Luigi1985 FIFA, Command & Conquer, Super Mario Bros, Resident Evil, Call of Duty, Tetris, Nintendogs, The Sims, Elden Ring, Devil May Cry, Need for Speed en noem het allemaal maar op. In mijn leven heb ik honderden games uit zeer diverse genres omarmd en met super veel plezier gespeeld, maar een combinatie die nimmer succesvol bleek, is die van mijzelf en een typische JRPG. In het verleden heb ik regelmatig een poging gedaan om te snappen waarom men zo lyrisch over dit genre is, maar games als Final Fantasy IV, Final Fantasy 7, Tales of Symphonia en Skies of Arcadia belandden steevast vrij snel in de kast en later zelfs op Marktplaats. Inmiddels is het misschien wel een jaar of vijftien geleden dat ik de laatste poging deed, dus vond ik het wel weer eens tijd worden. Met het karige game-aanbod voor de Switch van afgelopen jaar, besloot ik op Metacritic te kijken welke JRPG voor de Nintendo DS hoge ogen gooide en kwam ik uit bij een klassieker: Chrono Trigger.
Werk
Waar ik tijdens eerdere pogingen om JRPG’s te spelen vooral mee worstelde, waren de lange lappen tekst, de vele menu’s en opties en de typische Japanse visuele stijl. Tel daarbij op dat het gros dan nog turn-based is en het werd voor mij al snel ‘werken’ om zo’n spel uit te spelen. De angst voor overweldigende menu’s en opties heb ik deels overwonnen door het spelen van wat From Software Games en omdat ik RPG’s als Mario & Luigi en South Park wel leuk vond om te spelen, wilde ik het toch nog eens proberen. Ik dook het internet op en zocht naar een exemplaar van Chrono Trigger. Die bleken vrij prijzig te zijn. Ik denk dat ik zelfs van geluk mag spreken dat ik het spel, inclusief cover en boekjes voor slechts 70 euro heb kunnen kopen. Er gaan ook losse cartridges voor meer over de toonbank. Het is weliswaar de Japanse versie, maar gelukkig is het spel zelf geheel in het Engels.
Moed
Het doosje heeft enkele weken op mijn nachtkastje gelegen tot ik de moed bij elkaar geraapt had om te beginnen. Mijn doel stond vast: zodra ik dat ding in de Nintendo DS stop, ga ik het spel uitspelen. Ik moest en zou het een keer ervaren. Eenmaal opgestart werden mij direct wat keuzes voorgeschoteld over de manier van spelen en daarna kon het feest echt beginnen. Al snel liep ik met hoofdpersonage Crono rond op een fair, sprak ik met Jan en alleman en ontmoette ik de eerste personages die me zouden vergezellen tijdens de indrukwekkende tijdreis. Want indrukwekkend is de game best te noemen als je je bedenkt dat de eerste versie van het spel in 1995 verscheen. De DS-versie schijnt wat aanpassingen te hebben waardoor het iets vlotter speelt. De optie om de oorspronkelijke versie te spelen is er ook, maar ik besloot toch voor het eerste te gaan.
Goede intenties
Met de beste intenties was ik aan het spelen. De eerste speelsessies had ik de discipline om netjes alles te lezen wat me voorgeschoteld werd om zo in het verhaal over tijdreizen gezogen te worden. Dat lukte vrij goed in het begin, maar na een aantal speelsessies viel ik toch weer terug op mijn oude, ongeduldige gedragspatronen. Doorklikken, alles maar half lezen, niet iedereen aanspreken om alle informatie te krijgen… Je kent het vast wel. In grote lijnen volgde ik het verhaal nog wel, maar ik wist echt niet meer precies wie iedereen precies was en hoe ze met elkaar verbonden waren. Wat een barbaar ben ik toch.
Plezier
Ondanks dat ik het allemaal slechts voor de helft heb gevolgd en het spel in het begin weer even een paar weken in de ijskast heb gelegd, besloot ik toch door te gaan. Ik had er namelijk wel plezier in. Ik genoot ervan om steeds sterker te worden, mijn personages te voorzien van nieuwe uitrustingen en het uitproberen van de verschillende aanvallen en tactieken tijdens de gevechten. Daarnaast genoot ik ook van het ontdekken van de mooie pixel-achtige omgevingen in alle tijdsperioden, de oubollige elektronische deuntjes en het avontuur.
Snel op te pakken
Dat komt ook omdat Chrono Trigger geen bijster moeilijk spel is. Ondanks dat diverse gevechten wel een tactiek vereisen, heb je die meestal vrij snel door. Daarnaast zijn de menu’s in het spel behoorlijk overzichtelijk en toegankelijk. Je vliegt door het spel heen en bij iedere kans om op te slaan, besluit je toch vaak om door te spelen tot die gelegenheid zich nogmaals aandoet. Een lekkere verslavende game dus. Al vervloek ik het spel soms wel vanwege de snel terugkerende vijanden en de gevechten die daarbij regelmatig automatisch starten.
Geslaagde proef
Na al die jaren dit soort games links hebben laten liggen, besef ik me nu pas dat de games echt wel leuk zijn om te spelen. Althans dit specifieke voorbeeld was een geslaagde proef. Nu ik de game bijna uitgespeeld heb, verlang ik wel een klein beetje naar het einde. Het is immers niet direct mijn favoriete genre en ik kan me niet voorstellen dat ik een veel langere game van het zelfde kaliber zou willen spelen. De gedachte om 100 uur met een spel bezig te zijn beangstigen me namelijk. Toch sluit ik niet uit dat ik vanaf nu wat vaker naar dit genre ga teruggrijpen. Tijdens afgelopen Nintendo Direct zag ik Sea of Stars voorbij komen. Deze game heeft veel weg van Chrono Trigger en kan wel eens mijn volgende JRPG worden.
Leuk verhaal en mooi dat je toch doorgezet hebt. Ik wou al over Sea Of Stars beginnen, maar die had je zelf al ontdekt. Had je ook al gezien dat er een demo van op de Switch staat?
Ik moet zeggen dat ik nu op latere leeftijd wel eens moeite heb om mijn aandacht bij lange JRPG’s te houden, ook al stak ik er vroeger uren en uren achter elkaar in. Zo wil ik toch nog eens goed voor Persona 5 gaan zitten, maar voor ik het weet ben ik door iets anders afgeleid.
Mocht je toch een keer een Final Fantasy willen proberen, doe dan VI. 16 bit graphics, prachtige muziek, toffe speelbare karakters en beste villain ooit.
Wel grappig om te lezen dat wat JRPGS met jou doen op latere leeftijd bij mij juist andersom is haha. Ik ben een stuk rustiger geworden en kan daardoor een stuk beter concentreren. Daarom is bij mij de klik met jrpgs pas veel later gekomen waar ik vroeger daar echt niet in kon komen haha. Zo zie je maar weer hoe anders mensen zijn he
In die tijd had ik veel minder te besteden, waardoor ik minder kocht en niet zo snel werd afgeleid. Dat is een beetje de achtergrond, denk ik.
Thanks voor de tip. Ik wil sowieso een keer een FF game spelen. Demo’s doe ik niet meer zo vaak eigenlijk. Mss voor sea of stars wel verstandig.
Ik moet er wel bij zeggen dat ik lichtelijk bevooroordeeld ben, omdat Final Fantasy VI mijn favoriete spel aller tijden is. Wat misschien weer wel een pluspunt voor jou kan zijn is dat het niet zo’n spel is dat richting de honderd uur gaat. How Long To Beat zegt 35 uur voor alleen de main story en iets over de 60 voor een completionist.
Wat gaaf om te zien dat je buiten je comfort zone bent getreden om eens een JRPG te testen. Ik snap de minpunten die mensen hebben bij JRPGS als: Lang, veel tekst, grindy, turn based etc maar al te goed. Ik merk zelf ook wel eens dat als een jrpg net niet helemaal klikt je de tekst sneller door klikt en het snel te grindy wordt. Ook wel 1 van de redenen dat ik het nooit bij 1 spel tegelijk hou. Als ik dan even geen zin meer heb in dat spel ga ik over naar de volgende 🙂
Ik heb Chrono Trigger zelf helaas nog nooit gespeeld. Ik heb alleen toegang tot moderne game systemen en hoop wel dat die game nog een keer op de moderne consoles geport wordt. Dat hebben ze wel gedaan met het vervolg Chrono Cross. Het is fijn om te lezen dat ook al is JRPG niet echt je genre je je enorm er mee vermaakt hebt en zelfs aan het kijken bent naar Sea of Stars, wat er ook uit ziet als een old school stijl jrpg.
Zelf heb ik ook het voornemen om meer spellen buiten mijn comfort zone te gaan spelen. Ik ben normaal van de action/adventure/rpg spellen. Zo heb ik dit jaar al Marvels Midnight Suns uitgespeeld wat een kruising is tussen een strategische RPG met een card battler en een social sim. Nou zijn die eerste 2 dingen normaal niet voor mij weg gelegd, maar met dit spel klikte het. Datzelfde had ik later ook met Hi-Fi Rush. Ritme spellen ben ik vaak erg slecht in en ook platformers zijn niet mijn ding maar ook dat spel klikte weer.
Voor dit jaar heb ik nog op de planning staan om meer Soulslikes en Roguelikes/lites te proberen. Ik heb oa Sekiro, Elden Ring en Hades geprobeerd, die om verschillende redenen niet voor mij waren, maar er moet ergens een spel in die genres zijn die wel klikt. Zo komen Wo Long en Lies of P op gamepass en heb ik toegang tot Demon Souls, Bloodborne en Returnal op ps plus om er maar een paar te noemen. Dus wie weet vind ik ook nog wel een spel in die genres die klikt.
Anyways genoeg gebabbeld. Thanks voor je stukje. Was weer erg leuk om te lezen 🙂
Bloodboooooooorne! Ik zeg doen!
Haha ja die moet nog wel ff wachten. Heb Life is Strange, last of us, cult of the lamb en Ratchet en clank rift apart al klaar staan als volgende spellen. Daarna is misschien ruimte voor bloodborne
Oh, dat is in ieder geval nog dit jaar. Mooi!
Rogue likes zijn niks voor mij. Dat is wel gebleken. Ik heb ook op latere leeftijd meer geduld.
Van de from software games is Elden ring wel echt de meest toegankelijke maar Bloodborne is mss de meest speciale. Maarja das mss omdat t m’n eerste ervaring was.
Klopt in principe is Elden Ring ook de meest toegankelijke door de open wereld. Voor mij was de open wereld een beetje het probleem juist. Het was voor een open wereld game te ongestructureerd voor mij . Omdat het spel niet echt een verhaal heeft of quests, nou ja die zijn er wel maar moet je ergens opschrijven want geen quest log had ik het snel het idee dat ik geen doel had in het spel. Aan de andere kant als je vast loopt bij een baas kan je de andere kant op. Dus het is een beetje een plus min verhaal. Dat is de reden dat ik ook bloodborne nog een kans ga geven. Dat is meer een gestructureerd spel maar je hebt geen parry zoals bij Sekiro en het is lineairder waardoor het gestructureerder voelt.
Beter nog, je parry is een gun! Altijd weer een mooi moment als je het goed timet en ze voor je op de knieën gaan, hahaha. Vooral Father Gascoigne. Wat een etter!
Super, dank voor het delen van je verhaal! Alles wat je zegt herken ik, en het bizarre toeval wil dat Chrono Trigger ook op mijn nachtkastje ligt (nu eerlijk: erin). Ik werd ook in het verhaal gezogen, maar kon de disclipline nog niet opbrengen om door te gaan.
Dat heeft eerlijk gezegd ook wel met instant gratificatie te maken, de verslaving aan ‘internetsuiker’ die we denk ik allemaal wel kennen.
Je verhaal doet me beseffen dat ik toch nog even door moet pakken, ik weet zeker dat ik ongeveer net zo tof ga vinden als jij.
Ik had ‘m al jaren voor de Super Nintendo en was er al vele malen aan begonnen, maar begin 2017 of 2018 heb ik ‘m pas helemaal uitgespeeld. Geen spijt van gehad.
Mooi, begrijp het helemaal. Hij ligt inmiddels weer op m’n nachtkastje (voor de 2DS), voor het slapengaan. Merk zelf dat ik verhalende games als deze echt ‘s avonds moet spelen, en ik weet zeker dat ik er ook geen spijt van ga krijg net als jullie
Ja doen. Het is echt een leuke game. Ben nu bijna klaar volgens mij.
Ga ik doen, precies zoals je in de titel zegt: buiten de comfortzone. Eerste drie uurtjes vond ik in ieder geval echt nice, maar het is net als een boek: soms een kwestie van even doorzetten.
Boeken heb ik ook veel moeite mee. Haha ik wil dan altijd dat ie afgelopen is. Dan denk ik: o nog 100 pagina’s oid. Gebeurt zelden dat ik na een boek denk: ben blij dat ik geen serie of film ben gaan kijken. Dit was veel leuker.
Hear, hear!
Heb voor mezelf nu ook geaccepteerd/erkend (klinkt zwaar, zo bedoel ik het niet) dat ik series en verhalende games gewoon veel leuker vindt. En dat ze ook niet minderwaardig zijn aan boeken.
Fun fact: ik werk voor een boekenwinkel