Leonaz97 
Ik ben te jong om red en blue zo in de winkel te hebben gekocht, al kreeg ik Red en Crystal een stukkie later op de gameboy van mijn broer toen hij een nieuwe PlayStation kreeg. Ik was volgens mij zes/zeven jaar oud toen Ruby en Sapphire uitkwamen en ik voor het eerst van mijn eigen rapportengeld het spelletje mocht kopen bij de Bart Smit in het winkelcentrum. Ze stonden daar ook zo uitgestald, voorin de winkel met zo’n gethematiseerd schap. Aangezien mijn favoriete Pokémon Suicune blauw was, koos ik Sapphire. Ik kwam vijf euro te kort en was echt super verdrietig. Ik snapte toen niet dat mijn moeder willig zou zijn om bij te schieten. Thanks mam.
Hebben jullie nog van dit soort pareltjes in de herinneringskluis?
Haha, ja bij de Bart Smit urenlang (zo voelde het) langs het NES doosjes schap langslopen die allemaal achter glas zaten. En dan wikken en wegen welke game je mee naar huis zou nemen. Want het was niet nogal een keuze. Het bepaalde wat je zou gaan spelen tot in ieder geval je volgende verjaardag of kerst/sinterklaas :p
Ik besloot Ghost ‘n Goblins mee naar huis te nemen. Damn wat een slechte keuze. Dat spel was echt veel te moeilijk voor mij! Zelfs mijn ouders vonden het zielig en hadden zelf besloten om voor mij een andere game te kopen. En dat werd Rad Racer! Met 3D-bril.
Wat een tijden!
Deze blijft ook geniaal:
https://www.youtube.com/watch?v=pFlcqWQVVuU
Geweldig dit. Die vrouw op 0:21 ook “I think they’re excited”. Ergens zijn tijden niet veranderd, rond kerst ook met plezier alle PS5-cadeau-filmpjes gezien. Al weet ik niet of ze blij waren omdat de PS5 zo cool was, of omdat ie nergens te verkrijgen is
Haha, ik heb ook een Bart Smit herinnering. Bij ons in de stad waren er geen speelgoedwinkels en er was wel een warenhuis die af en toe eens een of twee games had, maar voor computerspelletjes moest je naar een stadje verderop. Naar de Bart Smit.
Ik kan me herinneren dat ik Super Mario Bros 3 en Mega Man 2 al had voor de NES en ik mocht samen met mijn vader een nieuw spelletje uitzoeken. Ik mocht het zelfs in de winkel proberen. Ik koos na lange tijd spelen uiteindelijk Felix the Cat. De vrouw in de winkel vond (ze zei het waarschijnlijk om mij gelukkig te maken) dat ze niet snapte dat zo’n klein kereltje al zo goed kon gamen.