Column: De beterende slechte verliezer

‘We zijn er weer bij en dat is prima’. De Oranjekraker die de laatste vier jaar in geen enkele kroeg meer afgespeeld werd, heeft bij mij een soort allergie opgewekt. Wat nou prima? Als je ergens aan meedoet, moet je er potverdrie alles aan doen om te winnen! Hallo, mijn naam is Luigi en ik kan niet tegen mijn verlies, maar het gaat al wel een stuk beter.

Tegenwoordig mogen we god op de blote knieën bedanken als we er als voetballand weer een keer bij mogen zijn, maar het gaat in dit artikel niet over voetbal. Althans, niet echt, want het gaat over verliezen en hoe je er mee om kan gaan.

Mensen die FIFA wel eens spelen kennen het vast: je zet aanval na aanval op en speelt voor je gevoel je tegenstander horendol. Echter lijkt de keeper van je tegenstander wel een reus tussen de palen en lijkt het houtwerk zelf wel een sequoiaboom: de bal gaat er maar niet in. Vlak voor het einde breekt je tegenstander één keer door, schiet op de paal, via de kluts komt de bal nog een keer op de lat en via de rug van de keeper in de goal. Je verliest met 1-0. Eerste gedachte: de controller moet tegen de muur. Tweede gedachte: snel weg uit het potje.

Een jaar of tien geleden, na enkele verliespartijen, voltrok een dergelijk scenario zich tijdens een potje FIFA. In al mijn opgespaarde woede, beheerste ik mezelf niet meer en gooide de controller tegen mijn pas geverfde gipsen wandje aan. Controller kapot, wand kapot en ik kon dus weer een berg geld uitgeven voor helemaal niks.

FIFA en andere videogames waren niet de enige bron van frustratie. Was ik bijvoorbeeld met collega’s in een Escape Room, dan kon ik me echt opvreten als er enkele bij zaten die gewoon ‘lekker gezellig’ gingen doen. Doe dat maar wanneer we ontsnapt zijn! Mensen die lachend in het zand gingen rollen tijdens een beachvolleybaltoernooi in plaats van gewoon te volleyballen, konden wat mij betreft ook naar huis. Ik wilde winnen!

Zoals je leest, heb ik het vooral over het verleden. De kapotte controller was de eerste en enige keer dat er iets gesneuveld is, omdat ik verloor. Vanaf dat moment heb ik besloten nooit meer ergens tegen aan te slaan of ergens mee te gooien na een verliespartij, tegendoelpunt of welke andere tegenslag dan ook in een spelletje.

Waarom was ik zo gefrustreerd? Wellicht wilde ik graag ergens goed in zijn en daarmee erkenning krijgen van anderen. Ik weet het niet. In sporten ben ik nooit een geweldenaar geweest. Ik kon overal wel aardig meedoen, maar ik was nergens een echte uitblinker. Waarschijnlijk hoopte ik dat wel te zijn met videogames en andere spelletjes, maar dat lukt natuurlijk ook niet altijd. Er zijn miljarden mensen op de wereld en er is altijd wel iemand beter.

Tegenwoordig ben ik dan ook veel relaxter. Oké, op de bowlingbaan kan ik mijn blijdschap maar moeilijk onderdrukken na een strike en als ik een pot Monopoly win ben ik ook gelukkig. Met FIFA 19 floept er af en toe een ‘FAAACK’ of een ‘vuile bloedhond’ uit, maar niet meer dan dat. Ik weet inmiddels waar ik goed in ben, speel spelletjes voor mijn plezier en kan een verliespartij gemakkelijk loslaten. Dat betekent overigens niet dat ik niet meer fanatiek ben… Bring it on!