Amerikaanse games verzameling

Hoi, het is mij, Rainking! Ik hang hier nu al een paar jaar rond, terwijl ik mijn uiterste best doe om jullie te vervelen. Misschien heb je zelfs mijn allereerste artikel voor deze site weleens gelezen, waarin ik een aantal van de japanse games die ik bezit toonde. Het afgelopen jaar was ik bezig met het schrijven van een vervolg daarop en ik was er bijna mee klaar, maar helaas besloot de harde schijf van mijn vorige computer ermee op te houden en slim als ik was had ik natuurlijk geen back-up. Ergens heb ik nog de hoop dat artikel te kunnen redden, want ik denk dat ik het niet op dezelfde manier opnieuw zou kunnen schrijven. Daarom zat ik laatst te denken dat ik ook een aantal spellen heb van een andere regio; AMERICA!!! Dit artikel is dus de Bravely Second van de reeks, ghehehe.

In tegenstelling tot de japanse games, heb ik de amerikaanse spellen juist wél om te kunnen spelen. De japanse heb ik meer voor de box art. Die zijn gewoon gaaf om te zien en staan mooi op de plank. Tuurlijk, enkele zijn best goed te spelen, zoals de japanse Super Mario World, maar zodra er veel tekst in voorkomt, dan wordt het al gauw onmogelijk om te volgen. De meeste japanse games die ik heb zijn niet geheel toevallig JRPG’s en dan houdt het al gauw op, of je moet kennis hebben van kanji.

Voor de meeste spellen die hier voorbij gaan komen heb ik wel een apparaat om ze op af te kunnen spelen. Zo heb ik een amerikaanse Super Nintendo met een snoertje dat op het europese net werkt en een amerikaanse PlayStation 2 Slim van de 7-serie (het lijkt wel een BMW) die met een europese adapter ook gewoon hier te gebruiken is. Met die laatste kan ik dus zowel PlayStation als PlayStation 2 spellen uit Amerika afspelen. Mocht het je zijn opgevallen, ik probeer apparaten zo puur mogelijk te houden, dus zonder mods. Ik weet niet hoe lang ik dat vol kan houden, maar ik blijf het sowieso proberen.

Het moge duidelijk zijn. De meeste spellen heb ik om ook daadwerkelijk te spelen, maar sommige ook puur voor de heb. Het eerste spel waar ik het over wil hebben is ook meteen mijn meest recente aanwinst. Final Fantasy was een heel belangrijk spel voor Squaresoft. Destijds stonden ze op het punt om bankroet te gaan, maar dit spel haalde hen uit het slop. Dit spel stond al een lange tijd op mijn wishlist, maar ik kwam het nooit tegen. Op de beurs in Tilburg kwam ik een exemplaar tegen, maar die miste de gebruiksaanwijzing. Dat was wel een baalmoment. Ik dacht even dat het eindelijk zo ver was, maar helaas. Tot ik ‘m laatst op een webshop voorbij zag komen, compleet met gebruiksaanwijzing en maps. Het was aan de prijzige kant, waardoor ik er een paar dagen over heb moeten verzinnen of ik ‘t wel voor die prijs wilde kopen. Uiteindelijk heb ik het toch maar gedaan, want het zou me niets verbazen als die prijs alleen maar oploopt. Dit spel kan ik in principe niet spelen, omdat ik geen amerikaanse NES heb. Wat ik wél heb is een NES Classic Mini, waar het spel ook op staat, dus ik kan er sowieso op de originele manier mee aan de slag.

En als we dan toch met de amerikaanse Final Fantasy reeks bezig zijn, dan kunnen we net zo goed meteen de vervolgen op de Super Nintendo behandelen. Mogelijk is dit oud nieuws voor je, maar Final Fantasy II en Final Fantasy III zijn Final Fantasy IV en Final Fantasy VI in Japan. De tussenliggende delen zijn toen nooit daarbuiten uitgebracht en om verwarring te voorkomen is de telling aangepast. Grappig genoeg zorgt het dertig jaar na verschijnen nog steeds voor verwarringen. Ik heb zelfs ooit een video gezien waarin twee mensen dezelfde Final Fantasy noemden in een debat over welke JRPG het beste is, waarbij de ene de amerikaanse nummering gebruikte en de ander de japanse.

Mensen die mijn Top 50 hebben gelezen weten dat Final Fantasy III mijn favoriete game aller tijden is en waarschijnlijk ook zal blijven. Ik kan de cartridge afspelen op mijn amerikaanse Super Nintendo, maar het spel staat ook op de SNES Classic Mini, waar ik het eerder op speel, omdat ik er makkelijker screenshots van kan maken voor een bepaalde zondagse rubriek.

Ik heb nog meer Super Nintendo spellen te delen, maar we maken even een korte zijsprong richting de PSP. Daarop heb ik namelijk de amerikaanse versies van Final Fantasy en Final Fantasy II, die er beiden heel anders uitzien dan de europese versies. Alleen, in dit geval hebben we het over de japanse Final Fantasy II, die dus niet in Amerika is verschenen. Om het makkelijk te maken, zullen we maar zeggen. Zoals vele handhelds is ook de PSP regiovrij, dus kan ik deze gewoon daarop afspelen.

En als we toch met Final Fantasy bezig zijn, laten we dan mijn PlayStation games er ook maar achteraan plaatsen. Final Fantasy VIII heb ik helaas niet compleet. Die kocht ik bij een retro game store, maar toen ik thuis kwam, ontdekte ik dat de gebruiksaanwijzing helaas ontbrak. Hopelijk kom ik die ooit los tegen.

Final Fantasy Chronicles bestaat uit Final Fantasy IV en… Chrono Trigger? Yup, natuurlijk werd die laatste game wederom niet in Europa uitgebracht.

Van Final Fantasy Anthology wilde ik per sé de originele versie hebben en niet de greatest hits, want bij de eerste zit een extra soundtrack cd. Deze collectie bevat Final Fantasy V en Final Fantasy VI. Voor Amerika was dit de eerste keer dat Final Fantasy V officieel verkrijgbaar was. Oorspronkelijk zou dit Final Fantasy III in Amerika worden, maar dat ging uiteindelijk niet door. Daarna zou het uitgebracht worden als Final Fantasy Extreme, maar ook dat is ‘m niet geworden.

Grappig genoeg heb ik zowel Final Fantasy VII als Final Fantasy IX nog niet, die ik beide beter vind dan Final Fantasy VIII. Daar zal ik dus nog achteraan moeten.

Komen we als laatste aan bij de Final Fantasy games op de PlayStation 2. Final Fantasy X-2 is zeker niet de beste uit de reeks, maar vind ik altijd nog beter dan sommige andere (kuch Final Fantasy VIII kuch). Ik kan me herinneren dat ik me er destijds goed mee heb vermaakt en dat ik de dress spheres wel leuk vond, ook al wist ik toen nog niet dat Final Fantasy III en Final Fantasy V ook al een job systeem hadden. Dit is echt zo’n spel dat ik heb gekocht voor de box art, want ik vind het er gewoon tof uitzien.

Het combat systeem van Final Fantasy XII was echt totaal anders. Het deed me een beetje denken aan een MMO. De open wereld vond ik wel gaaf en ik heb de europese versie van dit spel met erg veel plezier gespeeld. Voor mij is dit dan ook de laatste échte goede Final Fantasy. Daarbij tel ik Final Fantasy VII Remake niet mee en moet ik erbij zeggen dat ik Final Fantasy XVI verre van uitgespeeld heb, dus daar kan ik nog niet echt over oordelen.

Oké, terug naar de Super Nintendo. Ik noemde eerder al het spel Chrono Trigger. Deze game wordt wel vaker bestempeld als de beste JRPG aller tijden, maar kwam helaas niet verder dan Amerika. In de tijd van de heruitgaven van Squaresoft op de PlayStation had ik de hoop dat onder andere dit spel in Europa zou verschijnen, maar het mocht niet zo zijn. Kort nadat ik op mezelf ging wonen ben ik gaan zoeken naar een exemplaar van de amerikaanse versie. Die vond ik en daar heb ik destijds zo’n NEGENTIG euro voor betaald. Dat klonk toen als veel geld, maar achteraf ben ik blij dat ik het gedaan heb, want ik zie tegenwoordig prijzen van over de VIJFHONDERD euro voorbij komen. Belachelijk!

Natuurlijk kwam het vervolg op de PlayStation, Chrono Cross, ook niet verder dan Amerika. Aan de ene kant heb ik altijd het idee dat dit spel in de schaduw van z’n voorganger staat, maar aan de andere kant is er een YouTuber die ik wel tof vind, Erick Landon, die hier idolaat van is. Ik moet ‘t eerlijk gezegd nog steeds spelen. Ik ben er al wel eens aan begonnen, maar nooit ver gekomen. Wat ik er wel van heb begrepen is dat er echt een hele hoop speelbare karakters zijn. Maar ook écht een hoop.

En dan is er nog de voor Europa bekendste reeks, de Mana serie. Tenminste, dan heb je het al gauw over Secret Of Mana. Dat is het tweede en bekendste deel. Ik zal het je dan ook zeker niet aanrekenen als je niet weet dat Mystic Quest op de Game Boy het spel is dat ervoor kwam. Deze moet je ook weer niet verwarren met Mystic Quest op de Super Nintendo, want dat was weer meer een JRPG voor beginners. Pffff, en dan zeggen ze dat de Final Fantasy spellen lastig uit elkaar te houden zijn. Afijn, voor de PlayStation in Amerika had je Legend Of Mana, wat niet echt een vervolg was op het niet buiten Japan uitgebrachte derde deel uit de reeks, maar tóch de Mana naam droeg. In dit spel moest je ook de wereld opbouwen, zoals Act Raiser eerder deed en de Dark Cloud spellen daarna.

Dawn Of Mana is dan weer wel een echt vervolg, aangezien dit in Japan deel vier is. Logischerwijs is dit een 3D game. Ik moet deze nog steeds een keer spelen, maar wat ik ervan begreep is dit nou niet bepaald een geweldig spel. Natuurlijk blijft zoiets persoonlijk, maar ik verwacht er eerlijk gezegd niet al teveel van.

Blijft er nog één spel over waar Squaresoft aan gelinkt is. Tenminste, dat zeg ik wel, maar tegen de tijd dat het uitkwam waren Squaresoft en Enix al samen gegaan en heette het voortaan Square Enix. Of Squeenix, zoals ik (en vele anderen) het weleens noem(en). Radiata Stories is dan weer niet ontwikkeld door die partij, alleen erdoor uitgebracht. De ontwikkeling gebeurde door tri-Ace, voornamelijk bekend van de Star Ocean serie. Ik moet bekennen dat ik niet echt veel over dit spel weet, alleen dat het best goed zou zijn.

Ja? Is het zo ver? Gaan we eindelijk naar een andere ontwikkelaar/uitgever? Mja, soortvan. De volgende twee spellen zijn van Enix, wat dus de andere helft van Square Enix is. Hun grootste reeks is Dragon Quest, wat tot en met het zevende deel in Amerika werd uitgebracht als Dragon Warrior. Ik heb nog geen Dragon Warrior spellen, al zit dat wel ergens in het achterhoofd. Tot die tijd heb ik twee andere titels. De eerste daarvan is Illusion of Gaia. Als die naam vaag bekend klinkt, maar net niet helemaal, dan kan dat kloppen. Bij ons is dat spel namelijk uitgebracht onder de naam Illusion Of Time. Vraag me niet waarom, maar voor mij hadden ze het niet hoeven te veranderen. De europese versie van dit spel heb ik meerdere malen uitgespeeld en vind ik best goed. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik vlak na aankoop mijn twijfels had en me afvroeg of ik het niet in moest ruilen voor The Legend Of Zelda: A Link To The Past. Uiteindelijk heb ik ‘t spel gehouden en de Zelda game later opgepikt.

De andere game van Enix is een stuk minder bekend. Brain Lord is ook weer niet in Europa verschenen en dat is best wel jammer, want ik denk dat hier nog wel een markt voor was geweest. Het is een beetje een mix van actie RPG en puzzels. Ook is het niet echt makkelijk. Ik ben er al vaker aan begonnen, maar ik geloof niet dat ik ooit maar in de buurt van het einde ben gekomen.

Het volgende spel is misschien wel de meest interessante om over te praten. Lufia II: Rise Of The Sinistrals is waarschijnlijk één van de weinige Super Nintendo spellen die een nederlandstalige vertaling kreeg. Omdat het eerste deel niet in Europa was verschenen, werd het uitgebracht als Lufia. Het geheel kwam in een big box met een strategy guide. Zelf speel ik liever spellen in het engels, maar de europese versie bracht iets extra’s met zich mee. In de amerikaanse versie zat namelijk een mogelijke game breaking bug, die in de europese uitvoering gefixed was. Ik heb echt onwijs veel plezier van dit spel gehad. Als je van JRPG’s houdt, dan moet je deze zeker een keer gespeeld hebben.

Oh, Konami, je was ooit één van de grootste. Je naam stond ooit voor kwaliteit. Wat is er in God’s naam met je gebeurd? Weet je nog? Contra? Castlevania? Metal Gear Solid? Silent Hill? Als ik eerlijk ben snap ik niet hoe een ontwikkelaar zó enorm heeft kunnen afglijden. Wat ik ook niet snap is dat Suikoden III niet in Europa is uitgebracht, maar alle delen ervoor en erna wél. Sterker nog, ik heb het idee dat Suikoden IV slechter is, maar die mochten we dan weer wel ontvangen. Nou, bedankt hoor. Er worden ondertussen al jaren geen nieuwe Suikoden spellen gemaakt, maar volgend jaar komen er wel zowel een remaster van de eerste twee delen als een spirituele opvolger genaamd Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes, van de regisseur van de eerste twee Suikoden spellen. Ik heb erg veel zin in beide.

Nou, daar gaan we dan. Hét spel waar ik een zure nasmaak aan heb over gehouden. Niet van het spel zelf, maar van de aankoop. Eind 2017, ik ga naar mijn allereerste retro game beurs, in dit geval de Margriethal in Schiedam. Ik wist toen nog niet precies wat ik kon verwachten, maar daar ben ik die dag keihard achter gekomen. Anders dan bijvoorbeeld een winkel als Intertoys of Game Mania moet je goed letten op de regio van het spel. Er worden namelijk spellen van over de hele wereld aangeboden op zo’n beurs. De reguliere beursganger weet dat. De naïeve 2017 Rainking niet. Zo gebeurde het dan ook dat ik er thuis achter kwam dat ik per ongeluk twee amerikaanse spellen op de beurs had gekocht. Children Of Mana voor de Nintendo DS was niet echt duur en heb ik later, ook al kon ik ‘m in principe gewoon spelen, bij een game shop ingeruild. Het andere spel, Skies Of Arcadia Legends voor de Gamecube, heb ik nog steeds in mijn verzameling, voornamelijk omdat ik er waarschijnlijk nooit meer voor ga krijgen wat ik eraan heb uitgegeven. De enige mazzel is dat er een paar opties zijn om het alsnog te kunnen spelen. In dit geval via de Dolphin emulator of met het gebruik van een Freeloader. Moral of the story? Let op de regio waar het spel vandaan komt. Dat is het best te zien aan de leeftijdsclassificaties. PEGI = europees. ESRB = amerikaans. CERO = japans. Ook zie je dat het Gamecube logo in Amerika onderaan de spine staat in plaats van boven. Happy hunting!

Lange tijd had ik een Fire converter. Daarmee kun je amerikaanse Super Nintendo spellen op je europese model spelen. Toen ik een jaar of vier geleden serieus voor Chrono Trigger wilde gaan zitten, besloot het ding er echter mee op te houden. Ik ben toen op Marktplaats gaan zoeken of ik misschien een amerikaanse Super Nintendo kon vinden die ik gewoon hier kon gebruiken. Heel toevallig vond ik die redelijk snel en heb ik geen moment geaarzeld, waardoor ik lekker met Chrono Trigger aan de slag kon. Ik moet zeggen dat ik het design best lelijk vind vergeleken met de europese en japanse modellen, maar het gaat uiteindelijk toch om de spellen. En als je twee stukjes plastic in de ruimte waar de cartridge inschuift afvijlt, dan kun je er ook japanse spellen op afspelen. Bij het exemplaar dat ik binnen kreeg waren die al verwijderd, dus dat scheelde weer werk. Niet dat dat me tegenhield om later nog een japanse Super Nintendo, een Super Famicom, aan te schaffen, ghehehe.

De amerikaanse PlayStation 2 Slim ziet er precies hetzelfde uit als de europese, dus die vond ik nou niet bijzonder genoeg om te showen. Desalniettemin is het echt een uitkomst.

Bedankt voor je aandacht. Geen idee of je er überhaupt iets aan hebt, maar ik vind het zelf wel leuk om te delen. Groeten en tot vrijdag!