Chris Glerum Als je Quantum Conundrum ziet, denk je direct aan Portal. Het is een combinatie van puzzels, kubussen en een sarcastische voice-over, afkomstig uit het brein achter Portal. Heel vreemd is het dus niet dat er duidelijke gelijkenissen zijn. Gelukkig zijn er ook duidelijke verschillen, want hoeveel Quantum Conundrum ook aan Portal doet denken, je kunt in de game niet als Portal denken.
Het inventieve puzzelsysteem draait om het wisselen tussen diverse dimensies. Zo is een kubusvormige kluis in de normale dimensie te zwaar, maar in de zogenaamde fluffy dimension tien keer lichter en dus simpel op te pakken. Deze kun je net als in Portal vervolgens dragen naar een gewichtschakelaar, om een deur te openen. Je wacht. Er gebeurt niets. Je wacht nog even. Oh ja, terug wisselen naar de normale dimensie. Stom. Nee, ik bedoel slim.
Ook is er de superzware dimensie, waarin kluizen loodzwaar zijn en dus totaal niet van hun plek te krijgen zijn. Tot zover geen verschil met de normale dimensie, maar in de superzware dimensie is alles ook een stuk massiever en dus onkwetsbaar. Een laserstraal vernietigt in de normale dimensie nog een kluis, maar in de superzware dimensie is de kluis sterk genoeg om de straal te weerstaan. Zo kan het dus zijn dat je een kluis in de fluffy dimensie moet oppakken en gooien, om terwijl de kubus in de lucht zweeft snel te switchen naar de superzware dimensie. Dan blokt het blok de laser en wordt een veilig pad vooruit gecreëerd.
Hoogtepunt in de demo is het moment dat er vier rijen van vier kluizen uit de lucht komen stuiteren, nadat je een schakelaar ingedrukt hebt. Duidelijk is dat je er iets mee moet doen, maar voordat je bent begonnen met nadenken is de bovenste rij al weggevaagd door een laserstraal. Switchen naar de zware dimensie helpt, maar wat heb je eraan als de vier rijen blijven staan? Geen steek. Dan maar naar de lichte dimensie wisselen en weer op de schakelaar drukken. Het helpt niet, want de laser vaagt rij voor rij alle blokken weg. Wacht eens even… rij voor rij. Eureka, de puzzel vraagt om een combinatie van dimensiegebruik. Ik druk nogmaals op de schakelaar en laat de laser precies die blokken wegschroeien die de vier rijen tot een gekunstelde trap maken. Van een enkel blok spring ik naar twee blokken op elkaar naar een torentje van drie naar de rij van vier, om zo het hoger gelegen platform te bereiken en naar de volgende puzzelkamer te gaan.
Overigens bedenk ik me tijdens het schrijven van dit artikel dat er waarschijnlijk ook een andere oplossing mogelijk was. In theorie zou het moeten werken als je de kluizen tegen de laser zou beschermen door de superzware dimensie te activeren, om nadat de laser is uitgewerkt over te schakelen op de fluffy dimensie, de blokken weg te dragen en zodoende ook de kubustrap te creëren. Maar ja, daar heb ik in de praktijk niet aan gedacht.
Het einde van de demo ontdoet me van de krachten om tussen fluffy, normale en superzware dimensie te wisselen. In ruil daarvoor kom ik in een kamer terecht die beheerst wordt door tempowisselingen. Het ene moment loop je in de normale dimensie, het volgende moment wisselt de kamer naar slow motion om vervolgens weer normaal te worden (en weer slow motion, enzovoorts). Een tafel zweeft door de lucht. Ik spring erop. Hij stort neer. Ik ben dood.
De tafel zweeft weer door de lucht. Ik spring erop, maar deze keer spring ik er ook weer op tijd vanaf. Een stoel zweeft in de lucht. Ik spring erop. De stoel schiet als een malle omhoog. Wat nu? Adem inhouden en hopen dat het goed gaat. De tijd vertraagt weer, zodat ik naar een ander meubelstuk kan springen. De sofa vliegt naar voren en ik spring eraf om weer vaste bodem te bereiken. Dit slow-mo-platformen smaakt naar meer, veel meer.
Dat geldt eigenlijk voor de hele game. Quantum Conundrum heeft diezelfde losse, maffe vibe als Portal, met een grappige professor Fitz Quadrangle die je van het nodige sarcastische commentaar voorziet terwijl je probeert de pientere puzzels op te lossen. Het dimensiewisselen voelt echter zo anders dan Portal, dat de breinbrekers uitdagend zijn en je dwingen creatieve uitwegen te bedenken. Zoals je aan de puzzel met de ‘kluistrap’ merkt, kan dat creatief nadenken zelfs nog ruim na het spelen doorgaan en een nieuwe oplossing opleveren. Heerlijk.