Dark Souls III maal is scheepsrecht

“This spot marks our grave. You may rest here too, if you like.” Deze uitspraak van één van de eindbazen uit Dark Souls III heb ik een keer of veertig gehoord en het was niet eens de eindbaas waar ik het langst mee bezig ben geweest. Sinds ik Dark Souls III in 2017 kocht, heb ik de game al tweemaal proberen te spelen, maar het toegankelijkere Breath of the Wild en een gebrek aan tijd stonden me destijds in de weg. Begin november ben ik aan de derde poging begonnen, heb ik doorgezet en ben ik he-le-maal verkocht.

Nieuw binnen het ‘soulsborne-genre’ ben ik niet. Bloodborne, destijds een toevallige aankoop, wist me ontzettend positief te verassen en heeft maanden van mijn tijd opgeslokt. Ik wilde meer van dat en kocht om die reden Dark Souls III, vergetende dat ik ten tijde van Bloodborne nog vrijgezel was en tijd genoeg had.. Deze games zijn niet bepaald geschikt voor even een kwartiertje tussendoor, maar eisen tijd, concentratie, vaardigheden en doorzettingsvermogen. Die vond ik in november, mede vanwege het ‘verplichte’ thuisblijven wel en hebben me één van de tofste game-ervaringen van de afgelopen generatie weten op te leveren.

Zelfkastijding

Om zover te komen, moest ik wel weer even doorbijten. Dark Souls III is namelijk genadeloos en gooit je direct in het diepe. In het begin krijg nog net even te zien wat alle knoppen zijn en in de menu’s staat wel een en ander uitgelegd, maar nog steeds lijkt het nagenoeg onmogelijk om alles te weten. Ja, ik wist pas na een uurtje of vijftig dat ik mijn flesjes gezondheid kon upgraden, zodat ik niet vijf, maar slechts twee flesjes nodig had om mijn gehele levensbalk te vullen. Toen was die eindbaas die ik steeds net niet haalde appeltje eitje. Zo heb ik nog wel wat voorbeelden, maar is het ook te wijten aan mijn eigen luiheid, want menu’s doorspitten en dingen lezen tijdens het gamen, is niet aan mij besteed.

Start je de game voor het eerst op, dan krijg je al snel een dikke ‘slap in the face’ als je denkt er wel even doorheen te wandelen. Bij één van de eerste zijweggetjes word je al gewaarschuwd om te keren. Uiteraard negeer je dat en ga even kijken, zodat je genadeloos afgemaakt wordt door een groot wezen. Toch had je al wat souls verzameld, die je bij het sterven hebt laten vallen. De enige optie om ze terug te krijgen is terug te gaan naar de betreffende plek. Dat doe je uiteraard en besluit er een aantal pogingen aan te wagen tot je het beest verslagen hebt. Even verderop leg je wederom het loodje en herhaalt het proces zich van vooraf aan, totdat je eindelijk bij een kampvuur (lees: checkpoint) bent. Even bijkomen, want je weet niet wat er achter de volgende deur zit.

Dark Souls III is een game van veel vallen en opstaan. Gelukkig verzamel je gedurende het spel Souls en kan je jezelf steeds sterker maken. Ook dat is even uitzoeken hoe het precies werkt, maar door zo nu en dan een level omhoog te gaan, of soms zelfs door te grinden, wordt het spelen wel iets gemakkelijker. Echter kan het verzamelen van souls nog een behoorlijke klus zijn. De grootste les die ik iedereen kan meegeven is niet te gulzig te zijn. Op een gegeven moment had ik genoeg zielen verzameld om twee levels omhoog te gaan, maar was ik nog niet bij een nieuwe checkpoint. In plaats van terug te gaan, besloot ik toch nog even het volgende deurtje door te gaan. Ik zie een paar houten kisten en vaten en er lijkt niets aan de hand. Totdat op eens iets van het plafond afspringt en me met twee hits afmaakt. Vervolgens denk je even snel naar die plek te rennen, maar word je laks, vergeet je een vijand en leg je het loodje nog voor je terug bij de zielen bent. Alles was voor niets. Hoewel je de onderweg verzamelde overige items wel gewoon houdt.

Magisch sterk

Het moeilijkheidsniveau zal veel gamers, zeker in het begin, kunnen afschrikken. Het vechten voelt een beetje houterig aan, je hebt maar een zeer kleine hoeveelheid health en ook je uithoudingsvermogen, kracht en vitaliteit staan nog op een laag pitje. In de meeste games kan je lekker ongelimiteerd van je afrossen met je zwaard. In Dark Souls III ben je na een aantal slagen moe en moet je op adem komen. Het is tevens belangrijk om niet te veel uitrusting te dragen, omdat je dan ook veel te traag bent.

Door souls te verzamelen en te levelen, kan je de meeste van die aspecten verbeteren, maar hierbij geldt wel dat je keuzes moet maken. Als je alles de eerste tien keer in kracht investeert, heb je nog steeds die korte levensbalk en weinig uithoudingsvermogen. Investeer je enkel in intelligence en faith, dan ben je later in de game een slapjanus die wel goed is in magie. Zelf nam ik vooral voor de hand liggende keuzes door het een beetje te balanceren en de magie wat op de achtergrond te houden. Hierdoor werd ik uiteindelijk een vrij standaard, maar wel behoorlijk sterke dude. Het investeren in wapens, wat je door een combinatie van zielen en andere grondstoffen te gebruiken doet, heb ik ook op een veilige manier gedaan. Hierdoor had ik slechts enkele vrij basale wapens, die vooral functioneel waren, maar niet ontzettend ‘cool’.

Ondanks dat ik geen fan ben van rpg-achtige games, wist het levelen in deze game mij te pakken. Ik merkte dat ik bepaalde vijanden steeds gemakkelijker aankon en ik vond het niet erg om op bepaalde momenten even te wachten met een bepaald gebied, zodat ik eerst even wat sterker kon worden. Vooral in het begin heb ik bepaalde gedeeltes meerdere keren moeten doorlopen, maar het stoorde me op geen enkel moment. Sterker nog, het werkt best verslavend om souls te verzamelen.

Duistere pracht

Naast het zeer uitgebreide systeem van het bouwen aan je personage en het steeds maar sterker worden, vond ik Dark Souls III een genot om te spelen vanwege de prachtige omgevingen. Het level design is geweldig. Soms ben je uren aan het dwalen en kom je ineens bij een poort die voorheen gesloten was. Van de andere kant kan je deze wel openen ét voilla: je hebt een mooie shortcut. De opzet nodigt in ieder geval uit om alles te verkennen en geen gebied onbezocht achter te laten. Omdat sommige gebieden erg goed verborgen zijn, kan je er gif op een nemen dat je wel wat mist. Des te meer reden om het spel vaker te spelen. In vergelijking met het eerder genoemde Bloodborne lijken de gebieden in Dark Souls 3 wel wat meer afgebakend.

Het kleurenpalet in de game is wat duister en grauw, maar het past bij de donkere tijden waarin de game zich afspeelt. Soms loop je in een moeras en ga je even een kleine ruïne door om vervolgens te ontdekken dat je aan de grond van een gigantisch kasteel staat. De uitzichten zijn zo nu en dan prachtig!

Baas boven baas

Hoewel je tijdens het spelen regelmatig dwars wordt gezeten door sterke ridders, onheilspellende monsters en ondoden, wordt het pas echt oppassen geblazen als je in één van de vele epische boss fights verzeild raakt. De vaak schermvullende vijanden worden vaak al aangekondigd als je een grote lege hal of een groot leeg gebied nadert, vervolgens knalt er epische, filmische muziek uit je speakers en weet je zeker dat er iets groots te wachten staat. In Dark Souls 3 zitten tal van eindbazen en in het begin zijn ze, hoewel pittig, nog redelijk te doen. Verderop zullen er eindbazen zijn die uren van je tijd in beslag nemen en je soms tot waanzin drijven. Onthoud echter goed: als je ze niet verslaat, ligt het waarschijnlijk aan jezelf.

Hoe nu verder?

Na de aftiteling van Dark Souls III wilde ik eigenlijk nog wel meer van dat. Ik heb even geneigd naar New Game +, want van de helft van de game mechanics en opties heb ik waarschijnlijk nog geen gebruik gemaakt. Toch heb ik dat (nog) niet gedaan, want een game als Sekiro heeft mijn interesse nu ook gewekt. Daarnaast moet die PlayStation 5 de komende maanden toch ook een keer in huis komen met het veelal geprezen Demon’s Souls. Het moge in ieder geval duidelijk zijn dat de zogenaamde ‘Soulsborne fans’ weer een nieuw lid in hun midden hebben.