Dagboek van een gamer deel 9

Terwijl ik als John Marston door de game Red Dead Redemption hobbelt op mijn paard bemerk ik dat ondanks de geweldige game de pijn steeds meer de overhand krijgt. De momenten dat ik kan gamen wordt steeds minder en mijn laatste escape maakt plaats voor een constante hel. De rede is een conflict tussen NSAID (een pijnstiller en ontstekingsremmer) en astma. Ik moet noodgedwongen stoppen met de NSAID. Paracetamol doet verder niets om de pijn te onderdrukken. De reumatoloog probeert nog wat middeltjes maar geeft uiteindelijk op met de mededeling dat haar toverdoosje leeg is.

Ik word naar de pijnpoli gestuurd waar een multidisciplinair team zich over mij buigt. We proberen eerst een middel dat “iets” doet in het centraal zenuwstelsel met de hoop dat het pijn reduceert, het zou minder schadelijk zijn voor mijn botontkalking. Na drie maanden heb ik geen resultaat anders dan dat ik Red Dead Redemption heb uitgespeeld, de twee zijn niet een logisch gevolg van elkaar anders dan dat ik weinig slaap vanwege de pijn. Daarna komt de morfine die uiteindelijk oploopt tot 86 mg. Dat is veel, heel erg veel. Ik mag geen auto meer rijden maar de pijn is dragelijk en met met goede moed begin ik aan Heavy Rain. Press X voor Jason gaat mij prima af en het zijn die momenten dat ik game, dat ik alles even kan vergeten. Al is het spelen van FBI agent Norman die verslaafd is aan drugs toch wel confronterend. Zaken als het schudden van de controller is ook niet prettig en daarmee is het tandenpoetsen in zowel de game als de echte wereld een probleem.

Omdat het UWV tegen het oordeel van de rechter in beroep gaat bevind ik mij weer in het gerechtsgebouw van Arhem. De zaak verloopt op zelfde wijze. De vorige keer werd echter de uitspraak in het eindwoord van de rechter gedaan, een unicum, laat ik mij door mijn advocaat uitleggen. Nu krijg ik de uitspraak later binnen en is wederom een uniek gegeven want de rechter eist van het UWV dat ze mij onmiddellijk, en met terugwerkende kracht voor meer dan 80% ziek verklaren. Het is een nieuwe wet waar de rechter zich met de uitvoering van een overheidsinstantie mag bemoeien. Het UWV is het er weer niet mee eens dus wordt er hoger beroep aangetekend. Soms is het leven als Assassin’s Creed, steeds dezelfde side missie maar dan net weer even anders.

In tegenstelling tot rechtszaken is Brotherhood een waardige afsluiting van een perfecte trilogie en geniet ik volop. Dat de Borgia’s hierin een rol spelen doet mij plezier al mis ik in de strijd om het pausdom de perverse seks en geweld die de stripreeks Borgia, geschreven door Alejandro Jodorowsky en getekend door Milo Manara, zo ontzettend goed maken (aanrader met als vervolg De Verschrikkelijke Paus). Leuke toevoeging is dat je een team van assassin’s kan opbouwen die je kunnen assisteren tijden moeilijke gevechten. Met mijn vertroebelde reactievermogen een prettige optie.

Ik probeer Castlevania te spelen. De game is prima maar ik ben door de morfine te traag. Zelfs op standje “super makkelijk” heb ik moeite om door de game te komen wat mijn plezier bederft. Het is een van de weinige games die ik niet uitspeel.

In overleg met de anesthesist van de pijnpoli mag ik de dosering van de morfine binnen een gestelde marge aanpassen. Acuut stoppen of te veel in nemen kan dodelijk zijn. Maar als ik 10mg minder in neem kan ik mij toch storten op Maffia II. Ja je leest het goed lief dagboek, ik maak bewust de keuze voor meer pijn om te kunnen spelen. In hoofdstuk 12 wordt ik wederom geconfronteerd met drugs en dat komt hard binnen. Toch heb ik de game uitgespeeld met een glimlach. Wat blijft is het toffe verhaal, de geweldige personages, de covers van de Playboy en de heerlijke muziek.

Ik krijg een brief van het UWV dat de herkeuring die een half jaar eerder heeft plaats gevonden mij zomaar voor meer dan 80% afkeurt. De bewoording is ingewikkeld dus ik bel mijn juridisch adviseur op en die bevestigt het, tranen van opluchting maar ook verdriet. Nu is het echt, nooit meer werken, iets wat ik met ontzettend veel plezier mijn leven lang heb gedaan. Gek maar zo’n papiertje maakt het…echter.

Toch komt het hoger beroep voor en het UWV wordt in het gelijk gesteld. De nieuwe wet dat een rechter op de stoel van (in dit geval) het UWV mag zitten bleek onjuist toegepast te zijn. Het is water onder de brug want ik ben afgekeurd maar het laat een nare smaak achter over mijn vertrouwen in het rechtssysteem.

Als laatste speel ik 2 games die beide eigenlijk best wel tegen vallen. Zo kan Enslaved wat mij betreft de kwaliteit van Heavenly Sword niet evenaren. Zowel de personages, de gameplay en de levels zijn het net niet, en waar ging het verhaal ook al weer over?

The Force Unleased II had een dlc van het vorige deel kunnen zijn. Nu pas valt de matige gameplay op die bij het eerste deel nog goed werd gemaakt door een leuk verhaal. Maar het verhaal is even teleurstellend helaas. Dat de locaties dan ook nog eens uit de teleurstellende prequel trilogie zijn helpt ook al niet.

Ik keek erg uit naar Mass Effect 2. De games was al eerder uitgekomen op de Xbox 360 en de reviews waren positief. Het is mijn eerste rpg en het zou geen probleem zijn als je het eerste deel niet gespeeld had. Vol spanning zie ik dat er stront aan de knikker is want het hele universum gaat naar de gallemiezen en ik moet alle rassen bij elkaar roepen om weerstand te bieden. Wat volgt is de ene lullige opdracht na de ander. Waarom zit er geen dialoog optie in die zegt “doe effe niet zo stom want we gaan er allemaal aan!” Ondertussen verzamel je om wat voor rede dan ook miniatuurtjes voor in je slaapkamer en visjes die je moet voeren maar om van de brug naar je kamer te komen ben je 3 laadschermen verder, wat is dit voor sufkutterij? Na een tijdje zakt mijn stress niveau want de aanstormende narigheid heeft blijkbaar geen haast en wacht tot is alles netjes en op mijn gemak heb afgesloten. Het blijkt een erg leuke game te zijn en ik geniet met teugen maar ik ontwikkel ook een chronische hoofdpijn. De game was hier niet de oorzaak van.

Om de hoofdpijn te bestrijden zou ik wel een naproxen willen, een NSAID. Het gaat goed, geen astma aanval. Twaalf uur later neem ik er weer eentje in. Dat herhaal ik de volgende dag. Nu zou een astma aanval moeten optreden maar er gebeurt niets. Ik bouw langzaam mijn morfine af, dat is zwaar, maar als de pijnpoli belt voor ons maandelijks gesprek zit ik op “slechts”25mg. We besluiten de morfine af te bouwen naar nul en ik plan een bezoek met de reumatoloog om weer aan de NSAID’s te gaan.

Batman Arkham City is het vervolg op het al uitstekende Asylum maar de gameplay is op alle punten verbeterd. Daarnaast is de stad groter en mooier en ook het verhaal zet een tandje bij. Ik ben verre van een superhelden fan maar dit is een heerlijke game in een maffe wereld. Nu de waas van de morfine opgetrokken is kan ik weer heerlijk gamen. Ik glijd door de stand, strik slechterikken met mijn grappelinghoek aan stale balken en versla een grote groep met stijgende multiplier. De detective-mode is een welkome tempo wisseling en ook de DLC missies speel ik uit.

Dit jaar blijk het jaar van vervolgen te zijn want het tweede deel van Dead Space is net als Batman, beter, groter en mooier dan het vorige deel. Is het raar als ik het intrappen van een hoofd ontzettend prettig vind? En waarom heeft iedere game niet een plasma cutter, er is niets leuker dan monsters een been en arm amputeren als ze op je afgerend komen. De hud op de achterkant van je personage vind ik een slimme zet.

Had ik al twee “game of the year” games gespeeld, komt er een derde om de hoek kijken. Wederom een vervolg en deze keer op Portal. In Portal 2 probeert GlaDOS wederom je via onmogelijke testkamer om het leven te brengen. De droge humor en het verhaal maken dit een volwaardige game waar deel 1 een leuke toevoeging op de Orange Box was. Het einde is bevredigend maar ik hoop toch op meer.

Dat geldt overigens ook voor mijn nieuwe inkomen dat beduidend lager is dan ik gewend was. Hoewel ik nu tijd in overvloed heb kan ik minder gamen omdat mijn inkomsten behoorlijk afgenomen zijn. Verder is ziek zijn duur. De vele bezoeken aan ziekenhuizen zorgen voor flinke parkeerkosten, paracetamol die nodig is om de medicatie te versterken wordt niet vergoed en ik besluit een schoonmaakhulp in dienst te nemen omdat dat ook al niet meer gaat. Door de morfine kon ik mijn lichaamstemperatuur niet meer zelf regelen en stond de verwarming op standje bloedheet en de aanslag van het gas was dan ook aanzienlijk. Dat is inmiddels iets verbeterd maar nog niet goed en de verwachting is dat het zo zal blijven.

Ook besluit ik te verhuizen naar een gelijkvloerse woning. Ik kom soms weken de trap niet af en naar de badkamer is een opstap. Het huis werkt mij tegen en ik wil er vanaf. Dat ik er de nodige ellende heb beleefd zou ook een goede rede kunnen zijn. Toch wil de verkoop niet lukken want de recessie duurt maar voort.

Gelukkig kan ik af en toe een spel lenen en zodoende kan ik toch met veel plezier Infamous 2 spelen. New Orleans is een prachtige setting maar het wordt nog leuker als je super krachten toenemen en auto’s op je vijanden kan afvuren. Over elektriciteitskabels glijden terwijl de balkons in het French Quarter afbreken en een spoor van vernielingen achterlaten is heerlijk. De vijanden zijn wat ongeïnspireerd net als het verhaaltje maar de actie maakt alles goed. Ik speel de game twee keer uit, de ene keer als de good guy en de andere keer als de bad guy. Het verschil is niet heel groot maar dat deert me niet, ik heb plezier.

L.A. Noir is de laatste game die ik dit jaar speel. Voor de afwisseling geen deeltje 2 maar een originele game met een dijk van een verhaal. De klacht dat er te weinig in de open wereld te doen zou zijn snap ik maar stoor mij niet. Dit is niet zo’n game. Het is een verhalende game met actie, rondrijden met toffe muziek en detective spelen. Ik verdrink mij aan de setting en geniet van het uitstekende acteerwerk.

Lief dagboek, het waren een bewogen twee jaren en een begin van een nieuwe start. Die situatie met de morfine was niet houdbaar, dat wist ikzelf ook wel. Je komt op een punt dat de morfine niet meer zijn werk kan doen of dat een orgaan het opgeeft door de hoge dosering. Bij beide zou het voor mij eindigen, dat had ik met de arts ook besproken. Maar nu kreeg ik weer een tweede kans op leven. Leven is iets anders dan “niet dood gaan” leven is…nou ja, dagboek, je begrijpt wel wat ik bedoel toch? En hoelang zal dit duren, wanneer komt de intolerantie voor de NSAID weer om de hoek kijken? Geen idee, ik heb vandaag en misschien morgen en dat moet voldoende zijn.