Castlevania Seizoen 2 Review – Dracula’s Blessing

Het eerste seizoen van de animatieserie, waarvoor de plannen overigens al uit 2005 stammen, kwam vorig jaar voor veel mensen uit het niets – niet heel vreemd trouwens, aangezien de spellenreeks zelf in de koelkast staat. In vier korte afleveringen van iets meer dan twintig minuten zagen we hoe de vrouw van Dracula op gruwelijke wijze ter dood werd veroordeeld door de kerk, omdat ze een heks zou zijn. Door haar dood verliest hij zijn enige band met de mensheid, waarna hij besluit om wraak te nemen door alle mensen op aarde uit te roeien. Met dat noodlot in het vooruitzicht komen vampierenjager Trevor Belmont en rondreizende magiër Sypha in actie om het samen met Dracula’s zoon Alucard op te nemen tegen de oppervampier.

We vonden het toen een opmerkelijke en heerlijke mix van expositie die je maar zelden ziet in korte animatieseries, met bloederige actie die dan weer vrij typisch is voor het genre. De serie kabbelt rustig voort en er wordt veel tijd besteed aan de herkomstverhalen van alle personages, waarna plotseling iemands oog met een zweep uit zijn hoofd wordt geslagen. Het tweede seizoen zet die toon voort, dit keer gelukkig met acht afleveringen in plaats van vier. Er is dus wat meer tijd om een chronologisch verhaal neer te zetten en daar maken de makers dankbaar gebruik van.

In seizoen twee gaat de zoektocht van Trevor, Sypha en Alucard naar Dracula en zijn kasteel, dat continu van locatie wisselt, vrolijk verder. We zeggen bewust vrolijk, want het drietal maakt aan de lopende band grappen die ook daadwerkelijk grappig zijn. Vooral de wisselwerking tussen Trevor, met ongeveer evenveel alcohol in zijn bloed als vampierenjager-DNA, en Alucard, een toonbeeld van menselijke wijsheid en elegantie terwijl hij maar half mens is, pakt heel goed uit. Via hun continue gekibbel krijg je veel te weten over de lange geschiedenis die de Belmont-familie en Dracula delen. De serie zit sowieso vol met verwijzingen naar belangrijke relikwieën, locaties en personages uit de verschillende Castlevania-games. Zelfs Castlevania: Lament of Innocence en Curse of Darkness komen zo voorbij.

Dracula is dan wel de drijfveer voor vrijwel alle personages in de serie, net zoals in de spellen houdt hij zich als eindbaas grotendeels op de achtergrond. Dat schept ruimte voor de introductie van een heleboel andere interessante figuren, zoals zijn menselijke dienaars Isaac en Hector, en de grofgebekte Viking-vampier Godbrand, gespeeld door Peter Stormare. Zij maken onderdeel uit van het leger dat Dracula heeft verzameld om de mensheid te vernietigen. Voor wezens van de nacht zijn het allemaal behoorlijk kleurrijke personages en het is leuk om ook allerlei vampiers en monsters uit andere windstreken te zien. Zie het als de vijanden die je moet verslaan voordat je Dracula kunt bevechten.

Die potpourri aan mythische wezens die aan de kant van Dracula staan is altijd al een speerpunt van Castlevania geweest. Het is ergens volslagen onlogisch, maar wel leuk dat in zijn kasteel zowel minotaurussen, draken, levende waterspuwers en mummies rondlopen. Een ‘minpunt’ is dat je ze eigenlijk allemaal op dezelfde manier verslaat: door er herhaaldelijk met je zweep tegen aan te meppen of af en toe een mes naar ze toe te smijten. De Netflix-serie is om die reden een heel fijne aanvulling op de Castlevania-games. Met name de laatste paar afleveringen bevatten namelijk vrij veel gevarieerde actie, waardoor je nu eindelijk eens in volle glorie te zien krijgt waarom vrijwel alle monsters op aarde bang worden als ze de naam Belmont of Alucard horen.

In die afsluitende episodes wordt de kwaliteit van de animatie, die toch al heel strak en mooi is, nog een tandje opgeschroefd. De confrontaties van Trevor, Alucard en Sypha met Dracula’s leger zijn daarbij fantastisch gechoreografeerd. Er zit een zekere traagheid in, waardoor je alle capriolen die ze uithalen goed kunt blijven zien, maar het tempo blijft behouden doordat ze op een creatieve (en vooral ook bloederige) manier snel korte metten weten te maken met hun tegenstanders. Dit alles werkt toe naar de onvermijdelijke confrontatie met Dracula, want deze serie is door en door Castlevania. Fans kunnen zich geen betere afsluiting wensen.

De laatste aflevering zet de deur dan weer vrij wijd open voor een derde seizoen (dat al zou zijn goedgekeurd volgens Trevors stemacteur Richard Armitage), maar het blijft altijd de vraag of dat er echt komt. Sowieso voelt die aflevering een beetje overbodig, al geeft zij de serie een gewaagd en geslaagd einde. Het is ook echt niet nodig, want met seizoen 2 heeft de Castlevania-serie al het vervolg gekregen waarvan we alleen maar konden dromen. Laten we hopen dat Konami er iets van opsteekt.