Kris “Yo, homies!” Past die zin niet in je straatje? Houd dan asjeblieft op met lezen en kijk ergens anders hier op InsideGamer. We hebben namelijk de PAL-versie van Midnight Club 3: DUB Edition voor de PSP binnen en dat spel loopt over van de stoere streettalk. Wel iets voor jou? Dan kan Midnight Club 3 wellicht een welkome toevoeging aan je collectie zijn, zo rond de lancering van de PlayStation Portable. Voor je verder gaat met lezen, eerst even een huishoudelijke mededeling. Midnight Club 3 voor de PlayStation Portable is qua inhoud exact hetzelfde als voor de PlayStation 2 en Xbox. Bovendien hebben we onlangs de Amerikaanse PSP-versie getest en ook daarover geschreven. De links:
Genoeg gelul, over naar de recensie zelf. Midnight Club 3: DUB Edition blonk dit voorjaar op de spelcomputers uit door de vele tuningmogelijkheden en de enorme snelheid. We repten al over een nieuw soort genre, want wat heeft dit nog met echt racen te maken? In Midnight Club stap je in een veel te snelle auto en scheur je door een veel te drukke stad vol veel te grote obstakels. Dat is erg leuk, maar meer een interactieve hindernisbaan dan een daadwerkelijk raceparkoers. Op de PlayStation Portable is dit niet anders. De game bevat verder nog steeds een extreem lange hoofdmodus (tel hier meer dan twintig uur voor uit) en bevat wireless netwerkmogelijkheden zodat je met zes personen ad hoc tegen elkaar kunt spelen.
We zullen niet al te diep ingaan op het spel zelf. Dat is namelijk allemaal wel in orde. De moeilijkheidsgraad bouwt langzaam op, de verschillende voertuigen hebben allemaal hun eigen stijl en de drie steden (Detroit, San Diego en Atlanta) zijn groot en vol met vette shortcuts. Tel daar nog de mogelijkheden om tijdens het racen het beeld te vertragen of in een soort insanity-modus te gaan en er gebeurt van alles tijdens je speelsessies. Met Midnight Club 3 haal je een heel compleet spel in huis, maar het is vooral de vraag hoe dit alles op de PlayStation Portable uitpakt.
Helaas zijn daar wat opmerkingen over te maken. In onze importimpressie schreven we al over de lange laadtijden. Het duurde in de Amerikaanse versie liefst zeventig seconde (!) om een race te laden. Gelukkig hoefde dit maar eenmalig (herstarten kan zonder te laden), maar het blijft enorm lang en zonde van je tijd als je bijvoorbeeld een kort spelletje in de bus wilt spelen. We hebben voor ons Europeanen echter goed nieuws: de laadtijden zijn stukken korter. Tijdens de speelsessies klokten we een gemiddelde van rond de veertig seconden, wat een afname van bijna 50% inhoudt. Goed werk van Rockstar dus.
Minder goed werk is de framerate. Misschien verbeelden we het ons, maar de toch al wat krakkemikkige framerate zakt in de PAL-versie nog vaker tot onder de 15 frames per seconde. Dat is eigenlijk onacceptabel, want juist die snelheid was een pluspunt van de spelcomputerversies. Wel kunnen we ons indenken dat dit niet anders kan. De scherpte van de graphics en de verschrikkelijk drukke omgevingen (overal rijden auto’s en knipperen lichtjes) maken van Midnight Club 3 een spektakel. Helaas dan wel een langzaam ogend spektakel en daar moet je als speler wel tegen kunnen.
Hetzelfde geldt voor het geluid. Midnight Club 3 was op de spelcomputers voorzien van een spetterende soundtrack vol afwisselende soorten muziek. Deze soundtrack is ook in de PSP-versie te vinden, maar komt zonder koptelefoon nooit goed tot zijn recht. De boxjes van de PSP kunnen de beats en drums nu eenmaal niet aan. Maak je wel gebruik van de bijgeleverde oordopjes, dan klinkt het alsnog goed, maar een stel lekkere boxen rond je televisie zorgen toch voor veel meer luistergenot.