Kris Videogames zijn wat mij betreft bedoeld om uit de realiteit te ontsnappen. De Need for Speed-reeks heeft op dat kenmerk altijd zeer goed ingespeeld. De eerste delen lieten je als een bezetene over smalle landweggetjes crossen en ondertussen de politie te slim af zijn. De Underground-delen maakten mogelijk wat de meesten van ons in het echt nooit zouden doen: de auto’s voorzien van de nodige ‘blingbling’ (wat haat ik dat woord) en andere gadgets. In Need for Speed: Most Wanted komen beide elementen via een slimme combinatie bij elkaar.
Zelf heb ik de Underground-delen wel gespeeld, maar nooit omdat ik dat tuning-gedeelte zo indrukwekkend vond. Oké, het was een optie die we niet vaker hadden gezien, maar het hele spel draaide teveel om het tunen. Bij mij kwam het er op neer dat ik op den duur alle auto’s automatisch zo snel mogelijk verbeterde, simpelweg omdat ik de volgende races graag wilde rijden. Probleem van dat tunen was dat je auto vaak te snel was en het racen qua spanning een beetje tegen viel. Of hij was te langzaam, waardoor er maar één oplossing was: start menu, exit game, tuning shop, start game.
In mijn eerdere artikelen over Underground-games heb ik altijd als minpunt genoemd dat de politie niet aanwezig was. In Need for Speed: Underground 2 had je voor het eerst een volledig vrije stad en was het dan niet enorm leuk geweest als je daar voor de politie moest ontsnappen? Lijkt mij wel! In Most Wanted, die wat mij betreft écht ‘most wanted’ is, combineert Electronic Arts de vrije stad met politieachtervolgingen. En dan bedoel ik geen politieachtervolgingen zoals in Grand Theft Auto, waarin het toch altijd meer bijzaak is, maar echte achtervolgingen die de eindscene van de Blues Brothers film teniet doen.
Most Wanted is dus ook voorzien van een vrije stad. Je komt in deze stad de politie regelmatig tegen, maar ze kunnen je ook lastigvallen terwijl je met een bepaalde race bezig bent. Daarnaast zijn er de zogenaamde Bounty-races waarin je juist achtervolgingen speelt. Kijk niet raar op als de politie op den duur twintig auto’s en een helikopter achter je aan stuurt. Ze schromen verder niet om roadblocks op te zetten of om jou extra hard aan te pakken. De aggressieve manier van rijden van de politie werkt erg leuk, omdat je echt het gevoel hebt dat jij de eikel bent die zij graag willen pakken. Het gevoel uit de vorige delen kwam daarom weer helemaal terug en dat is alleen maar toe te juichen!
Tijdens het rijden in de stad kun je ineens bovenin het scherm een soort radartje zien. Die geeft aan dat de politie in de buurt is en als je te dichtbij bent, zoomt de camera richting de politie, gecombineerd met een leuk audiovisueel effect. Vervolgens begint de strijd. Bij je minimap zie je een zogenaamd heathlevel. Deze spaart langzaam op, naarmate je meer ongein uithaalt. Denk bijvoorbeeld aan het beuken van markers (benzinestations laten ontploffen etc), of aan het rijden van schade bij de politie. In het midden onderin je scherm zie je een metertje met ‘busted’ en ‘evade’. Je snapt dat als deze groen wordt, je bijna ontsnapt en als het rood wordt, je bijna de figuurlijke lul bent.