Astral Chain review – Houdt je vastgeketend aan de Switch

Astral Chain steekt zijn inspiratiebronnen niet onder stoelen of banken. Zodra het introfilmpje met begeleidend J-pop-deuntje afgespeeld wordt, is het duidelijk dat deze game inspiratie haalt uit anime, en dan met name titels als Appleseed en Neon Genesis Evangelion. We schrijven het jaar 2078 en de aarde wordt geteisterd door portalen waaruit giftige, rode energie lekt en zo nu en dan ook vijandelijke ‘chimeras’ verschijnen: kwaadzinnige wezens uit een andere dimensie. Om de mensheid te redden is het artificiële eiland Ark opgericht, waar inwoners beschermd worden van dit interdimensionale gespuis door de speciale politie-eenheid Neuron, die chimeras bestrijden met – je raadt het al – chimeras.

Jij stapt in de schoenen van een nieuwe Neuron-rekruut en krijgt een Legion tot je beschikking: een chimera die is bedwongen door mensen dankzij een speciale ketting (inderdaad: de titulaire Astral Chain). Elke Legion heeft zijn eigen specialiteit en ondersteunt jou op zijn eigen manier. Gedurende de game zijn er een hele hoop te vinden. De Sword Legion snijdt bijvoorbeeld barrières door, de Arm Legion tilt zware objecten op en met de Arrow Legion schiet je op doelen op afstand. Hoewel je zelf ook rondloopt en vecht met een wapenstok, zwaard of pistool, is de Legion je primaire wapen dat je ook zelf bestuurt met de rechter joystick. Dat is in het begin onwennig, maar net zoals in elk spel van PlatinumGames baart oefening kunst – en de acties die je uitvoert in Astral Chain mag je gerust kunstig noemen. Wanneer je de timing doorhebt en je je eigen aanvallen synchroniseert met de aanvallen van je Legion, ontstaan namelijk de meest spectaculaire combo’s.

De Astral Chain speelt daarbij een belangrijke rol. Omdat jij en je Legion altijd verbonden zijn door een ketting, kun je vijanden verwikkelen en vastzetten (net als de AT-AT’s uit Star Wars) of bijvoorbeeld een aanstormende vijand opvangen en als een elastiek door de lucht katapulteren. Hoe stijlvoller je de game speelt, hoe beter de beloningen en hoe meer je je Legion en wapens kunt upgraden. Het loont dus om zoveel mogelijk uit de kast te halen tijdens gevechten, al is de flitsende actie op het scherm op zichzelf al een soort beloning. Daarbij moeten we wel de kanttekening maken dat de Switch af en toe moeite heeft om al dat spektakel op je scherm te toveren, met merkbare frameratedipjes (en dat bij een toch al vrij lage framerate van 30 fps) en een dynamische resolutie in de handheldmodus als gevolg.

Wanneer je de game op de tv speelt en er niet twintig entiteiten tegelijkertijd over je scherm bewegen, is Astral Chain een prachtige game om te zien. De tussenfilmpjes zijn een lust voor het oog, maar ook de bruisende metropool van de Ark komt prachtig tot leven met de nodige neonreclame en holografische stoplichten, om nog te zwijgen over het futuristische politiebureau dat dient als hub. De ondersteunende personages hebben genoeg karakter om over te komen als geloofwaardige collega’s, en zijn er niet alleen om jouw personage vanaf te zijlijn te bejubelen zoals in veel anime. PlatinumGames heeft gekozen voor de ‘stille avatar’-aanpak, maar wel met een twist. De hoofdpersoon – je mag kiezen tussen een man of vrouw – praat niet, maar jouw tweelingbroer of -zus (het tegenovergestelde geslacht van jouw keuze) doet dat wel en spreekt daardoor vaak in het verlengde van jou. Het is een interessante keuze, maar het resultaat is dat jouw personage karakterloos en soms ongemakkelijk overkomt en ook geen karakterontwikkeling ondergaat.

Hoewel je personage zelf een soort onbeschreven blad blijft (het uiterlijk kun je gelukkig wel naar wens aanpassen), is jouw rol als Neuron-agent beter uitgewerkt. Dat je bij de cyberpolitie hoort dient namelijk niet alleen als uiterlijk vertoon, maar nodigt ook uit om je te betrekken bij allerlei facetten van het politievak. Tijdens het verhaal, waarvoor je zo’n 20 tot 25 uur mag uittrekken, ruk je steeds uit om uiteenlopende zaken te onderzoeken, zoals een mogelijke chimera-uitbraak, een vermissing van een persoon of zelfs om verdachte zaken achter de schermen van Neuron uit te pluizen. Daarbij ondervraag je getuigen, doe je soms een sporenonderzoek (de Beast Legion is een geweldige speurhond) en gebruik je je holografische interface IRIS om camerabeelden op te vragen. Met genoeg aanwijzingen op zak wordt het mogelijk om actie te ondernemen en kan het vechten beginnen, afsluitend met een of meerdere baasgevechten.

Hoewel het afwisselen tussen het detectivewerk en het vechten de game onvoorspelbaar en verfrissend houdt, schuilen de meest unieke onderdelen van Astral Chain misschien wel in de optionele zijmissies die je tussen al dat speuren en knokken vindt. In de semi-open werelden heb je volop gelegenheid om de straten te patrouilleren en te kijken of er burgers zijn die je hulp kunnen gebruiken. Zo zijn er zwerfkatten om te redden van de straat, kun je een ijsje kopen voor een ontroostbaar meisje, en houd je de stad vrij van zowel zwerfafval als straattuig met een te grote mond. Elke goede actie wordt beloond met handige items en bevordert je beoordeling aan het einde van het hoofdstuk, dus mocht de dankbaarheid van een geholpen burger niet genoeg zijn, dan zijn er genoeg andere redenen om je te ontfermen over de inwoners van de Ark. Hoe saai de klusjes ook mogen zijn in vergelijking met je ‘echte’ werk als kontschoppende cybercop, dragen ze wel bij aan het maken van een geloofwaardige setting waarin jij als diender een verschil kan maken. En toegegeven, de minigame waarbij je zoveel mogelijk ijsbolletjes moet balanceren op een ijshoorntje is even frustrerend als vermakelijk.

Met deze afwisselende gameplay weet Astral Chain zich op een positieve manier te onderscheiden van games als Bayonetta of pakweg elke andere actiegame, maar dit wordt niet overal even goed uitgevoerd. Naast de eerder beschreven zijmissies zijn er ook puzzelelementen wanneer je door rode portalen springt en de Astral Plane betreedt. Je herkent deze levels aan de monotone blokjesstructuur en de zeurderige muziek die vaker afgewisseld had mogen worden (overigens is de soundtrack verder erg goed). Het leveldesign laat hier dus wat te wensen over, maar de Zelda-achtige puzzels die je er moet oplossen met behulp van je Legion zijn over het algemeen wel onderhoudend. Zo moet je blokken verschuiven met je Arm Legion, op schakelaars schieten met de Arrow Legion of gebruik je je ketting om van plateau naar plateau te bewegen. Omdat Astral Chain in zijn kern een snelle actiegame is, is nauwkeurig en gecontroleerd bewegen een lastige opgave en val je met enige regelmaat de afgrond in. Ook de handjevol sluipmissies pakken niet geweldig uit door deze problemen met de besturing. Gelukkig word je niet al te hard afgestraft wanneer je valt of als er alarm wordt geslagen, maar het voegt wel enige frustratie toe.

PlatinumGames heeft er verder alles aan gedaan om van Astral Chain een frustratieloze ervaring te maken. Gevechten zijn over het algemeen niet heel moeilijk op de normale moeilijkheidsgraad (de uitdagendere modi speel je pas vrij na het uitspelen van de game), maar voor wie niet zo behendig is in actiegames of gewoon van het meeslepende, doch enigszins voorspelbare animeverhaal wil genieten is er de Unchained Mode. In deze modus kun je een hele hoop bewegingen en counters automatiseren om het je zo gemakkelijk te maken als je zelf wil. Voor degenen die juist van een extra uitdaging houden is er genoeg post-game content om je het leven zuur te maken. En uiteraard kun je hoofdstukken opnieuw spelen om die felbegeerde Pure Platinum-beoordelingen in de wacht te slepen. Voor ieder wat wils dus.

Astral Chain is vanaf 30 augustus verkrijgbaar voor Nintendo Switch.