Borderlands 3 review – Absurd satirische lootshooter

Dat Borderlands 3 vooral gestroomlijnder en groter is, merk je nadat je Pandora verlaat en de rest van het universum verkent. Jij, Lilith en een hoop oude bekenden proberen de Calypso-tweeling, twee kwaadaardige streamers, voor te blijven in een race naar The Great Vault. Deze reis brengt je naar nieuwe gestoorde personages, gemodificeerde apen, losgeslagen kunstmatige intelligenties en heel veel maffe wapens.

De zoektocht naar de ultieme kracht brengt spelers ook naar verschillende planeten, die een heerlijke afwisseling zijn op het stoffige Pandora dankzij een prachtig kleurenpallet dat goed aansluit bij de tijdloze visuele stijl. Promethea is een prachtige, door neon verlichte futuristische stad waar twee wapenfabrikanten een hilarisch kinderachtige oorlog voeren, terwijl Eden-6 een groene moerasplaneet is waar de Jabobs-familie een bloedvete uitvecht. Eindelijk kunnen we de Borderlands-lore verkennen aan de hand van dit soort grappige conflicten.

Vergis je niet: Borderlands 3 is geen openwereldgame. Planeten zijn nog steeds opgebouwd uit verschillende kleinere gebieden die inladen zodra je zo’n nieuw gebied bezoekt. Hier en daar voelt dat een beetje ouderwets aan en breekt het soms de flow van een missie, bijvoorbeeld wanneer je uit een voertuig stapt, de volgende wereld betreedt en daar weer in een nieuw voertuig stapt. Anderzijds is het een briljante manier om spelers te foppen wat de schaal van de wereld betreft. Meerdere keren zet de game je op het verkeerde been en keert het schip Sanctuary 3 terug naar een eerder bezochte planeet om een gloednieuwe, aanzienlijk grotere omgeving te verkennen.

Hoewel omgevingen voor hedendaagse standaarden nog een tikkeltje leeg ogen wat npc’s betreft, is de wereld zelf een stuk beter gevuld met details en activiteiten dan voorheen. Voertuigen besturen nog steeds stroef, maar dankzij een verbeterd fast-travel-systeem en de razendsnelle Cyclone-motor blijft reizen tot het absolute minimum beperkt. De meeste actie vindt dan ook plaats in de indrukwekkend ontworpen afgesloten omgevingen, wat bijdraagt aan het achtbaangevoel van de campagne.

De talloze zijactiviteiten moeten het, een omgevingspuzzel daargelaten, vooral hebben van de typische Borderlands-humor, die je juist wel of niet kunt waarderen. Enkele parels zijn een voormalige pro-gamer die je hulp nodig heeft om z’n carrière weer uit het slop te halen, een verrassend treurige blik op het verleden van een bekend personage en de glansrol van Ice-T als de AI-gestuurde teddybeer Balex. De meeste humor raakte bij ons de juiste snaar omdat de game zo zelfbewust is, in lijn met de verzameling aan memes die Borderlands 2 is. De game zit vol met kleine grapjes en verwijzingen.

De aanhangers van slechteriken Troy en Tyreen Calypso zijn feitelijk een overdreven weergave van hoe fans sommige schreeuwerige Twitch-streamers – in Borderlands 3 ‘livescreamers’ genoemd – aanbidden. Op deze wijze neemt de game lootboxen, donaties en andere omstreden aspecten van streamen op de hak en zijn de puberale broer en zus totaal verschillende antagonisten dan Handsome Jack. Bovendien zijn ze dusdanig aanwezig tijdens zowel hoofd- als zijmissies dat hun boeiende achtergrond genoeg ruimte krijgt.

Wellicht de grootste vooruitgang in Borderlands 3 is de gunplay, die zo soepel is dat we het durven te vergelijken met Doom en Apex Legends. Je Vault Hunter rent sneller, kan eindelijk over objecten springen en glijdt alsof zijn of haar leven er van afhangt. De gameplay van moment tot moment bestaat daarom uit in cirkels rennen, van lootbox naar lootbox glijden en ondertussen oneindig schieten en herladen. Vijanden zijn nog steeds absurde, gillende kogelsponzen en daarom tamelijk dom, maar verschillende zwakheden dwingen spelers om na te denken over welke elementaire aanvallen ze gebruiken en te wisselen tussen wapens.

Ook de vier Vault Hunters bevatten meer diepgang en keuzevrijheid dankzij een flexibelere skill tree. Of eigenlijk drie verschillende skill trees, waardoor je met elk personage meerdere kanten op kunt en de keuze aan het begin van de game nóg lastiger wordt. Na elke Vault Hunter te hebben geprobeerd, kozen we voor Zane, met name omdat hij als enige twee action skills tegelijk kan instellen. Met zijn SNTL-drone (‘Say hello to my little friend!’) en digi-clone (‘I’m the fake one! Shoot him, suckers!’) staat de grofgebekte Ier zijn mannetje tegenover grote groepen vijanden. We hadden echter ook kunnen kiezen voor meer verdediging in plaats van de snelheidsbonussen die de drone biedt, de critical hit-build van het personage Fl4k, of een totaal andere samenstelling.

Je keuzes zijn ook afhankelijk van of je de game solo of met anderen speelt (je kunt op elk moment je skills herindelen). In je eentje is Borderlands 3 een achtbaan van een ervaring, maar co-op is zó gestroomlijnd dat er weinig reden is om het niet op z’n minst te proberen. Op ieder moment kunnen spelers in elkaars sessie duiken en eenmaal terug in je eigen game is het mogelijk om gespeelde missies te skippen, zodat spelers niet tweemaal hetzelfde hoeven te spelen. De allerfijnste toevoeging is loot scaling, waarbij de levels van loot en vijanden worden geschaald naar ieders eigen niveau.

Sanctuary 3 – we weten niet wat er met twee is gebeurd, maar we vermoeden dat Claptrap er iets mee te maken heeft – is je vliegende thuisbasis en bovendien een verzamelplek vol met prettige idioten. Gedurende de game verhuizen verschillende Vault Hunters en andere personages naar het schip, waar ze grappige verhalen delen of missies voor je hebben. Enigszins in lijn met The Normandy uit Mass Effect geeft het een prettig gevoel om zoveel bekende koppen in hun uniek ingerichte kamers zich te zien huisvesten op je schip.

Borderlands 3 voelt dan ook aan als een soort ode aan de franchise. De game vindt het wiel niet opnieuw uit, maar is geëvolueerd tot een grootschalige, gestroomlijnde en nog steeds zeer absurde loot shooter.

Voor deze review is Borderlands 3 gespeeld op pc. De game verschijnt op 13 september ook voor PlayStation 4 en Xbox One.