Burnout Paradise Remastered review – Take me down to the Paradise City

Tien jaar later en er is eigenlijk helemaal niets veranderd. Burnout Paradise heeft jammerlijk genoeg nog steeds geen vervolg, maar er is nu wel een remaster die het mogelijk maakt op deze moderne raceklassieker op je pc, PlayStation 4 of Xbox One te spelen. Op menig computer draait The Ultimate Box-versie van Burnout overigens nog steeds prima, maar ook op dit platform kun je ervoor kiezen om deze heruitgave te spelen.

De verbeteringen tussen de Remaster en de oude versie zijn om heel eerlijk te zijn wel een beetje teleurstellend. Wie goed kijkt ziet dat de auto’s en de stad misschien in een wat hogere resolutie zijn weergegeven (te weten: 4K), maar in ieder ander opzicht is dit eigenlijk precies dezelfde game. Dit voelt wat gemakzuchtig aan gezien het feit dat er in de afgelopen jaren heel wat ports en remasters zijn verschenen die oude games opnieuw goed wisten te verkopen. Daarmee vergeleken voelt Burnout Paradise best wel karig. Helemaal omdat er nu opnieuw 40 euro voor gevraagd wordt.

Ergens is het gebrek aan echt grote verbeteringen ook wel te begrijpen. Op de vorige generatie wist deze game ondanks de hoge snelheden en het constante spektakel gemakkelijk op een zalig vloeiende 60 frames per seconden te draaien. Van dat gevoel van snelheid is tien jaar later helemaal niets verloren gegaan, waardoor Burnout Paradise lang niet zo oud aanvoelt als de game in werkelijkheid is.

Burnout Paradise is zo zonder enige vorm van lakschade oud geworden. Het spel ziet er nog steeds prima uit. Wat verder overblijft is een game die nog steeds fantastisch speelt en die bovendien een open wereld heeft waar menig ander game jaloers op mag zijn. In 2008 was de overstap van Burnout op afgezette parcours naar Burnout in een grote stad waarin je kan rijden waar je wil nog enigszins controversieel. Zo is het tijdens een race best mogelijk om de weg kwijt te raken of om op de laatste plaats te eindigen omdat je ergens een verkeerde afslag hebt genomen. In tegenstelling tot de vorige games zijn er geen gigantische pijlen en wegversperringen die je de juiste kant op sturen. De doelen van de races zijn steeds hetzelfde (wees als eerste bij een van de hotspots in de acht windrichtingen!) maar afhankelijk van waar je start maakt de manier waarop je daar komt nogal wat uit.

Het lijkt op het eerste gezicht misschien behoorlijk verwarrend, maar Paradise City is een open wereld die je eerst moet leren kennen voordat je er als coureur een beetje succesvol kunt zijn. Het spel geeft je daarom op niets minder dan geniale wijze allerlei afleidingen die je spelenderwijs wegwijs maken op de kaart. Gele oplichtende barrières geven sluiproutes aan die netjes van je lijstje afgevinkt worden als je er doorheen scheurt. Rode billboards moeten kapot gemaakt worden en leiden veelal naar andere routes en door tussen het racen door andere coureurs van de weg te beuken kun je hun bolides aan je arsenaal toevoegen. Iedere straat is ondertussen een time trial om verslagen te worden, ieder kruispunt de startplek van een race en iedere kapotte brug een mooie kans om een belachelijk grote sprong te maken.

Ben je eenmaal een beetje bekend met de wegen van Paradise City dan komt die kennis ook goed van pas tijdens een race, stunt event of potje road rage. Door eerst vrij rond te rijden weet je waar de goede sluiproutes zitten, waar er een paar machtig mooie schansen opgesteld staan en waar je je tegenstanders het prettigst de vangrail in kan duwen.

Dat is allemaal heel erg leuk om in je eentje te doen, maar Burnout Paradise heeft een vrijwel naadloos online-systeem waarmee je met een paar drukken op de d-pad in een online lobby zit met andere spelers waarin je al deze dingen samen kan doen. Er zijn races en alle andere mogelijke events, maar misschien nog wel leuker zijn de challenges die je gezamenlijk aan kunt gaan. Met zijn allen een paar kilometer tegen het verkeer inrijden of allemaal om dezelfde fontein heen driften. Het is heerlijke chaotische gameplay waarin de autowrakken je om de oren vliegen. Verongelukken is ook in deze Burnout nog steeds een soort beloning waarin stukken metaal en belachelijke gekleurde racemonsters compleet verpletterd of aan stukken gescheurd worden.

Dit alles maakt Burnout Paradise al een van de beste racegames ooit, maar de vele extra downloadable content die nu standaard inbegrepen is, is de spreekwoordelijke spoiler op deze droombolide. Er zijn een heleboel extra auto’s een Cops and Robbers-onlinemodus, een lokale multiplayer waarin je de controller per beurt aan elkaar doorgeeft, speciale races die alleen met motoren gereden kunnen worden, en natuurlijk Big Surf Island. Die laatste extra is een compleet en compact nieuw gebied waarin stunts en checkpointraces centraal staan. Het zorgt zo mogelijk voor nog meer speelplezier bovenop alle ongegeneerde lol die Paradise in het standaardpakket al weet te bieden.

Sinds de release van Burnout Paradise is er namelijk geen andere racegame verschenen die zo lekker losjes speelt. Het gewicht van de auto’s is precies goed, het gevoel van snelheid ongekend en de spectaculaire crashes ongeremd. Het is tenslotte de cultsoundtrack – die zo slecht is dat-ie weer goed wordt – die het helemaal afmaakt. Avril Lavignes oorworm Girlfriend is minstens zo vergroeid met Paradise City als de titeltrack van Guns ’N Roses.