Ace Combat 7 review – Gaat niet vol gas de gevarenzone in

In tegenstelling tot de meest recente Ace Combat-delen, speelt Skies Unknown zich niet af op ‘onze’ aarde, maar op een alternatieve variant genaamd Strangereal. Daar ontvouwt zich een werkelijk onnavolgbaar verhaal waarin de pleuris uitbreekt tussen allemaal landen en continenten met namen die veel te veel op elkaar lijken. Osean, Usea, Erusua… tenzij je al sinds 1995 Ace Combat speelt, is daar geen touw aan vast te knopen.

De weliswaar gelikte tussenfilmpjes maken het er niet veel beter op, aangezien die weer hele andere personages volgen dan waarmee je vliegt. En als je teamgenoten ouwehoeren op de radio terwijl jij net ondersteboven met mach 3 een andere straaljager tot schroot schiet, ontglipt je weleens een detail van hun discussie. Dat boeit natuurlijk ook niet; als we een goed verhaal willen hebben gaan we wel iets anders doen. Ace Combat blinkt uit in hele andere zaken, namelijk knetterharde actie.

Of je nou gronddoelen bestookt, een groep bommenwerpers onderschept of gewoon verwikkeld raakt in dogfights met andere straaljagers; Ace Combat 7 is zelden saai. De gevechten hebben een extreem hoog octaangehalte. Alarmen piepen non-stop, omdat je ofwel zelf een vijand in het vizier neemt, of omdat zij hun raketten op jou vergrendelen, enkel om overstemd te worden door de heroïsche soundtrack.

In Ace Combat 7 is het ook nog eens belangrijker dan ooit om goed op je omgeving te letten. Bergen of hoge gebouwen vormen hoog in de lucht weliswaar geen gevaar, maar middenin een wolkendek kan het zicht flink belemmerd worden of zorgt ijsvorming op je vleugels er voor dat je kist niet meer zo goed reageert. Tegelijkertijd geven de wolken je ook de kans om te ontsnappen aan een gelockte raket.

Het maakt van Ace Combat 7 echt meer dan alleen maar dom op elkaar schieten; het is een tactisch spelletje van aanvallen, verdedigen en ontwijken. Jammer genoeg kun je niet rekenen op je teamgenoten, waardoor jij in de praktijk 90% van alle doelwitten uitschakelt. Het moge duidelijk zijn: jij bent de held en niemand anders. Gelukkig heb je ook niet per se een wingman nodig. De besturing is strak genoeg om een ‘bogey’ op je ‘six’ uit te manoeuvreren en plots van boven te trakteren op een salvo of raket, maar tegelijk zo onvergeeflijk dat een inschattingsfout bij een looping zomaar eindigt in een intieme ontmoeting met de grond.

De besturing en de actie zijn een schot in de roos, maar de checkpoints helaas niet. Zelfs tussen duidelijke golven aan vijanden door bereik je niet altijd een checkpoint, waardoor één zo’n inschattingsfout (en die maak je nou eenmaal als je je helemaal de Maverick voelt en de gekste capriolen uithaalt) onnodig hard wordt afgestraft. Met twintig missies was het écht niet nodig de game op deze manier verder op te rekken.

Wie nog niet genoeg Ace Combat heeft gehad, kan zich online met de rest van de wereld meten. Een pittige klus, want zeker vergeleken met de ietwat makke AI zijn menselijke spelers ineens ijzig goed. Dat maakt het voor de gemiddelde speler best een uitdaging om langdurig lol te beleven aan de multiplayer. Er is immers weinig eer te behalen aan de tweede plek en er is geen matchmaking op basis van niveau of ervaring. Met enkel Team Deathmatch en ’battle royale‘ (Serieus? Moet alles tegenwoordig battle royale heten? Dit is gewoon free for all mét respawn) valt er online sowieso niet gigantisch veel te beleven. Daar laat Namco dus wel wat kansen liggen.

De grootste kans laten de Japanners echter liggen op het gebied van virtual reality. Hoewel vr in het verleden aldoor best nadrukkelijk gepromoot werd door Namco, is het in de uiteindelijke versie echt maar een extraatje – en exclusief beschikbaar op de PlayStation 4. Het gaat om slechts drie missies die elk, afhankelijk van hoe vaak je fatale inschattingsfoutjes maakt, pakweg een half uur kosten om te voltooien. Desondanks toverde juist de vr-modus een brede glimlach op mijn gezicht en heb ik oprecht hardop zitten juichen toen ik voor het eerst dwars door een vuurbal vloog, die enkele seconden ontstond nadat ik een raket op een vijand afvuurde.

Ace Combat 7 in vr is zo’n game die, hoe cliché het ook mag klinken, weer eens geweldig aantoont hoe immersief virtual reality is. Je zit letterlijk middenin de actie en volgt de baan van je tegenstander veel eenvoudiger, omdat je heel intuïtief je hoofd los van je vliegtuig beweegt. Volgens sommigen ligt misselijkheid door de intense actie voortdurend op de loer, maar ondergetekende ervoer de vr-modus juist als heel stabiel, omdat je zo natuurlijk ‘meebeweegt’ met je hoofd. Dat resulteerde dan wel weer in een pijnlijke nek.

Veel kans op serieuze blessures heb je echter niet, want daarvoor is er gewoon te weinig vr-content beschikbaar. Doodzonde, want doordat Namco ook de veel bekritiseerde ‘Close-Range Assault’-elementen uit Assault Horizon heeft geschrapt, doet Ace Combat 7 eerlijk gezegd weinig anders dan de serie al deed op de PlayStation 2. Ace Combat 7 speelt daarmee een tikkeltje op safe, maar dat is nog altijd genoeg om ons hart sneller te laten kloppen.

Ace Combat 7: Skies Unknown is nu verkrijgbaar voor pc, Xbox One en PlayStation 4. Voor deze review is de game getest op een PS4 Pro met PSVR.