luisteren. Paul begint te schreeuwen dat Billy Shears gearriveerd is en wil zingen en het liedje loopt over in With a Little Help From My Friends. Dit is trouwens zeer goed gedaan, waardoor het echt een soort concert lijkt.
With a Litle Help From My Friends is een nummer wat gezongen is door Ringo Starr. Het is een vrolijk liedje en het verteld hoe de zanger (Billy Shears) niet zonder zijn vrienden kan. Het liedje is gebaseerd op een gesprek met Ringo (“What do you see when you turn out the light? – I can’t tell you, but I know it’s mine”).
Een leuk weetje over dit nummer is trouwens dat de eerste twee regels (“What would you think if I sang out of tune, would you stand up and walk out on me?”) in eerste instantie “What woul you do if I sang out of tune, would you stand up and throw tomatoes at me?” zou zijn. Dit hebben de Beatles niet gedaan, omdat George eerder in een interview had gezegd dat de Beatles van jellybeans hielden. Hierdoor werden ze bekogeld tijdens concerten met het snoepgoed.
Hierna komt het destijds populaire Lucy in the Sky With Diamonds. Het liedje gaat volgens velen over een trip, maar John bleef altijd stug volhouden dat het over een tekening van zijn zoontje ging. Het is zeer psychedelisch nummer (joh, serieus?) en daarom is een orgel, gespeeld door John, sterk aanwezig. Het hele nummer is trippy; je zou er spontaan high van kunnen worden. Het is een nummer waar je steeds nieuwe dingen in ontdekt en daarom verveelt het nooit. Het is geweldig gezongen èn geschreven door John en het is daarom ook wel weer raar dat het nummer op naam staat van Lennon/McCartney. Dit zou je over elk Beatlesnummer kunnen zeggen en daarom moet je er niet te erg op ingaan.
Na het ene nummer gaan we weer naar het andere. Nummer 4 heet Getting Better, een liedje wat voornamelijk geschreven is door Paul, maar met wat hulp van John (with a little help from a friend, haha). Het is een vrolijk, maar ook weer depressief nummer. Het gaat over twee mensen. Het gaat met de ene persoon beter na ruzies, een slechte jeugd en andere nare dingen. Dit laat hij merken door blij te zingen “It’s getting better”. De andere persoon reageert hier pessimistisch op: “It couldn’t get more worse”. Het heeft een geweldige gitaarpartij en de bas maakt het nummer helemaal. De drums zijn, net zoals bij vele andere Beatlenummers, simpel, maar effectief.
Na het ene vrolijke nummer komt het andere. Fixing a Hole heet dat ‘andere’ nummer. Het is een redelijk psychedelisch nummer wat zich kenmerkt met een goede baslijn, fijn gitaarspel en effectieve drums. Ik kan er helaas niet meer over zeggen dan dit.
Na zonneschijn komt regen, zo komt She’s Leaving Home na Fixing a Hole. Dit nummer is geïnspireerd op een nieuwsartikel wat Paul had gelezen over een meisje wat weggelopen uit een huis waar ze alles had. Het is een verdrietig nummer, maar wel erg invloedrijk door het gebruik van de stemmen en een orkest.
De Beatles konden niet lang verdrietige nummers schrijven volgens mij. Na één verdrietig nummer komt alweer een vrolijk nummer, over een aankondiging voor een circus of iets dergelijks. Het is een trippy nummer dankzij het vervormen van de stemmen en het gebruik van circusmuziekjes.
Het nummer voelt aan alsof je in een mislukte kermisattractie bent gestapt, waarin erg slechte muziek zit.
Als je de 2:37 hebt uitgezeten, begin je aan één van de trippiest songs ooit gemaakt. Het heeft veel invloed van Ravi Shankar. De sitar, waar George veel op oefende tijdens hun trip naar India, is hier erg aanwezig en het klinkt hierom ook erg Indisch. Je raakt zelf bijna in een trance en je schrikt dan ook bijna wakker als het volgende nummer begint: When I’m Sixty-four.
Ja, dat nummer is ook weer vrolijk. Het gaat over iemand die droomt over de toekomst, om precies te zijn, wanneer hij vierenzestig is. Instrumentaal klinkt het als een vrolijk nummer uit een jaren 30-film. Het nummer is daardoor niet slecht, integendeel, je wordt er vrolijk van, net zoals vele andere nummers van het album.
In de lijn van het album zou het logisch zijn als er nu een trippy nummer komt. Ja, dat is Lovely Rita ook, maar niet alleen. Het is vrolijk èn trippy. Het is een goed nummer, perfect gezongen door Paul en John, instrumentaal is het prima in orde en qua tekst is het gewoon goed.
Het nummer heeft volgens sommigen de band Pink Floyd beïnvloed. Zij zagen hoe de Beatles dit nummer opnamen voordat zij nummers opnamen voor hun debuutalbum.
Je zou denken dat het eentonig zou worden, al die vrolijke nummers. Good Morning Good Morning bewijst het tegendeel. Het is instrumentaal wèèr in orde, met één van de beste gitaarnummers van George bij de Beatles, dankzij de solo, die misschien wel wat aan de korte kant is. De zang is ietwat vreemd. Al met al een goed nummer om wakker bij te worden.
Daarna word je alweer bedankt door de band waarmee het album mee begon. In de reprise van het beginnummer wordt je getrakteerd op nog ruiger gitaarwerk en drums alsof ze zijn bespeeld door Keith Moon. Het nummer duurt niet lang, maar is wel een meesterwerk. Je voelt je alsof je favoriete band het podium verlaat bij een concert waar jij bij bent. Maar, net zoals vele andere concerten komt er een toegift, en die is niet verkeerd.
Die is zeker niet verkeerd. Sterker nog, één van de beste nummers aller tijden en waarschijnlijk de beste sluiter van een album ooit. A Day In The Life gaat over een dag van twee mensen, de een zingt vrolijk over zijn morgen en de ander zingt bedroefd over wat hij heeft gezien en gelezen die dag.
De drums passen perfect, de piano is geweldig, het gitaarspel past precies en bovenal de zang en de tekst zijn fabuleus. Het is een prachtig staaltje componeren wat Paul McCartney en John Lennon hebben gedaan. Zelfs de chaos is goed. In één woord: Perfect.
Al met al is Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band een geweldig album met geweldige songs. Alles past perfect. Alles is perfect. Je wordt er gewoon vrolijk van en het voelt ook echt alsof je een concert bijwoont. Helemaal alleen. Een privéconcert van de Beatles. Zulk goed werk hebben de vier mannen verricht. In 3 jaar waren ze van popidolen met songteksten die vaak wat afgezaagd waren (kom op, bijna een heel album over liefde en meisjes (Please Please Me)) veranderd in een serieuze groep, die graag experimenteerde. Ze wisten toen hoe ze goed met instrumenten om moesten gaan en hoe ze het beste geluid konden produceren. Petje af voor dit meesterwerk.
