Rob Nee, de titel van Dust: An Elysian Tail bevat geen grove spelfout. Want hoewel we inderdaad een verhaal (‘Tale’) krijgen voorgeschoteld, slaat de ‘Tail’ in de titel op hoofdpersoon Dust. Deze mysterieuze vechtersbaas (mét staart) wordt midden in het bos wakker gemaakt door een pratend zwaard, ontdaan van al zijn herinneringen. Samen met het magische zwaard en diens beschermer Fidget – een vliegend knaagdier – trekt Dust er op uit om zijn verleden te achterhalen. Maar het verleden blijkt duisterder te zijn dan Dust had kunnen vermoeden… Dat krijgt natuurlijk geheid een staartje.
Dust: An Elysian Tail oogt als een typische side-scrolling hack ’n slash-game, maar ontstijgt dit niveau al snel door de semi open wereld, het interessante verhaal en de kleurrijke personages. In de zoektocht naar Dusts verleden doen Dust en zijn vrienden verschillende locaties aan, waarbij je naar verloop van tijd zelf kunt bepalen welke kant je op gaat. Uiteraard stuurt het verhaal je altijd een bepaalde richting op, maar de game bevat tal van personages die je de nodige sidequests geven, zodat je altijd genoeg keuzes hebt voor de volgende bestemming.
Zoals gezegd bevat Dust een hoop sidequests. Ze houden meestal niet veel meer in dat het verzamelen van één of meerdere voorwerpen of het vinden van een bepaald persoon, maar ze bieden een uitgelezen kans om even wat bij te levelen voordat je met het hoofdverhaal doorgaat. Daarnaast liggen er verspreid over de wereld van Dust tientallen verborgen schatkisten om je zoet te houden, en zijn er tevens Challenge Arena’s. In deze arena’s die je zo snel mogelijk naar het eindpunt te komen en daarbij zo weinig mogelijk schade te ontvangen. Niet alleen vind je een schat aan het einde van de arena’s, je kunt tevens je scores vergelijken met je vrienden.
Waar je echter ook besluit heen te gaan, je kunt er zeker van zijn dat er flink wat vijanden te verslaan zijn. Het vechtsysteem van Dust werkt vloeiend en de animaties zien er zeer fraai uit. Als een ware vos spring je door de levels heen en rijg je de ene combo na de andere aan elkaar. De aanval die je echter het meeste zult gebruiken is de Blade Storm. Met deze zwaardaanval vliegt Dust letterlijk door hordes vijanden heen, maar de Blade Storm is vooral dodelijk in combinatie met Fidget. Dusts vliegende vriendje kan namelijk magische aanvallen afvuren die door de Blade Storm over het hele scherm verdeeld worden en voor flink wat vuurwerk zorgen.
Door zoveel mogelijk vijanden te verslaan zonder zelf geraakt te worden, bouw je een hit chain op, en dat is weer voordelig voor het aantal ervaringspunten dat je vergaart. Dust stijgt namelijk ook in level en wanneer dat gebeurt dan zijn er de nodige ervaringspunten te verdelen over statistieken als health en defense. Een andere manier om je statistieken te verbeteren is door het gebruik van verschillende soorten voorwerpen, zoals ringen, kettingen en upgrades voor je zwaard. Deze vind je door vijanden te verslaan of kun je kopen bij handelaren die je – verspreid door de hele wereld – tegenkomt.
Naast reguliere voorwerpen zoals nieuwe uitrusting en healing items, vind je in de wereld van Dust ook talloze rauwe materialen en blauwdrukken voor nieuwe voorwerpen. Heb je alle benodigdheden voor een bepaalde blauwdruk, dan kun je deze laten maken bij een blacksmith. Vergeet ook vooral niet om alle nieuw gevonden materialen te verkopen aan een handelaar. Op deze manier kan hij de boel in de toekomst inslaan, zodat je ze gemakkelijk van hem terug kunt kopen wanneer je ze nodig hebt.
Wie Dust: An Elysian Tail voor het eerst speelt zal meteen opvallen hoe mooi de wereld is vormgegeven. De prachtige met de hand getekende achtergronden (althans, zo lijken ze in ieder geval wel) zijn niet alleen een lust voor het oog, ze zorgen er ook voor dat de vijanden en personages er goed tegen afsteken zodat je nooit het overzicht verliest in de soms best hectische gevechten. Toch is er één klein puntje waar we even over moeten mierenneuken. De verschillende personages in de game zijn allemaal dieren, en hoewel het allemaal in een animéstijltje gegoten is, is het overduidelijk dat dit door westerse handen is getekend en niet door Japanse. Het is jammer dat ze niet voor een wat meer eigen stijl hebben gekozen in plaats van deze dertien-in-een-dozijn-net-niet-animé. Het ziet er een beetje kinderachtig uit en dat is best jammer want thema’s als verraad, rassenhaat en de dood worden niet geschuwd.
Hetzelfde geldt voor de stemmen. Elke dialoog in de game is ingesproken, waarvoor respect, maar sommige personages zijn zo clichématig ingesproken dat je jezelf er soms op betrapt dat je gesprekken aan het overslaan bent. Met name Fidget – met haar geforceerde hoge stem – wil nog wel eens frustreren met haar niet grappige grapjes. Toch moet gezegd worden dat dit de uitzonderingen zijn, want over het algemeen zijn de stemmen degelijk en van een indie-ontwikkelaar kun je natuurlijk ook niet in alle segmenten van de game die triple A-kwaliteit verwachten.