Bekritizeer: Demon’s Souls (PlayStation 5 remake)

Enkele jaren geleden riep Dokter Caspari, toen nog onder een andere naam, de rubriek ‘Bekritizeer’ in het leven. Deze gebruikte hij om een van de beste games ooit, Legend of Zelda: Breath of the Wild, toch even van de benodigde (of niet) kritiek te voorzien. Onder het mom ‘beter goed gejat, dan slecht bedacht’ leen ik zijn rubriek even om hetzelfde te doen voor de PlayStation 5 remake van Demon’s Souls. Deze game scoort op Metacritic een 92 en dat is toch wel een beetje aan de hoge kant als je het mij vraagt. 

Laat ik maar even vooropstellen dat ik de remake van Demon’s Souls ontzettend vet vind. Om de game uit te spelen ben ik zo’n 35 uur bezig geweest en ik heb er echt van genoten. Bluepoint Games heeft met Demon’s Souls een topje van de ijsberg gegeven van waartoe de PlayStation 5 in staat is op audiovisueel vlak. Tijdens de game bezoek je onder andere een grijze, grauwe, regenachtige kustlijn, donkere mijnen en prachtige kastelen en torens. Het ziet er van het begin tot het eind op en top uit en ook de stilte op bepaalde momenten en de epische muziek op andere momenten versterken dat alleen maar.

Qua gameplay is het zoals je gewend bent van games die (oorspronkelijk) door From Software zijn gemaakt: je wordt in het diepe gegooid en je kan zelf bepalen hoe je het spel speelt. Je bouwt je personage steeds verder op en daarbij kies je of je vooral voor het fysieke gaat en vooral met zwaard en schild je vijanden te lijf gaat, of dat je wat meer de kant van de magie op gaat. Je gaat op ontdekkingstocht en zult vaak tegen op dat moment onneembare hindernissen aanlopen, die je kan overbruggen als je later wat sterker bent. Dat is het in een notendop en over het algemeen functioneert dat allemaal alleraardigst, maar toch… 

Remake 

Demon’s Souls is een remake en dat kan je duidelijk zien. De oorspronkelijke game werd gemaakt door From Software. Deze ontwikkelaar bracht Demon’s Souls al in 2010 uit en hoewel Bluepoint naast de grafische update wat subtiele veranderingen heeft doorgevoerd, is het toch op vele vlakken duidelijk dat we hier met een remake te maken hebben. Nieuwere games zoals Bloodborne, Dark Souls 3 en Sekiro zijn op vele vlakken geëvolueerd ten opzichte van Demon’s Souls. 

Shortcuts 

In tegenstelling tot bijvoorbeeld Dark Souls 3 is er in Demon’s Souls geen sprake van een (semi) open wereld. Er zijn vijf werelden die je afzonderlijk van elkaar kan uitspelen en die werelden zijn weer opgedeeld in een aantal levels. De eerste wereld begon gelijk goed. Mijn ervaring met Souls-games wist me te vertellen dat je bijna altijd wel ergens deuren kon openen om ervoor te zorgen dat je op een later moment stukken van de route kon afsnijden. Dat was bij Demon’s Soul ook vrij snel: je loopt aan de voet van een gigantisch kasteel, je loopt er een beetje om heen, je gaat een paar keer wat trappen op naar boven en uiteindelijk kom je ergens waar je het bekend voor komt. Als je naar beneden gaat en een deurtje opent, ben je weer bij het begin: nice. 

Daar houd ik van, want Souls games vragen soms het uiterste van je en zijn vaak genadeloos. Af en toe is het je adem inhouden tot je eindelijk weer bij een checkpoint bent, waar je rustig kan opslaan en je zuurverdiende zielen kan spenderen om je personage te upgraden of om spullen te kopen. Daarom is het altijd fijn om die eerder bezochte checkpoint via een deurtje of een brug of iets dergelijk opnieuw te bereiken. Soms ben je namelijk een minuut of twintig bezig met het verkennen van een gebied en dan is het niet fijn dat je weer he-le-maal dezelfde route hoeft af te leggen als je per ongeluk in het zwaard van een vijand loopt, zeker niet als die vijand een baas betreft. 

Zoals ik al zei, begon Demon’s Souls daarin goed, want de eerste boss lag super dichtbij de eerste checkpoint, al moest je er voor de eerste confrontatie wel een lange omweg voor afleggen. De tweede keer was je er binnen een minuut. Helaas was dat niet bij alle levels het geval en moest je soms minuten lang lopen om terug bij een eindbaas te komen. Er waren in veel gevallen wel soort van afsnijdroutes, maar in sommige gevallen moest je echt door de zure appel heen bijten en een lang stuk opnieuw doorkruisen. Mede dat heeft ervoor gezorgd dat ik maandenlang over het spel heb gedaan: het voelde echt als werken af en toe. 

Simpele eindbazen

Gelukkig waren de eindbazen in veel van die gevallen niet erg moeilijk. Dat is in het geval van Demon’s Souls een zegen, vanwege het gebrek aan shortcuts, maar eigenlijk is het wel jammer. Andere Souls games stonden namelijk bekend om de enorm moeilijke eindbaasgevechten. Dat waren vaak gevechten waarin je jezelf soms eindeloos moest trainen om alle aanvallen en bewegingen van een baas te leren kennen. Drie uur lang voor een baas was geen uitzondering. In Demon’s Souls was dat veel en veel minder. Slechts een boss fight heeft me meer dan tien pogingen gekost en die heb ik zelfs bewaard voor erg laat in de game, maar er was zelfs een aantal eindbazen dat ik in slechts een enkele poging wist te halen. 

Onhandigheidjes

Daarnaast merkte je ook in de gebruiksvriendelijkheid dat Demon’s Souls van origine een oudere game is. Je kan een beperkt aantal spullen meenemen tijdens je reis en als je te zware harnassen aantrekt, dan ben je geen partij voor je vijanden. Beiden zijn natuurlijk logisch en passen goed bij het spel, maar wat betreft de mee te nemen spullen was het wel vaak een gedoe. Er was gelukkig een man die spullen voor je kon bewaken, maar je kwam steeds al vrij snel op een punt dat je geen extra items meer mee kon dragen. Hierdoor spendeer je best veel tijd om steeds dingen achter te laten en uit te zoeken wat wel/niet meegenomen moet worden. Een beetje zonde van de tijd als je het mij vraagt. Wat tevens jammer is, is dat je je overbodige spullen niet kon verkopen voor zielen. 

Slotwoord

Als een game een gemiddelde van 92 punten op Metacritic scoort, dan verwacht ik dat ie nagenoeg perfect is. Er zullen ongetwijfeld wat kleinigheidjes inzitten, maar geen factoren die storend zijn. Helaas trof ik die in de remake van Demon’s Souls wel aan, waardoor ik de game soms links liet liggen en waardoor de game een kandidaat werd voor deze rubriek. Soulsgames vind ik geweldig en ook Demon’s Souls is het geld absoluut waard, maar weet wel dat de recentere games van From Software simpelweg beter zijn.