Anthem review – valse lucht

Zelden gaf een game een meer paradoxaal gevoel van vrijheid dan Anthem. Je Javelin, je robotpak dat als gegoten zit, laat je met minimale inspanning een heerlijk gevoel van vrijheid ervaren. Met een druk op de knop stijg je op en vlieg je rakelings over de boomtoppen van de werkelijk schitterende wereld die BioWare heeft gemaakt. Vijandelijk vuur ontwijk je met een prachtig geanimeerde barrel roll en al zwevend vuur je, met indrukwekkend audiovisueel spektakel, speciale vaardigheden op vijanden af. Het schieten op de behoorlijk onnozele en suïcidale vijanden is heerlijk. Je steekt een groepje vijanden in de fik of bevriest ze, en vervolgens gooi je er een bom op voor een enorme schadebonus.

Maar net als je denkt dat je één bent met de wereld van Anthem, je jezelf een ijzeren moordmachine waant, fluit de game je terug. Je mag niet te lang dralen, je moet door. En wie niet snel genoeg naar het volgende punt vliegt, mag een laadscherm verwachten, ook al onderbreekt dit laden een deel van het verhaal dat je probeert te volgen.

Het is symptomatisch voor heel Anthem. De game kent geen continuïteit, geen immersie. Anthem wil niet dat je in één ruk een hele hoop doet, maar dat je alles opbreekt in brokjes die achter een laadscherm zitten. Neem als voorbeeld de te vinden uitrusting en wapens: dit zit verstopt in een soort doosje dat enkel wanneer je jouw speelsessie stopt, toont wat erin zit. Stoppen met spelen wordt in zeker zin beloond, wat een bizarre ontwerpkeuze is.

Je moet dan naar de Forge, de plek waar je jouw Javelin kunt aanpassen met je vondsten en de looks kunt wijzigen. Met de Forge zelf is niks mis: het is een handig scherm waarin je snel wisselt tussen oninteressante – maar heerlijk klinkende – wapens en ongeïnspireerde uitrusting in de vorm van icoontjes. In een oogwenk heb je jouw Javelin veranderd qua kleur en cosmetische onderdelen. Cosmetische onderdelen kun je kopen met echt geld, maar ook voor een schappelijke som van de ingame valuta. Al met al prima. Het probleem van de Forge is dat dit onderdeel achter een laadscherm zit en niet tijdens het spelen te benaderen is. Je wapens of uitrusting aanpassen op een situatie die je niet had voorzien is niet mogelijk tijdens het spelen. Het gevolg is dat je Javelin soms nutteloos aanvoelt, terwijl je de juiste uitrusting wel in je bezit hebt.

Ben je daadwerkelijk aan het spelen, dan speel je de content van Anthem in een team van vier (tenzij je de standaard instellingen aanpast), al is er van een echt team nauwelijks sprake. De Javelins bieden namelijk geen duidelijk verschillende teamrollen of ondersteunende functies. Als jij of een medespeler gewond raakt, kun je daar niks aan doen behalve wachten tot het schild regenereert. Met elkaar praten kan niet, want er zit geen chatfunctie in de game, los van een niet helemaal lekker functionerende voice-chat die vrijwel niemand gebruikt. Er zit ook niet een soort spot-systeem bij zoals in Battlefield V of Apex Legends. Coöperatief voelt Anthem dan ook alsof je in je eentje speelt.

De hoofdrolspelers van het verhaal gaan ook nooit met je op pad, die blijven veilig in Fort Tarsis. Dit is de enige stad in Anthem en de plek waar je missies en contracten oppikt. Er staan ook een handvol npc’s om over koetjes en kalfjes te spreken en overbodige gespreksopties te kiezen. De voice-acting is veelal erg sterk, al zijn sommige stemmen zo bekend dat het afbreuk doet aan de geloofwaardigheid van de personages. De personages zelf zijn goed geanimeerd en ze ogen redelijk geloofwaardig, al flapperen ze soms wat veel met hun ledematen en lijken ze iets te veel tanden te hebben.

Slechts enkele van de npc’s zijn redelijk interessant, maar dan vooral omdat ze wat maf zijn, niet omdat ze diepgang hebben; ze worden niet je vrienden, zoals dat in eerdere BioWare-games wel kan gebeuren. BioWare heeft met eerdere games aangetoond meer dan in staat te zijn om grote levende steden te bouwen waar rondlopen een genot is omdat overal avontuur te vinden is. Fort Tarsis voelt echter doods en leeg aan, als een bruisende stad waar iedereen snel geëvacueerd is en de achterblijvers zo min mogelijk geluid mogen maken.

Dat gevoel van leegte ervaar je ook in de Freeroam-modus, waarin je vrij kunt rondvliegen. Als je dat doet, dan merk je hoe leeg de beeldschone wereld eigenlijk is. Bovendien lijken omgevingen sterk op elkaar. Er zijn een handvol events te vinden, maar die staan niet vermeld op de onhandig map. Dus stel dat je bij toeval een event tegenkomt, dan zullen andere aanwezige spelers je niet snel helpen. Niet uit onwil, maar omdat zij net zo weinig zien als jij. De events zijn voor een enkele speler vrij pittig en door het ontbreken van een chatfunctie kun je ook niemand om hulp vragen. De keuze om die events zo onzichtbaar te maken is vrij vreemd, want bovendien ondermijnt het dus samenwerking.

Anthem heeft echter ook een verhaalmodus. Na zo’n vijftien uur ploeteren door een relaas vol gaten en mooie maar vreemde cutscenes, waarbij jouw keuzes in gesprekken geen enkele invloed hebben op wat er gebeurt, zit dat reguliere deel van de game erop. Dan rollen de credits voorbij en eindig je in Fort Tarsis. Wanneer je de hoofdmissies hebt gespeeld ben je ongeveer level 20. Pas vanaf level 25 vind je de echt toffe loot, het spul met meerdere statistieken waarmee je iets van een specifiek karakter, een build, kan maken. Wat daar weer jammer aan is, is dat deze loot altijd willekeurig is. Er is geen uitrusting met bepaalde waarden die alleen maar bij één baas te vinden is. Er zijn dus geen items om op te jagen.

Gelukkig zijn er nog de challenges. Deze uitdagingen, die variëren van een bepaald aantal monsters doden met enkel een specifiek wapen tot aan het voltooien van een bepaalde hoeveelheid events, bieden niet echt boeiende beloningen, maar ze geven je wel flink wat te doen. Ook zijn er dagelijkse, wekelijkse en maandelijkse doelen om te voltooien.

Aan de endgame zelf kun je pas beginnen als je level 30 bent, en het gaat dan om content die je al kent, maar die dan op een hogere moeilijkheidsgraden te spelen is. Anthem strooit dan met goede loot en dat is natuurlijk tof, maar het zorgt er ook voor dat spelers van level 30 al vrij snel de beste loot hebben binnengehaald waardoor er echt weinig over blijft om te doen, los van de challenges.

Het grootste probleem van Anthem is echter dat het is ontwikkeld door BioWare. Van BioWare mag je meer verwachten dan wat Anthem op dit moment is. Helemaal eerlijk is dat niet. Want wanneer je objectief kijkt naar de game zelf, dan is deze karig, maar zeker speelbaar. Wanneer je enkel op zoek bent naar simpel knalplezier in een prachtige wereld terwijl je vrij als een vogel door de lucht vliegt, dan kan Anthem weleens iets voor je zijn, want de game knalt echt voortreffelijk. Maar dit zal de minderheid zijn. Iedereen die graag BioWare-games speelt, verwacht meer van het verhaal en de wereld. Deze ontwikkelaar biedt steevast daar de hoogtepunten van diens games.

Daarnaast is Anthem niet echt wat het belooft te zijn. Iedereen die graag looter-shooters speelt, merkt dat Anthem dit eigenlijk niet is met het vreemde loot-systeem. Iedereen die graag coöp in een hecht team speelt, kan dit in Anthem doen, maar dan via een Discord-server, omdat de game zelf een soort pseudoteamspel biedt zonder functionele communicatiemiddelen. Maar zelfs de mensen die enkel voor het vliegen en het schieten komen, zullen zich storen aan al de laadschermen en de enorme hoeveelheden bugs die de game nog steeds kent.

Natuurlijk is Anthem niet de eerste game van de laatste jaren die met veel opstartproblemen gelanceerd is. Veel mensen maken de vergelijking met Destiny 2 en The Division en stellen terecht dat die games een stuk beter werden met flink wat aandacht nadat ze uitkwamen. Het grote verschil is dat Destiny 2 en The Division op dat moment in hun kern al prima games waren. Beide hadden te weinig content en werden daarop afgerekend, maar daar konden de developers aan werken: ze konden direct aan slag met het uitbreiden van de game.

Anthem heeft niet alleen te weinig boeiende endgame-content, maar is ook een veel mindere game. Het spel zit spelers in de weg, en dat is moeilijk te corrigeren met een paar patches. BioWare heeft niet alleen de taak om meer content toe te voegen, maar moet eerst de game beter speelbaar maken, wil het spelers trekken en behouden. Dat wil niet zeggen dat het onmogelijk is dat Anthem ooit heel tof wordt, maar snel gebeurt het niet.

Anthem is nu beschikbaar voor Xbox One, PlayStation 4 en pc. Voor deze recensie is de game op een pc gespeeld.