Red Dead Redemption 2 is een gewaagde poging tot complete immersie

Op vrijdag, de dag van release, gebeurde er iets opmerkelijks: een aanzienlijke groep gamers die aan de slag ging met Red Dead Redemption 2, uitte zich negatief over het spel op gamefora zoals ResetEra. De game lijkt volgens hen te weinig op het vorige deel, laat zich verschrikkelijk onhandig en omslachtig besturen, legt een te grote nadruk op realisme en is bovenal gewoon niet zo leuk om te spelen. Dat de graphics, presentatie en het verhaal van hoge kwaliteit zijn, daar is iedereen het over eens, maar of het nou echt een goed spel is, daar verschillen de meningen enorm over. En dat terwijl het spel bijna unaniem hoge cijfers van de media heeft gekregen!

Hoewel ik van plan was om enkele tientallen uren in het spel te stoppen voordat ik mijn mening op het internet zou spuien, behoorde ik afgelopen vrijdagmiddag (na de installatie die heel de ochtend in beslag nam) ook tot de groep mensen die verschrikkelijk in de war was tijdens pakweg de eerste tien uur van RDR 2. Ik had niet zoveel problemen met de trage intro, maar toen de spelwereld zich daarna opende, moest ik echt even acclimatiseren aan het design van het spel en de besturing.

Red Dead Redemption 2 bevat namelijk talloze systemen waar je als speler van op de hoogte moet zijn, systemen die in eerste instantie maar weinig te maken hebben met speelplezier. Arthur moet vaak in bad, eten en slapen. Zijn paard moet ook verzorgd worden. Het kamp waarin Arthur vertoeft heeft provisie en geld nodig om iedereen tevreden te houden en meer opties vrij te spelen. Je moet jagen op dieren die zich niet zomaar laten vangen, en lukraak kogels in ze pompen verslecht de kwaliteit van het vlees en de huiden. Tochten van het kamp naar dorpjes en andere locaties zijn tijdrovend. Onderweg per ongeluk iemand aanrijden met je paard of een geweer op iemand richten is al genoeg om genadeloos afgestraft te worden. En dan die enorm logge besturing. Arthur Morgan beweegt zich voort als een loodzware tank. Je bent soms eerder een regisseur die acteur Arthur van aanwijzingen voorziet en maar hoopt dat hij luistert, dan dat je het gevoel hebt hem echt compleet onder controle te hebben.

Red Dead Redemption 2 is door al deze elementen een compleet andere game dan zijn voorganger en de meeste andere moderne openwereldgames. Ik begreep die vrijdagmiddag de verontwaardiging van veel gamers dan ook helemaal. Maar ik zette door en ploegde door de eerste missies, leerde de verschillende systemen die het spel op de achtergrond draaiende houden langzaam kennen en begon mezelf wegwijs te maken in deze uitdagende spelwereld. Het resultaat was dat ik toen ik vrijdagnacht rond 4 uur het spel afsloot om te gaan slapen, ik een bepaalde mate van verlichting voelde die ik maar zelden meemaak wanneer ik een game speel. Dat gevoel van ‘het eindelijk snappen’ bleef mij het gehele weekend tijdens het spelen bij en dat is zelfs nu nog niet weggeëbd.

In zekere zin is Red Dead Redemption 2 namelijk een unicum: het is een van de grootste mainstream games (en ongetwijfeld een hit, afgaande op hoeveel mensen het spelen en er over praten) van dit moment, maar het ontbeert de game volledig aan de toegankelijkheid van de concurrentie. Kijk naar een – overigens kwalitatief uitstekend – spel als Assassin’s Creed Odyssey, waarin je in feite kunt doen wat je wilt zonder echte consequenties. Ik bedoel maar: spring in die game van een berg af, val tientallen meters naar beneden en er is geen vuiltje aan de lucht. In RDR2 ben je morsdood, en je paard ook. En in RDR 2 keert dat paard dus nooit meer terug.

De ervaring van RDR 2 kan dus als hardcore omschreven worden. Spelers worden uitgedaagd zich een besturing toe te eigenen die behoorlijk verschilt van wat ze zijn gewend. Ze worden ook gedwongen niet alleen te genieten van het verhaal en de bijbehorende missies, maar daadwerkelijk onderdeel te worden van de wereldwereld, met alles dat daarbij komt kijken. Zoals gezegd moet je eten, baden, slapen en je gedragen (of juist niet, maar dan wel de consequenties dragen), kortom: leven in die wereld. Het spel deelt daardoor in feite meer DNA met games als Shenmue, dan met de meeste moderne openwereldgames. Oudere Rockstar-games als GTA: San Andreas en GTA 4 hebben al hints naar dergelijk realisme, maar in RDR 2 wordt er veel meer mee uitgepakt.

De reden dat Rockstar dit heeft gedaan is overduidelijk. Veel gamers die doorzetten merken het inmiddels ook en hebben hun negatieve houding inmiddels (gedeeltelijk) bijgedraaid. Het gaat puur om immersie: het gevoel dat je echt in deze spelwereld aanwezig bent en dat al je acties invloed hebben op je omgeving. Mensen vinden je stinken als je jezelf niet wast, je wordt zichtbaar dunner wanneer je niet eet, en dorpsinwoners vermijden je wanneer je een slechte reputatie hebt. Het is misschien voor een gedeelte gescript, maar als het in elk facet van de game dusdanig is doorgevoerd dat het geloofwaardig blijft, maakt het dan uit?

Ook de logge besturing draagt daaraan bij. Het ís gewoon vermoeiend om heel de dag rond te rennen en op een paard te rijden, het ís een behoorlijke tocht om te paard naar een andere Amerikaanse staat te reizen, en wilde dieren láten zich gewoonweg niet zo makkelijk vangen. In het echte leven spring je niet met gemak van je paard om vervolgens in luttele seconden naar de top van een berg te klimmen. De vele natuurwetten die in het spel gelden zijn allemaal op elkaar afgestemd en breken de immersie nooit en te nimmer. Daardoor voel je je onderdeel van deze spelwereld, des te meer omdat je hard hebt gewerkt om hem te leren kennen en je erin te kunnen voortbewegen.

Dat wil niet zeggen dat Red Dead Redemption 2 perfect is. Sommige designkeuzes kan ik zelfs niet verantwoorden. Waarom veel van bovengenoemde systemen en de besturing worden uitgelegd via kort links bovenin het beeld verschijnende, kleine rechthoekjes, die nadat ze verdwijnen nooit meer terug te vinden zijn, is mij een raadsel. Het Wanted-systeem en het gebruik van de bandana of een masker om je identiteit te verhullen lijkt soms bugged, waardoor slechte dingen doen altijd een gok is. Een aantal bugs gooien flink wat roet in het eten, zoals het verdwijnen van bepaalde bendeleden in het kamp en de verkeerde HDR-implementatie. En soms staat een scripted dialoog waarin je bendeleden je vertellen iets te doen haaks op waar je op dat moment daadwerkelijk mee bezig bent. Natuurlijk kan het allemaal nóg beter. Dit is immers een industrie die gebouwd is op constante technologische verbetering. Mogelijk worden enkele van bovengenoemde problemen met een patch opgelost, maar misschien ook niet.

Die paar imperfecte elementen neem ik echter maar wat graag voor lief als het totaalpakket zo uniek, vernieuwend en obsessief realistisch is. Ik begrijp nog altijd dondersgoed dat er gamers zijn die hier niets mee kunnen – die willen gewoon lol in een typische Rockstar-game in het Wilde Westen, niet deze levenssimulator. Toch wil ik Rockstar complimenteren dat ze de cojones hebben om in deze tijd, waarin haast alle grote releases dezelfde template lijken te delen om het eindresultaat maar zo gebruiksvriendelijk mogelijk te maken, een compleet andere richting op gaan en een van de origineelste games van dit decennium afleveren.