Dark Void

Een nadeel van een Backloggus Gigantus in huis hebben, is dat je nooit genoeg tijd hebt om met het beestje te spelen. Hierdoor blijven games die ik graag nog wil spelen lang liggen. De God of War-reeks bijvoorbeeld. Of Paper Mario: The Thousand Year Door. En wat te denken van Ni No Kuni en Pokémon: XD Gale of Darkness! Daarnaast moet ik ook van alle kanten horen dat er games zijn die ik MOET spelen, zoals Metal Gear Solid (bonjour David), Assassin’s Creed (wazzup Coola), Bioshock (hi Bert!) en The Witcher (dag schat). Zoals je al had gezien, heb ik geen van die spellen gespeeld. In plaats daarvan greep ik een minder bekende titel, die mij echter ook is aanbevolen: Dark Void.

In Dark Void maken we kennis met Will: een piloot die neerstort nadat hij nietsvermoedend de Bermuda Triangle invliegt. In de echte wereld is de mythe van deze regio allang ontkracht, maar de aantrekkingskracht voor fans van het paranormale en buitenaardse is desondanks aanwezig. En ontwikkelaar Airtight Games voedt dat graag.

Van kwaad naar erger

Wanneer Will en zijn passagier (en voormalige geliefde) Ava uit het wrak stappen, besluiten ze een dorp te zoeken wat ze gespot hadden in de crash. Wat ze vinden is echter geen (semi-)moderne beschaving, maar een stam met inboorlingen die een soort robots vereren als hun goden. Robots die op weg naar het dorp al onze helden als doelwitten hadden gebruikt en met bosjes zijn neergemaaid. Niet echt hemels dus.

haal wordt van hieruit in rap tempo verder verwijderd van de werkelijkheid, wanneer je kennis maakt met Nikola Tesla en zijn zelfgemaakte jetpack, welke je uiteindelijk naar de titulaire void brengt waar de ‘’goden’’ vandaan komen. Dat klinkt allicht als het begin van een episch science-fiction-avontuur in de stijl van Halo, maar helaas weet het verhaal nooit dat niveau zelfs maar te benaderen. Plotpunten gaan razendsnel voorbij en er is weinig ruimte voor karakterontwikkeling. Zelfs de grote twist aan het einde kon iedereen met meer hersencellen dan vingers van mijlenver zien aankomen, waardoor het verhaal niet bepaald weet te imponeren. Maar laten we eerlijk zijn: dat is meestal zo bij shooters. De vraag is dus of de gameplay beter is.

Well yes, but actually no

De periode waarin jij daadwerkelijk aan de knoppen zit laat zich grofweg verdelen in twee categorieën: grondgevechten en luchtgevechten. Grondgevechten bestaan uit de standaard cover-based third-person shooter-conflicten die zo typerend waren voor de consoles van twee generaties geleden, welke enigszins worden opgepept door de introductie van je jetpack, waarmee je kunt hoveren om snel van locatie naar locatie te gaan of letterlijk een ander perspectief te krijgen. Zelfs een vliegende rugzak kan echter niet verbloemen dat de shootouts niet heel denderend zijn. Wapens missen een bevredigende punch, robots zijn geen hele interessante tegenstanders en erg genoeg gaan zelfs de melee takedowns en quick-time events, die leentjebuur spelen bij God of War, snel vervelen. De grootste boosdoener is echter het cover-systeem, dat zich het beste laat omschrijven als…plakkerig. Gears of War bewees al in de eerste jaren van de Xbox 360 dat van cover naar cover gaan een heel vloeiend en goed werkend iets kan zijn. Dark Void heeft echter geen mosterd gehaald bij deze GoW.

Over de luchtconflicten kan ik iets positiever zijn, daar bewegen in 360 graden zelfs anno 2020 iets is wat niet vaak in games gedaan wordt. Je jetpack bestuurt bovendien goed genoeg als je rekening houdt met het feit dat dit spel al meer dan een decennium oud is en laat je toffe moves uithalen met de analoge sticks. Hier is het echter een gebrek aan variatie wat het spel de das om doet, daar vijanden en omgevingen niet veranderen door het spel heen. De uitzonderingen hierop zijn de drie boss fights, waar ik er graag meer van had gezien. Want als dat het hele spel was geweest, had ik nu gevraagd om een tweede deel na mijn acht uur durende speelsessie. Als twee andere dingen het veld zouden ruimen tenminste.

De twee dingen

Het eerste van die twee dingen is verticale combat, waarmee ik niet doel op eerdergenoemde luchtsecties. Ik bedoel hiermee stukken waarin je omhoog of omlaag klimt en vecht terwijl je in een hoek van negentig graden bent ten opzichte van de zwaartekracht. Niet enkel is het wetenschappelijk gezien onmogelijk, maar het voelt onnodig beperkend en op sommige momenten desoriënterend. Niets is echter zo erg als de technische problemen.

In mijn acht uur heb meermaals meegemaakt dat de game bleef hangen, crashte, clipte, Will in het niets lanceerde en geluid en visuals niet synchroon liepen. En hoewel ik begrijp dat Dark Void geen gigantisch budget had, kan het in deze hoeveelheden niet door de beugel.

Conclusie:

Als Dark Void in het Urban Dictionary zou komen te staan, zou het staan als een verwijzing aan middelmatigheid of gemiste potentie. Want hoewel de jetpack veelbelovend is, halen middelmatige verhaalvertelling, plakkerige cover-systemen en technische mankementen het spel volledig onderuit.

Score: 6.1
+
Rondvliegen- en schieten
–
Cover zoeken voelt stroperig
Technische issues
Verhaal is het voorbeeld van matig