Blood and Truth Review – Knallende actiefilm

In Blood & Truth kruip je in de huid van Ryan Marks. Haast letterlijk, want dankzij vr kijk je zo’n zeven uur lang uitsluitend door zijn ogen. Ryans familie heeft een flinke vinger in de pap in de Londense onderwereld. Tegen wil en dank wordt hij daardoor betrokken bij een bloederige bendeoorlog en gaat op zoek naar de waarheid. Tenminste, zo zou je de titel uit kunnen leggen. In de praktijk komt het neer op actie waar James Bond en Jason Bourne instemmend voor zouden knikken.

Het contrast in Blood & Truth is groot. Het ene moment zit je nog in een sportwagen je te verbazen dat je met een simpele beweging van een Move-controller aan een ventilatiesleufje kan zitten of de achteruitkijkspiegel bijstelt (tenminste, als je The London Heist niet hebt gespeeld, want anders ken je dat trucje al), even later ren je al schietend door een instortend pand en bungel je aan een hijskraan terwijl om je heen alles naar de gallemiezen gaat. Maar het resultaat mag er zijn. Verhaalvertelling, prima acteerwerk, een opvallend goede soundtrack die ontzettend sfeerbepalend is, en keiharde actie vallen uitstekend samen in een entertainmentproduct dat een hele nieuwe invulling geeft aan het begrip ‘interactieve film’.

Het addertje onder het gras? De vr-besturing van het spel kent wat gebreken. Bewegingen met de PlayStation VR-headset en Move-controllers worden nou eenmaal niet altijd feilloos getraceerd, dat merken we al bij meer spellen. Bij Blood & Truth valt het echter meer op. Komt het omdat de actie zo snel en hectisch is en kleine discrepanties daardoor meer opvallen, of ligt het aan het spel? Het lijkt een combinatie daarvan.

Voorbeeldje: je pistolen stop je met een beweging naar de heup in je holster. Door de trigger in te drukken, laat je ze ook echt los. Dat is vaak nodig, want als je een deur moet openen, een knopje indrukt of gaat klimmen, moet je je handen vrij maken. Maar het gebeurde ons erg vaak dat we vervolgens in onze virtuele voeten stonden te schieten, óndanks de bevestigende trilling in de Move-controller die aan zou moeten geven dat we met onze hand in de ‘holster-zone’ zaten.

Nu komt dat op zijn best knullig over, maar vervelender is als het maar niet lukt om een magazijn vast te pakken om in je wapen te schuiven. De hele stoere pump-action shotgun lieten we sowieso maar liever links liggen. Dat wapen moet je met twee handen vasthouden, waarbij je met één hand ook echt na ieder schot het wapen moet doorladen. Omdat je Move-controllers echter niet aan elkaar vast zitten, is het verdraaid lastig om het wapen ook echt met beide handen vast te houden. Te vaak gebeurde het dat onze virtuele linkerhand onbedoeld het wapen weer losliet, wat in het heetst van de strijd simpelweg dodelijk is. Ook kent de game wat gekke bugs, waardoor soms één hand meters verderop zweeft en we zelfs een rare out-of-body-ervaring hadden en enkele meters achter een stoel zaten, nota bene tijdens een ondervraging. Opnieuw kalibreren lost het probleem maar in een aantal gevallen op.

En dat terwijl London Studios juist zo bizar veel oog voor detail heeft. Als je een sigaar of vape-apparaat vasthebt, naar je mond brengt en vervolgens diep in- en uitademt, zie je virtuele wolkjes. Een jachtgeweer klap je na het herladen met een bevredigende polsbeweging weer dicht. Heb je een granaat vast, maar geen hand vrij? Beweeg de granaat dan naar je mond alsof je de pin er met je tanden uittrekt. Werkt ook gewoon, en voelt superbruut. Het leukste om te doen? Met twee revolvers driehoekje ingedrukt te houden, waardoor je de wapens aan je wijsvinger laat spinnen. Volstrekt nutteloos maar gelukkig hoeft iets geen nut te hebben om toch verdraaid leuk te zijn.

Als middenin een intense schietpartij alle bewegingen wél goed geregistreerd worden, is Blood & Truth zelfs meer dan alleen verdraaid leuk. Met één hand een doos kogels van een bureau grissen terwijl je met de ander een pistool leegschiet, met een soepele beweging een magazijn in je schietijzer schuiven en vervolgens een tweede blaffer van je heup te trekken en als een soort Max Payne in slowmotion een vijand volpompen met lood is kortweg een zinderende ervaring. Spelen met een Dual Shock-controller is dan ook niet aangeraden; het lost sommige problemen op maar het spel verliest ook zijn glans.

Het is uiteindelijk, ondanks de nadelen, onmogelijk om Blood & Truth af te raden. Het is simpelweg een van de leukste, vermakelijkste vr-games voor de PlayStation 4, die je echt die kick geeft omdat je dingen doet die in een traditionele game niet kunnen. Drie jaar na The London Heist zijn we echter ook toe aan een volgend niveau.

Blood & Truth is nu verkrijgbaar voor PlayStation VR. Voor deze review is de game gespeeld op een PS4 Pro.