JP Rook De meeste ervaren gamers onder ons herinneren zich vast nog wel hoe het was om als kind een nieuw computerspel te kopen. Na maandenlang sparen had je eindelijk genoeg geld voor de nieuwste Mario. Of je was binnenkort jarig en je moest en zou de nieuwste Sega hebben. Terwijl moeders stond af te rekenen had jij alleen maar oog voor je nieuwe aanwinst. Met een stralend gezicht liep je vervolgens de winkel weer uit en er was wel heel wat voor nodig om jouw dag nog te verzieken.
Dit staat in schril contrast met de huidige gang van zaken. Door de komst van het internet is een tochtje naar het winkelcentrum steeds minder vanzelfsprekend geworden. Vandaag de dag kan de consument vrijwel alles vanuit zijn of haar luie stoel aanschaffen met één druk op de knop. Daarnaast biedt het internet natuurlijk de mogelijkheid om games, legaal dan wel illegaal, te downloaden. Niet zo heel gek dus dat de gemiddelde mediawinkel continu onderhevig is aan verandering.
Maar heel af en toe kom je nog wel eens een winkeltje tegen waar de tijd volledig lijkt te hebben stilgestaan. Een voorbeeld hiervan is de Gameshop in de Barrevoetestraat te Haarlem, van buitenaf te herkennen door de uitnodigende tronie van Sonic the Hedgehog. De winkel bestaat al sinds 1991 en ondergetekende kwam hier vroeger regelmatig om een nieuw spel voor de NES of de SNES in de wacht te slepen.
De winkel is vanaf de oprichting eigendom geweest van de 68-jarige Wim. Voorheen stond zijn dochter ook nog wel eens achter de toonbank, maar zij heeft het inmiddels te druk met andere zaken. Voor een winkel die al ruim twintig jaar bestaat is er in al die tijd opvallend weinig veranderd. Wim heeft de laatste jaren zijn assortiment dan wel uitgebreid met cd’s, dvd’s en blu-ray’s, het merendeel van zijn zaak is nog steeds beladen met consoles, accessoires en computerspellen uit verschillende tijdperken. Alles zit nog in precies dezelfde dozen waarin het ten tijde van de release werd verkocht.
Voordat Wim hiermee begon zat hij in de televisiebusiness. “Ik had destijds een boel kennissen en één daarvan kende iemand in Amsterdam met een winkel in spelletjes. Deze man had alleen een zwakke kant: als hij een tientje had gaf hij twintig uit. Natuurlijk kwam hij in de problemen en zijn handel werd in beslag genomen door de gemeente. Toen heb ik op verzoek van mijn kennis het hele zaakje voor zevenduizend gulden overgenomen met de garantie dat ik het geld ooit een keer terug zou zien.”
Dit geld zag Wim dus niet meer terug. Daarnaast zat hij nu ook nog eens met die rotzooi in zijn mik. Hij besloot er toch maar het beste van te maken en opende naar verloop van tijd zijn eigen Gameshop. “En het begon nog te lopen ook zeg. Wonder boven wonder. En dat terwijl het eigenlijk per ongeluk en tegen mijn zin in tot stand is gekomen. Dat maak ik wel vaker mee in mijn leven. Tegenslag wordt omgezet in een positieve situatie.”
Ironisch genoeg heeft Wim zelf helemaal niets met games. In de jaren tachtig had hij zich nog wel kortstondig verdiept in de Atari, maar hij had nooit verwacht serieus iets met games te gaan doen. Wim begint net uit te leggen dat de technologie achter een apparaat hem veel meer boeit dan het apparaat zelf, of hij wordt onderbroken door een klant. Een zeldzaam moment. Deze jongen, die door Wim Melvin wordt genoemd, zou de nieuwste Silent Hill graag voor vijf euro minder meenemen. Wim richt zich gelijk tot zijn computer en gaat uitgebreid na hoeveel de concurrentie voor het spel vraagt. Jammer…Melvin heeft in dit geval pech en legt uiteindelijk zonder te morren dertig euro neer.
Wim is altijd bereid mee te denken met zijn klanten. “Ik zeg wel eens tegen mensen: ‘Dat moet je niet kopen, dat is een klotespel.’” Niet echt zakelijk zou je zeggen, maar dat zal Wim een rotzorg zijn. Wat hem interesseert zijn de mensen met wie hij elke dag te maken heeft. “Het barst hier van de anekdotes. Je kunt wel aan de gang blijven. Vroeger hadden we een jochie hier, helemaal in het begin. Thomas heette hij. Hij was een jaar of elf en kon af en toe vreselijk irritant zijn. En dan gooiden we hem eruit. ‘Rot op, Thomas!’ Diezelfde man is nu een heel aardige vent geworden met een vrouw en een kind op komst. En als je dit nou al zolang doet als ik, dan volg je dat soort dingen ook en dat is ontzettend leuk. Zonder die dingen was ik er allang mee gestopt.”
Er gebeurt dus genoeg in dit winkeltje. Vorig jaar werd Wim nog met veel geweld overvallen. “Daardoor ging de omzet wel omhoog”, zegt hij lachend. Het is niet een man die snel van iets onder de indruk is. Hij wil alweer beginnen aan een nieuwe anekdote of er komt weer een jongen binnenzetten. „Wim, kun je me helpen?”, zegt hij, „wil je deze Xbox headset voor drie euro van me overnemen? Dan kan ik peuken halen.” Wim bekijkt het ding en legt vervolgens het geld op de toonbank. De jongen snelt de zaak uit en de headset verdwijnt op de grote hoop spullen achter Wim. “Zie je, je maakt hier echt van alles mee!”, grinnikt hij.
Wim heeft zich ooit voorgenomen om er een einde aan te breien zodra hij zeventig is. Over twee jaar dus. Stiekem houdt hij een slag om de arm. “Je weet het natuurlijk nooit. Misschien dat ik nog wel veel langer door ga. Zolang ik gezond ben en ik het naar mijn zin heb zie ik voorlopig geen enkele reden om te stoppen.”