Assassin’s Creed Odyssey review – Klassiek epos

Net als in Homerus’ odyssee is namelijk de kans dat je in Assassin’s Creed Odyssey rechtstreeks op je doel afgaat, nihil. De wereld is groots en zit vol afleiding die je naar alle uithoeken van Griekenland leidt. Van Kefalonia tot Kreta, van Athene tot Sparta, dwars door het door oorlog verscheurde land.

Het Griekenland ten tijde van de Peloponnesische Oorlog is dan ook weer een ideaal scenario voor een Assassin’s Creed-game. De Brotherhood wordt weliswaar bijna vierhonderd jaar later pas opgericht door de Egyptische Medjay Bayek, maar samenzweringen en verraad zijn van alle tijden – vooral van oorlogstijden. Nu je geen Assassin bent en dus ook niet volgens hun credo leeft, betekent dit dat je voor het eerst in de serie daadwerkelijk wat te kiezen hebt.

Dat begint al met het hoofdpersonage. In het begin van de game kies je of je als Alexios of Kassandra speelt. Waarom je tussen hen kan kiezen wordt zelfs nog redelijk verklaard, maar daarover weiden we verder niet uit. Voor het verhaal maakt het weinig uit: Spartaanse meisjes kregen nou eenmaal dezelfde opvoeding als jongens en in het oude Griekenland sliep bijkans iedereen met iedereen. Wij kozen voor Kassandra, en zullen dan ook zo naar het hoofdpersonage verwijzen.

Kassandra is een huurling van beroep en vecht dus in de eerste plaats voor drachmae. Ubisoft presenteert haar bovendien heel slim in het begin als een vrij onbeschreven blad, wat zich uitbetaalt wanneer je zelf keuzes gaat maken. Waar andere Assassins als Connor en Arno tot vervelens toe blijven zaniken over wraak, bepaal jij via verschillende dialoogopties zelf of Kassandra ook zo’n vervelend figuur wordt, of gewoon rationeel nadenkt. Zo vul je zelf gaandeweg haar persoonlijkheid in.

Ook bepaal je veel meer hoe Kassandra vecht. Ouderwets forten binnensluipen en iedereen stilletjes neersteken is nog prima mogelijk, maar nu je toch geen Assassin bent kun je ook gewoon iedereen trakteren op een Spartaanse trap en met je speer in de rondte slaan. Skills zijn niet meer afhankelijk van je wapen, je hebt bijvoorbeeld geen ‘sniper’ pijl-en-boog meer, maar een aparte vaardigheid die het met iedere boog mogelijk maakt om te snipen. Bepaalde wapens hebben echter weer invloed op je statistieken. Het hele systeem van uitrusting en skills is goed in harmonie en geeft je nu eindelijk een reden om uitrusting te upgraden. Dat kan in Origins, maar is in de praktijk vrij nutteloos omdat ieder wapen inwisselbaar is.

Nu is het niet zo dat je álles in eigen hand hebt, het hoofdverhaal blijft namelijk grotendeels lineair. We hebben hier niet te maken met een keuzefestijn zoals Mass Effect. Het is daarentegen prima mogelijk om het hoofdverhaal grotendeels links te laten liggen en lekker zelf op avontuur te gaan. Meng je bijvoorbeeld in de oorlog tussen Athene en Sparta, waarbij je Spartaanse afkomst je overigens niet verplicht te vechten aan die zijde: je bepaalt zelf of en hoe Kassandra zich laat leiden door sentimentaliteit. Misschien wil je juist weg van alle oorlog en jaag je mythes na waar je de lokale bevolking over hoort praten. Wie weet wat er nog allemaal te vinden is onder de ruïnes van Knossos?

De enige beperking is het levelsysteem, dat je nog steeds soms onnodig belet om echt je eigen plan te trekken. Dat je bepaalde vijanden pas later in de game mag verslaan is logisch, maar met een te laag level maak je in de ene regio zelfs tegen een wild zwijn praktisch geen kans, terwijl je in andere regio’s gerust met leeuwen en beren stoeit. Al is Odyssey daarin minder strikt dan zijn voorganger; een doodshoofd-symbool boven iemands hoofd betekent niet dat het volledig onmogelijk is om iemand te verslaan, maar wel dat je kansen heel erg klein zijn. Het is ook een vooruitgang dat vijanden met een lager level nu meeschalen, waardoor je nooit lachwekkend zwakke vijanden tegenkomt. Het is desondanks nog steeds aan te raden om je reis een béétje te plannen.

Gelukkig is er overal in Griekenland gigantisch veel te beleven en het niveau van de zij-activiteiten is behoorlijk hoog. Natuurlijk word je er weleens op uit gestuurd om een of ander stom verloren zwaard te vinden, maar er zijn ook complete kleine verhalen te ontdekken die meerdere quests beslaan. Zo gingen we in op de uitnodiging van een groep rebellen om hen te helpen in de strijd om de onafhankelijkheid van hun eiland. Vervolgens vochten we op land en zee, hielpen we iemand deserteren, ontrafelden we het twijfelachtige verleden van de rebellenleider én raakten we verwikkeld in een gecompliceerde romance met een legercommandant. En dat allemaal in één dag werken. Het leukste was nog dat alle gebeurtenissen óók samenhangen met de overkoepelende gebeurtenissen in de Griekse wereld. Het moge duidelijk zijn: Assassin’s Creed: Odyssey is écht een rpg.

Als quests niet genoeg reden zijn om de uithoeken van Griekenland te verkennen, dan is de spelwereld dat zelf wel. Griekenland is onwijs divers. Van het landklimaat in Phokis, waar de schaduwen van loofbomen, de ochtendmist en de opkomende zon voor een indrukwekkend schouwspel zorgen, tot de dorre heuvels van Kreta, de hagelwitte huisjes van Mykonos die weerspiegelen in de zee, of het vulkanisch gebied rondom Sparta; alles is met evenveel zorg nagemaakt. Een geoefend oog ziet zelfs of op de juiste plekken Ionische en Dorische zuilen zijn gebruikt voor tempels. Alleen de bevolking oogt nog wat duf en doelloos, wat met name in stedelijke gebieden de sfeer een klein beetje verpest.

Het tegenvallende Athene ten spijt is Assassin’s Creed: Odyssey oprecht een prachtige game waarin je af en toe gewoon stil moet staan om te genieten van de details. Het is dan ook haast zonde dat Kassandra standaard rondrent alsof ze de trein moet halen. De nieuwe Exploration Mode doet gelukkig zijn naam een beetje eer aan en biedt dat wat soelaas. Je krijgt nu niet telkens voorgekauwd waar je heen moet. Soms moet je slechts op basis van wat hints de weg zien te vinden.

Helemaal perfect is de Exploration Mode helaas niet. Het had de dialoogopties nog iets meer bestaansrecht kunnen geven, maar verzaakt daarin. Als je tijdens een dialoog namelijk niet doorvraagt over de exacte locatie van je doel, krijg je de informatie namelijk toch te zien. Bovendien kun je met je gevederde vriend Ikaros vanuit de lucht veel te gemakkelijk te doelwit spotten. Wie overigens liever gelijk hapklare questmarkers heeft, kan nog altijd overschakelen naar de Guided Mode.

Assassin’s Creed Odyssey is desondanks op vrijwel ieder vlak beter dan Origins, wat op zich al een hele prestatie is. Het is echter geen geheim dat Odyssey op dezelfde fundering is gebouwd als zijn voorganger. Wie zich bijvoorbeeld ergert aan de overdreven accenten, heeft aan Odyssey een zware dobber. Ook zijn veel mechanieken rechtstreeks overgenomen uit Origins. Op Gamescom was ondergetekende daardoor nog sceptisch en was het maar de vraag of Odyssey genoeg te bieden heeft voor eenieder die Origins al helemaal ondersteboven heeft gekeerd. Nu kunnen we vol overtuiging verkondigen dat Odyssey wel degelijk genoeg prikkelt dat we voet op iedere rots in de Egeïsche Zee willen zetten.

Assassin’s Creed Odyssey verschijnt 5 oktober voor pc, Xbox One en PlayStation 4. Voor deze review is de game gespeeld op een standaard PlayStation 4 en een PlayStation 4 Pro.