Assassin’s Creed: Rogue Remastered Review – Eentje om af te kruisen

Opnieuw is de timing van het uitbrengen van Rogue echter vrij curieus. Nog geen vijf maanden terug verscheen immers Assassin’s Creed Origins, waar eerder deze maand nog de uitbreiding The Curse of the Pharaohs voor verscheen. Origins was niet alleen boven verwachtingen goed, maar vernieuwde ook veel van de bekende Assassin’s Creed-formule, die al sinds deel twee haast ongewijzigd was. Rogue is nog een game van de oude stempel en voelt daardoor de eerste uren ook echt verouderd aan.

Wie terugdenkt aan een willekeurige pre-Origins Assassin’s Creed weet wel waarom. Shay is er zo eentje die halsstarrig tegen de verkeerde muurtjes oploopt en vrijwel ieder zwaardgevecht moeiteloos wint door af te wachten en te counteren. Gebouwen beklim je enkel via specifieke ‘klimroutes’ en Rogue bevat daarnaast ook die vervelende missies waarbij je een vijand moet achtervolgen via allemaal gunstig geplaatste boomtakken en kratten. Spectaculair als het lukt, maar door de wispelturige klimdrang van Shay is de kans groot dat je naast dit perfecte pad belandt, waarop spektakel plaatsmaakt voor frustratie.

Over het algemeen heeft Rogue minder last van dit soort zaken dan bijvoorbeeld het gewraakte Unity, omdat de opzet van de game erg lijkt op die van Black Flag. Net als in die piratengame bezoek je veel kleinere nederzettingen en hoef je minder vaak door drukbevolkt en nauw stedelijk gebied te manoeuvreren. Ook besteed je veel tijd op je boot, wat net als bij Black Flag gewoon heel goed werkt (en ja, je bemanning zingt weer uit volle borst shanty’s). Rogue verslikt zich daardoor niet in zijn eigen aspiraties en bleek daardoor niet alleen in 2014 al gepolijster dan menig andere Assassin’s Creed-game, maar blijkt in 2018 ook de tand des tijds voldoende te hebben doorstaan. In ieder geval genoeg om prima speelbaar te zijn voor de fans.

Want laten we eerlijk zijn, dit is er toch typisch eentje ‘voor de fans’. Rogue valt ondanks de scherpe resolutie grafisch redelijk in het niet bij moderne games (zoals het prachtige Assassin’s Creed Origins). De gameplay is over het algemeen leuk en onderhoudend, maar redelijke eenheidsworst binnen de serie en mist het unieke karakter van Black Flag. Wij voelden daardoor ook geen enkele roeping om nog veel aandacht te besteden aan de ongeïnspireerde collectibles of uitgekauwde syncpoints. De belangrijkste reden om wél Rogue te spelen is het verhaal.

Rogue is immers de enige game waarin je speelt als Templar, maar door Rogue zo te omschrijven doe je de ontwikkeling die Shay doormaakt echt tekort. Shay begint als Assassin, maar krijgt gedurende de game een valide reden om The Brotherhood steeds meer in twijfel te trekken. Het is heel interessant om te zien hoe hij overloopt en vervolgens op zijn oude kameraden jaagt. De Zevenjarige Oorlog tussen de Fransen en Engelsen om de Amerikaanse koloniën speelt zich vooral af op de achtergrond. Rogue trapt dus niet in dezelfde valkuil als bijvoorbeeld Assassin’s Creed 3, waarin de focus te veel ligt op de Amerikaanse Revolutie en hoofdpersoon Connor geheel toevallig bij elke pivotale strijd betrokken was.

Rogue houdt het vooral bij de strijd tussen de Assassins en Templars, vult gaten in tussen Assassin’s Creed 3, Black Flag en Unity, en gebruikt ook nog eens een heel interessant perspectief. Het geeft trouwe spelers, die zich ook al ruim een decennium braaf aan de grondbeginselen van The Creed houden, een interessante zelfreflectie. Jammer genoeg wordt de game te vaak onderbroken door een nergens naartoe leidende hedendaagse verhaallijn. Die had er net zo goed uitgesloopt kunnen worden voor deze remaster.

Behalve verhalend wordt er trouwens weinig gedaan met het gegeven dat je nu als Tempelier speelt. Shay beweegt, handelt en moordt net als iedere andere Assassin. Zijn vechtstijl is agressief, waardoor je iemand ook kan overrompelen of neerschieten met een pistool, maar dat doet Edward Kenway ook allemaal. Wel grappig is dat je nu ook echt vecht tegen Assassins, die bekende strategieën toepassen zoals zich verschansen op bankjes, in hooibalen of op syncpoints staan. Puntje van kritiek is dat die Assassins zich zo dom en voorspelbaar gedragen dat ze meer een persiflage dan uitdaging zijn. Wat dat betreft past het wel binnen het totaalplaatje van Rogue: leuk voor de fans, maar toch vooral fanservice.