Crew Geld maakt niet gelukkig; althans niet voor Wario in zijn nieuwste avontuur op de GameCube. Dankzij de vele avonturen die de besnorde alter-ego van Mario heeft beleefd, is hij stinkend rijk geworden. Wonend in een gigantisch paleis geniet hij van zijn geld en zijn goud.
Maar niet voor lang. In zijn honger naar steeds meer blinkende diamanten en klinkende goudstukken heeft Wario tijdens één van zijn avonturen een paarse robijn meegenomen. Dat had hij beter niet kunnen doen; deze robijn is namelijk kwaadaardig en sleept al het goud van Wario mee naar een andere dimensie. Wario houdt er echter niet van dat hij wordt bestolen. Enorm kwaad en ontzettend geïrriteerd bedenkt hij zich geen moment en laat hij zich naar de andere dimensie vervoeren. Daar aangekomen ziet hij diverse landhuizen en kastelen die hij zal moeten bezoeken om zijn avontuur te voltooien. Een ijskoud landhuis vol met sneeuwpoppen en vervelende ijsblokken wordt afgewisseld met een piramide vol mummies en drijfzand. Wario zal zich door niets laten tegenhouden om zijn doel te bereiken.
Aangezien Wario zichzelf altijd ten koste van anderen heeft willen verbeteren is deze manier van Wario’s visie op de wereld duidelijk aanwezig in het spel. Is er ergens een hoge muur te vinden waar Wario niet op kan springen? Geen probleem, Wario mept een onschuldig rondvliegende vogel die hij met de snavel in de muur werpt. Wario gebruikt het dier als opstapje en herhaalt de procedure, totdat hij met gemak de muur op kan lopen. Ook tijdens zijn zoektocht naar zijn geldschatten weet Wario dat hij met een paar welgemikte trappen en stoten zijn zuurverdiende geld weer terug kan krijgen. Ook het op enorme snelheid rond laten draaien van een vijand brengt Wario op plaatsen die hem verder laten komen in zijn avontuur.
Wario is niet zo gezellig als Mario, en zeker niet zo angstig als Luigi. Wario is onverschrokken en een echt beest als het aankomt op zijn bezittingen. Leuk om te zien is dat Treasure in dit spel hier erg goed naar heeft gekeken en de logische puzzel-, platform- en knokelementen typisch ‘Wario’ heeft gemaakt. Het hele spel speelt zich bovendien af in omgevingen die voor het grootste gedeelte zijwaarts worden bekeken. Hoewel het de beweging van Wario wel beperkt, is hij toch goed in staat om zijn kunstjes te vertonen. Prijzenswaardig is daarnaast de implementatietechniek van enkele nieuwe platformonderdelen. Zo is er een level dat bijna geheel uit spiegels bestaat. Wario is op bepaalde momenten alleen in die spiegel te zien, net als zijn tegenstanders. De besturing is nu omgekeerd en waar Wario eerst naar boven moest, zal hij nu naar beneden moeten verhuizen. Ontzettend leuk gedaan wat het spel zeker ten goede komt.
Echt moeilijk wordt Wario nooit, wat op verschillende manieren kan worden ervaren. Wario World is ook geen spel waar je weken mee bezig bent; meer een titel die je binnen een uur of 10 á 15 uit hebt gespeeld. Dat maakt het echter niet minder leuk om eens niét die blonde doos Peach te redden uit de klauwen van slechterik Bowser. Wario is een echte bad-ass en dat wordt heel erg leuk in dit spel kenbaar gemaakt.
Net als zijn karakter is de muziek in het spel soms heerlijk vervelend. Gejengel van Wario in het pauze menu past helemaal bij het spel, net als de vreemde en vage deuntjes die je in de diverse omgevingen hoort langskomen. Op het visuele vlak kan Wario World niet helemaal meekomen met Mario in zijn zonneschijn avontuur. Het level met de spiegels is echter een waar kunststukje dat zozeer niet goed is vanwege haar fantastische visuele presentatie maar meer vanwege de techniek die hiervoor is gebruikt.