A Plague Tale: Innocence review – Heerlijk oneerlijk

De game speelt zich af in Frankrijk, halverwege de veertiende eeuw. Het land is in de greep van de Zwarte Dood, en de mensen zijn op zoek naar een oplossing en een zondebok. Die twee worden gevonden in de vorm van Hugo De Rune, een jongen van vijf jaar, die beschermd wordt opgevoed omdat hij altijd ziek is. De inquisitie, de organisatie die het probleem van de Zwarte Dood moet oplossen, is ervan overtuigd dat wanneer Hugo wordt vermoord, de pest vanzelf verdwijnt. Bij een aanval van deze paranoïde mafkezen op familie De Rune moeten Hugo en jij, zijn vijftienjarige zus Amicia, je snel uit te voeten maken om niet net als de rest vermoord te worden.

Na die ontsnapping kom je in een visueel indrukwekkende wereld terecht. Van gitzwarte, treurige pestdorpen en zachtblauwe ondergrondse meren, tot weelderige groene wouden en vuurrode vlammenzeeën: de game toont prachtige omgevingen die ontzettend sfeervol zijn. Sommige textures zijn echter wat flets en gedurende de hele game zit er een soort rare, onverklaarbare, cirkel om je scherm waarbuiten de wereld onscherp wordt. Desondanks is A Plague Tale een schitterend ogende en razend innemende game.

De wereld is echter net zo aanlokkelijk als gevaarlijk. Omdat de pest iedereen tot slachtoffer lijkt te kunnen maken, zijn de mensen nogal paranoïde. Hulp voor Amicia en Hugo ligt dan ook niet voor het oprapen. De soldaten van de inquisitie hebben bovendien geen enkele moeite met het doden van een paar kinderen, als dat de pest zou doen verdwijnen.

Het contrast tussen de volwassen wereld vol pest en verderf, en de onschuld van de kinderen is daarnaast enorm. Met name Hugo is een ontzettend lief jongetje dat door zijn beschermde opvoeding ontzettend nieuwsgierig is naar de buitenwereld. Maar ook de wat oudere Amicia is nog niet opgewassen tegen het geweld en harde realiteit van het veertiende-eeuwse Frankrijk met al haar ellende.

Het is voor de kinderen dan ook flink oppassen geblazen, willen ze hun avontuur tot een goed einde brengen. Gelukkig krijg je gedurende de game hulp van andere kinderen, eveneens met nare achtergrondverhalen. En al deze personages zijn ontzettend goed neergezet. Niet alleen zijn ze op zichzelf erg geloofwaardig, maar ook de interactie met elkaar is perfect. Non-stop babbelen ze met elkaar, zowel tijdens de vele goede tussenfilmpjes als tijdens het spelen. Het voelt als een hecht clubje jonge mensen, waar jij als speler ook deel van uit gaat maken omdat je ze zo snel, zo goed leert kennen. In hele korte tijd leer je niet alleen wat ze allemaal kunnen, maar ook hoe ze denken, wat voor soort grapjes ze maken en wat je van ze kan verwachten. Ze voelen echt en oprecht aan. Overigens is de Franse voice-acting niet alleen de meest toepasselijke, maar ook de beste keuze, want de standaard Engelstalige variant voelt een beetje geforceerd.

Je bouwt al snel een band op met alle jonge leden van de groep. Wanneer een missie voltooid moet worden met Amicia en een van de andere personages, ben je al snel toch een beetje bezorgd over het welzijn van Hugo en de anderen. Het is namelijk niet zo dat je gedurende de ruwweg dertien uur aan gameplay alleen maar als Amicia Hugo’s hand vasthoudt. Regelmatig trek je op met een of meerdere van de andere personages, die allemaal hun eigen vaardigheden hebben. Die vaardigheden komen goed van pas, tijdens sluipen en puzzelen. Hoewel je als Amicia over een te upgraden slinger beschikt waarmee je een enkele vijand een kopje kleiner kan maken, zijn de soldaten van de inquisitie veelal in zo’n grote getale aanwezig, dat sluipen en afleiden een veiligere keuze is.

Wanneer je niet de soldaten aan het ontwijken bent, zijn er nog de allesverslindende ratten. Niet eerder bevatte een game zoveel ratten als A Plague Tale: Innocence. Als water stromen de piepende beestjes met hun akelige rode ogen in klonterige zwarte golven de ruimten binnen, wat er ontzettend tof uitziet. Het enige dat ze schuwen is licht. Puzzels bestaan dan ook vrijwel allemaal uit het spelen met licht om ratten te ontwijken. Die puzzels zijn niet moeilijk, maar wel interessant en gevarieerd, en ze houden verrassend goed de vaart in het verhaal.

Later komen de ratten en soldaten vaker samen en kun je de ratten bijvoorbeeld ook gebruiken om je vijanden op te laten eten. Wanneer je de lantaarn van een soldaat met je slinger kapotschiet en deze onfortuinlijke man ineens in het donker staat, vreten de ratten hem met huid en haar op. De game blijft sowieso steeds nieuwe manieren van spelen introduceren en je mogelijkheden uitbreiden. Daardoor blijft de gameplay gedurende de hele game fris.

A Plague Tale: Innocence lijkt in alles een perfecte balans te hebben gevonden. In de gameplay, de geweldige personages, in de sfeervolle omgevingen, in de subtiele muziek en de afwisseling van rustige, bijna serene, momenten en actievolle scènes. Alleen de schurken hadden wat meer uitgediept mogen worden. Zij lijken nu vooral slecht en kwaadaardig om slecht en kwaadaardig te zijn. Ze hadden wat charisma kunnen gebruiken, waardoor jij als speler je, net als Amicia, bezwaard zou voelen om hen te doden.

Ook technisch laat de game her en der een steekje vallen. Nergens zijn bugs te bekennen, maar ruwe randjes helaas wel. Zo zijn de animaties lang niet allemaal even mooi of compleet, en zijn de gezichten alleen levensecht wanneer de personages niet spreken. De lipsync is namelijk niet zo goed en ook moties komen niet goed over. Gelukkig maakt de geweldige Franse voice-acting dat meer dan goed.

Ondanks die kleine mankementjes is dit een ijzersterke game. En wel om een hele rare reden: de game is gruwelijk oneerlijk. Niet qua moeilijkheidsgraad, gameplay of iets dergelijks, maar voor de kinderen. Dat zij al die verschrikkelijke keuzes moeten maken, in een wereld die hen wil vermoorden of werkelijk geen drol om hen lijkt te geven. Je gunt hen zoveel goeds, terwijl het steeds maar tegenzit. Met name de kleine Hugo snapt bovendien totaal niets van alle dood en verderf die hij ziet, ook niet wanneer zijn zus er nog iets van probeert te maken. Die onschuld maken al die gruwelen des te aangrijpender.

Het contrast tussen de slimme en dappere kinderen en de boze wereld om hen heen is zo groot dat het ook schokkend is als hen iets overkomt. Als Amicia plots wordt getroffen door een joekel van een pijl en al gorgelend sterft is het niet alleen balen dat je opnieuw vanaf een checkpoint moet beginnen, het is ook schokkend dat een volwassen vent knalhard een pijl door een vijftienjarig meisje schiet. Elke keer weer, bij elk van de groepsleden.

Op het moment dat je dat voelt, dan weet je dat A Plague Tale: Innocence echt iets neerzet wat maar weinig games hebben gedaan. En als je dan uiteindelijk de grote schurk verslaat en de game uitspeelt, dan ben je niet alleen maar blij omdat je net een geweldige game hebt gespeeld, maar ook omdat het dan misschien nog wel goedkomt met de personages, zodat zij toch nog iets van hun verloren onschuld terug kunnen vinden.

Wat kunnen games toch prachtig zijn.

A Plague Tale: Innocence is vanaf 14 mei verkrijgbaar op PlayStation 4, Xbox One en Windows PC. Voor deze review is de game gespeeld op een standaard PS4.