Ancestors: The Humankind Odyssey review – Evolutie is frustrerend

Zelfs de man waar de game graag mee schermt, Patrice Désilets, beter bekend als de creative director van de eerste paar Assassin’s Creed-games, kan daar niks aan veranderen. Want waar Désilets’ eerdere games de nodige elegantie en charme kennen, is Ancestors: The Humankind Odyssey vooral frustrerend, onduidelijk en, bovenal, niet leuk.

Als speler neem je de rol aan van opperhoofd van een prehistorische apenrots, die helpt overleven en evolueren. Daarvoor moet je de stam niet alleen voorzien in basisbehoeften zoals eten, drinken en slaap, maar ook zorgen dat er genoeg voorzieningen zijn en dat de harige voorouders met enige regelmaat van bil gaan. Kleine aapjes zijn namelijk van levensbelang. Niet alleen omdat ze de toekomst zijn – iedereen wordt langzaam ouder – maar ook omdat je ze bij je moet dragen om vaardigheden te leren.

Het is bij aanvang best tof om met zo’n klein pluizig beestje op je rug de directe omgeving te onderzoeken door middel van je reuk, gehoor en intelligentie. Zo ruik je direct talloze eetbare planten, hoor je het gesis van reusachtige slangen en zie je een boel voorwerpen die nog weleens nuttig zouden kunnen zijn. Binnen een paar minuten lijkt de wereld aan je voeten te liggen en lijken de mogelijkheden eindeloos.

Iets verder in de game begint de frustratie. Neem het voortbewegen van je aap. Deze game is wellicht van de hand van de man die eerder mensen als slingerapen over de daken van Jeruzalem en Rome deed springen, maar die soepelheid uit Assassin’s Creed is hier ver te zoeken. Apen zijn, zeker in het begin, enorm traag en lomp. Ze kunnen niks anders dan wat vooruit scharrelen. Rennen kan, maar dat is net zo snel als lopen, maar dan met flink wat motion blur om het snel te laten ogen.

In de bomen zijn ze niet veel sneller. Vanaf de grond in een boom klimmen is al lastig, gezien de apen vaak zonder reden niet omhoog willen, maar springen van boom naar boom is helemaal lastig. Omdat de camera vaak erg dicht op je aap staat, heb je geen goed overzicht en zijn de afstanden tussen bomen en takken erg lastig in te schatten. Val je naar beneden, dan kun je een bot breken en daarmee permanente schade oplopen. Soepel van boom naar boom springen zit er dus gek genoeg niet in, maar over de grond voortbewegen is niet veel efficiënter.

De grond is namelijk niet alleen bezaaid met te ontdekken objecten, maar ook met vijanden. Goed gecamoufleerde vijanden. Wil je niet direct je aap de pijp uit laten gaan, dan moet je constant wisselen tussen gehoor, reuk en intelligentie om niet gegrepen te worden door een vijand. Wanneer dit, veelal plotseling, toch gebeurt, dan heb je niet genoeg tijd om weg te duiken door een enorm kort quick-time. Het gevolg is dat je een gebroken been oploopt of langzaam doodbloedt, wat direct verholpen moet worden met bepaalde ingrediënten. Zijn die er niet, dan gaat je aap dood en mag je met een andere aap uit je stam aan de slag. Zo simpel is het. Met name wat verder op onderzoek gaan is bijna altijd dodelijk: je weet nog niet waar alles is of wat alles doet, maar je wordt wel constant opgejaagd door vijanden die evolutie-technisch al een heel stuk verder lijken te zijn.

Natuurlijk, je krijgt meer mogelijkheden tot je beschikking om roofdieren terug te pakken. Maar omdat vijanden veelal uit het niets aanvallen en vrijwel altijd schade toebrengen, verpesten ze elke ontdekkingstocht. En niet alleen de vijanden, ook je eigen stamgenoten. Je kunt namelijk apen meenemen op expeditie, los van het kleine beestje op je rug. De andere apen doen tijdens jouw solo-ontdekkingstochten geen fluit, en wanneer ze dan eens met je mee mogen, jagen ze zichzelf vaak de dood in. Zo lopen ze precies over die ene slang jij wel zag kruipen, of vallen ze te pletter omdat ze volstrekt onlogisch uit enorm hoge bomen of van hoge kliffen springen. Ook de game zelf limiteert je expedities. Je aap wordt angstig als deze zich te ver in onbekend terrein bevindt, waardoor je weer moet terugkeren naar het kamp.

De game kent legio vaardigheden die je moet vrijspelen, maar zijn soms zo klein, zoals het net iets minder gruwelijk traag door een beekje kunnen lopen, dat ze onnozel aanvoelen. Sommige vaardigheden zijn dan wel weer handig, maar leveren weer andere problemen op. Zo kun je op een gegeven moment in elke hand een object vasthouden, bijvoorbeeld in je linkerhand een steen en in je rechterhand een kokosnoot. Je kunt kun die steen op de kokosnoot meppen, zodat deze opengaat en je een nieuwe voedselbron ontdekt. Maar als je de noot en steen van plek verwisselt, kan het weer niet.

En de knoppencombinaties die je daarvoor moet uitvoeren vereisen ook flink wat mentale gymnastiek. Het ontdekken van nieuwe dingen is dan ook erg lastig door de onduidelijke besturing. Wat ook niet meewerkt is dat alle opties alleen beschikbaar zijn wanneer je stilstaat en zodoende erg kwetsbaar bent.

De apen hebben verder geen karakter, geen achtergrondverhaal, geen charisma en zijn daardoor net zo interessant als de dode bladeren waar ze op slapen. Je hebt geen binding met ze: hun lot interesseert niet. Sterker nog, een aap de dood in jagen kan fungeren als een soort fast-travel, omdat je dan terugreist naar je basis. Het kost een aap, maar scheelt je flink wat frustratie als je weer terug moet sjokken. Heeft opa aap toch nog een functie.

Door het ontbreken van een mikpunt is het selecteren van een interessepunt in de verte of een item op grond erg lastig. En dat is dan wanneer je goed kunt zien, want de game kent legio effecten die je het oriënteren lastiger maken. Zo ga je van gif trillen als een rietje, bij bloedingen en vermoeidheid wordt alles vaag, bij maagpijn hoor je minder goed (?) en in de ochtend zie je bepaalde strepen over het beeld die een soort ochtendgloren moeten voorstellen.

Als klap op de vuurpijl word je in deze game over evolueren min of meer bestraft voor, jawel, evolueren. Je kunt je stam een sprong laten maken in generatie en evolutie, maar in die gevallen raak je vrijgespeelde vaardigheden kwijt en moet je deze opnieuw activeren. Het is niets meer dan kunstmatig de speelduur oprekken.

Alles in de game werkt aardig, als je maar engelengeduld hebt. Dat de besturing niet zo intuïtief is, is vervelend, maar niet onoverkomelijk. Dat je stil moet staan om überhaupt iets te kunnen doen is raar, maar daar kun je rekening meer houden. Net als met de oerdomme apen die je mee kunt nemen op expeditie en problemen om snel een boom in te klimmen. Zelfs die veel te dodelijke beesten en irritante quick-time events zouden te dulden zijn als de game verder iets zou bieden wat echt boeit. Dat is er helaas niet. Ancestors: The Humankind Odyssey wil een soort pseudo-realistische ervaring van vroeger bieden, maar vergeet dat er wel een moderne mens achter de knoppen zit die vermaakt wil worden. De game biedt dan wel flink wat uren aan gameplay, en na het uitspelen nog een custom- en solo-modus, maar dat wordt overbodig als je er na een paar uur al helemaal klaar mee bent.

Er is niets wat alles dat irriteert overtroeft, niets wat het spelen van deze game echt de moeite waard maakt. Ancestors: The Humankind Odyssey is het bewijs dat wanneer een game op papier erg tof klinkt, dit niet noodzakelijkerwijs een leuk spel oplevert.

Ancestors: The Humankind Odyssey is vanaf 27 augustus verkrijgbaar voor Windows pc. Later dit jaar volgt een release voor PlayStation 4 en Xbox One. Voor deze review is de game gespeeld op een pc.