Assassin’s Creed: The Rebel Collection review – Heeft de wind nog in de zeilen

The Rebel Collection is een goed gekozen naam, want Black Flag en Rogue zijn twee betrekkelijk vreemde eenden in de bijt. In Black Flag raakt de charismatische piraat Edward Kenway betrokken bij het eeuwenoude conflict tussen de Templars en Assassins. Maar waar andere hoofdrolspelers vaak gedreven (en verteerd) zijn door wraak, boeit Kenway die hele strijd niet zoveel en is hij gewoon uit op schatten en rijkdom. Rogue speelt zich af net na deze Gouden Eeuw van de Piraterij af, als het politiek steeds meer begint te broeien in Amerika, maar de onafhankelijkheidsoorlog nog enkele jaren op zich laat wachten. In Rogue is de hoofdrol weggelegd voor Shay Cormack, een Assassin die steeds meer twijfelt aan de motivatie van de Creed en daarom overloopt naar de Templars.

Beide games zijn duidelijk nog van het oude stempel, van voor Origins de Assassin’s Creed-formule definitief op de schop nam – en aanzienlijk verbeterde. The Rebel Collection betekent wat dat betreft ook een behoorlijke stap terug in speelbaarheid; Kenway en Cormack klimmen regelmatig halsstarrig op kistjes waar je helemaal niet op wil klimmen, of springen iets te enthousiast van de dakrand terwijl je eigenlijk mikte op die boomtak 0,0001 millimeter meer naar rechts.

Toch weten Rogue en vooral Black Flag veel beter om te gaan met deze minpunten. Klimmen speelt bijvoorbeeld veel minder een rol, omdat de games zich niet in grote wereldsteden met groteske gebedshuizen en drukken straten afspelen. In Havana of Nassau zit je na een misstap veel makkelijker weer bovenop de laagbouw en staan op straat minder lui in de weg.

Bovendien zijn zowel Kenway als Cormack veel bedrevener met hun zwaarden. Zwaarden en dolken leken in andere Assassin’s Creed-games vooral bedoeld als alternatief, en omdat je met counters gemakkelijk kon winnen voelde zwaardvechten veel minder bevredigend dan iemand geniepig neersteken met een hidden blade. Deze twee heren vechten echter sierlijk met hun zwaard en schieten met evenveel charisma hun Flintlocks leeg op de vijand. Hoewel het vechtsysteem vergeleken met latere delen basaal blijft, leunen deze games veel minder op de iconische hidden blades en de stealthgameplay uit de andere games – dat mag gerust een verademing worden genoemd.

Vooral wanneer je een schip entert en twee piratensabels trekt, is Black Flag op zijn best. Sowieso blijft het nautische gedeelte van met name Black Flag en in iets mindere mate Rogue een behoorlijke trekpleister. Een groot deel van Black Flag speelt zich af op de Jackdaw, Kenway’s eigen schip. Varen langs de talloze Caribische eilandjes, andere schepen naar de kelder jagen of spectaculair enteren, of gewoon uit volle borst zeemansliederen brullen heeft een unieke sfeer waar zelfs het varen in Odyssey eigenlijk niet aan kan tippen.

Black Flag voelt daarom soms ook nauwelijks aan als een Assassin’s Creed-game. Het bevat niet het zoveelste wraakverhaal, geen politieke samenzweringen, geen vergezochte verwijzingen naar historische gebeurtenissen en figuren, maar een charismatische vrijbuiter in de hoofdrol die gewoon op zoek is naar meer goud. Je plundert Spaanse galjoenen, verkent Caribische eilandjes soms niet groter dan een paar vierkante meter of zoekt zelf schatten aan de hand van een handgetekende kaart. Zolang Ubisoft Skull & Bones blijft uitstellen, is Black Flag eenvoudigweg een van de beste piratengames die je kunt spelen. En Rogue? Die doet dat eigenlijk nog even dunnetjes over, alhoewel de koude noordoostelijke kust van de Verenigde Staten natuurlijk minder sfeervol is dan de Cariben.

Op technisch vlak weet The Rebel Collection weinig indruk te maken. Het wow-effect van zulke ‘grote’ games op een handheld wordt steeds minder naarmate er meer van dit soort games op de Nintendo Switch verschijnen. Bovendien hebben we stellig het idee dat de PlayStation 3/Xbox 360-versie van Black Flag als bronmateriaal diende, en niet de mooiere versie die op de huidige generatie consoles verscheen (Rogue werd oorspronkelijk alleen op de vorige generatie spelcomputers uitgebracht en is enkel als remaster op de huidige generatie verschenen).

Dat uit zich onder andere uit minder details in je schip en een iets fletsere zee. Dat zou zo erg nog niet zijn als de games verder voortreffelijk liepen, maar met bovengemiddeld veel pop-in en soms rare animaties van vooral vlaggen en andere wapperende objecten is dat ook niet het geval. Op de handheld zelf vallen veel van dit soort details overigens nauwelijks op.

Desondanks is The Rebel Collection een uitgebreid en compleet pakket waar je je niet echt een bult aan kan vallen. Naast Black Flag en Rogue zit er ook een extra missie met de Assassin Aveline uit Liberation bij, alsook Freedom Cry, de downloadbare game waarin je verder speelt met Adewalé, Kenways kwartiermeester. Ook krijg je nog digitale versies van de manga Awakening en het interessante Blackbeard: The Lost Journal, een fraai vormgegeven notitieboek, geschreven vanuit het perspectief van de legendarische piraat Blackbeard, die zij aan zij met Kenway vocht.

Realiseer je alleen wel dat deze games echt van voor Origins en Odyssey zijn. De serie is sinds die reboot vele malen beter geworden, met onder andere broodnodige verbeteringen op gebied van vechten en klimmen. Maar met name Black Flag weet veel beter met de fundamentele minpunten van de serie destijds om te gaan dan bijvoorbeeld Assassin’s Creed 3 of Unity. Leg dus technisch je verwachtingen niet te hoog en je kunt heel veel lol aan deze collectie beleven.