Darksiders 3 review – Een game met meerdere gezichten - Inside.Gamer

Ditmaal gaan we aan de slag met Ruiter Fury, in plaats van haar broers War of Death. Deze pittige dame laat niet met zich sollen en zet zich af tegen vrijwel iedereen die ze tegenkomt. De bekende bewakers van de balans tussen engelen en demonen uit de serie (de Charred Council) krijgen het meteen aan de stok met Fury, waardoor ze vliegensvlug naar de aarde wordt gestuurd, waarmee het simpele verhaal van Darksiders III begint.

Darksiders III is geen openwereldgame met een ellenlange quest om te zoeken naar de onschuld van War zoals in het tweede deel, maar een lineaire actiegame met één simpele ‘search & destroy’-missie: het uitschakelen van The Seven Deadly Sins, zeven machtige monsters, om de leider van de Ruiters te worden. Een flinterdun verhaal dus. De interactie tussen Fury en de zeven doet desondanks elke keer smaken naar meer en laat de persoonlijkheid van zowel de zeven als Fury goed naar voren komen. Zo is Sloth (zoals de naam al doet vermoeden) enorm lui van aard en laat hij zich tijdens het gevecht met hem dragen door zijn onderdanen. Elk van deze gevechten is een hoogtepunt in de game en biedt de speler voldoende uitdaging, waardoor je het gevoel hebt iets bereikt te hebben na de overwinning.

Waar de eindgevechten interessant en uitdagend zijn bieden de reguliere gevechten in eerste instantie minder vermaak. Niet zozeer om de manier waarop Fury te werk gaat, want dat is juist enorm verfrissend. Zij is namelijk veel wendbaarder dan de anderen en het gebruik van haar zweep geeft heuse Castlevania-vibes. Helaas is het besturen van Fury in gevechten met meerdere vijanden soms wat lastig. Met name door het gebruik van een slecht lock-on-systeem worden sommige vijanden niet gezien en lock je verkeerd, wat resulteert in jouw onfortuinlijke dood. Daarnaast zijn vijanden in het eerste deel van Darksiders III slecht ontworpen en blijken geen antwoord te hebben op standaard combo’s van Fury. Pas vanaf ongeveer de helft beginnen de vijanden te anticiperen op Fury en wordt de game een stuk uitdagender, met vijanden die Dark Souls-achtige trekjes vertonen.

Hollow-krachten geven daarnaast de gevechten een extra laag door Fury te voorzien van nieuwe wapens. Zo verandert de fire hollow niet alleen het rood-paarse haar van Fury in vuur, maar geeft het haar ook de Chains of Scorn als wapen, waarmee ze vijanden in vuur en vlam zat. Deze hollow-krachten geven Fury bovendien de mogelijkheid om afgescheiden gebieden in de wereld vrij te spelen. Zo heb je als speler af en toe het gevoel in een vrije wereld rond te lopen, maar pas na het verslaan van genoeg Sins ontvang je een nieuwe kracht waarmee je verder kunt.

Waar Fury, de zeven en de wapens indruk maken, laat de spelwereld het afweten. Naar verloop van tijd is het niet geheel duidelijk waar je precies naartoe moet en zijn ook de omgevingen niet altijd interessant om te bezoeken. Een verwoeste stad, een uitgestorven kerker, of een grottenstelsel met spinnenwebben passeren regelmatig de revue in deze game, evenals in de Darksiders-serie en verschillende andere games. Dat staat dan weer haaks op de stijl van de game die zichzelf juist onderscheidt ten opzichte van andere titels.

Als je verslagen wordt door een vijand valt nog pijnlijker op hoe slecht de spelwereld is opgezet. Je keert namelijk terug bij je laatst bezochte Serpent Hole (een soort kamp), waardoor je soms lange afstanden moet overbruggen voordat je weer bent waar je was. We hadden dit liever zoals in Dark Souls gezien, waarbij de wereld juist op ingenieuze wijze in elkaar steekt. Sterf je daar dan hoef je nooit ver te lopen, omdat je juist paden met elkaar verbindt door gesloten deuren te openen of letterlijk bruggen te bouwen. Zodoende hoef je nooit ver te lopen of constant de fast travel te gebruiken zoals in Darksiders III. In Darksiders neemt die je zelfs de beleving van de spelwereld en voelt het bovendien regelmatig aan als een oplossing voor slecht leveldesign.

Want het is evident dat de ontwikkelaars veel van Dark Souls hebben afgekeken: vijanden worden verslagen en leveren souls op waar je mee levelt en tevens shards kunt kopen. Deze gebruik je om jezelf tijdelijk sterker te maken of een betere verdediging te krijgen en met name dat laatste is nodig. Vijanden levelen namelijk mee, waardoor je nooit echt het gevoel krijgt dat je de ultieme badass bent. Weet een vijand je te verslaan, dan mag je opnieuw tegen eerder verslagen vijanden vechten om uiteindelijk op de plek van je ondergang te komen en je verloren zielen opnieuw te veroveren. Klinkt bekend, toch?

Naast de tegenvallende wereld en het slechte lock-on-zit de game vol met technische mankementen. Het gebeurt enorm vaak dat Darksiders III tijdens gevechten of simpelweg lopen van A naar B aan het laden is en je niets kunt doen. Ook kakt de framerate regelmatig in, zeker in de buurt van veel vijanden. Dat maakt sommige gevechten, zoals het eindgevecht met Sloth, lastiger dan nodig. Daarnaast liep bij ons de audio vast en van een collega we hebben zelfs gehoord dat zijn game crashte en hij door het gebruik van autosaves niet meer verder kon.

Daarnaast doet de game er enorm lang over om het een en ander te laden, wat door de Dark Souls-insteek vervelend genoeg vaak moet gebeuren. We hebben zelfs gewacht op de eerste patch om te kijken of dit de speelbaarheid van de game zou verbeteren, maar helaas bleven verbeteringen achterwege.

Vandaag de dag is dat onacceptabel, het is namelijk niet alsof de game grafisch enorm veel vraagt om deze problemen te rechtvaardigen. Er is dan ook een haat-liefdeverhouding met Darksiders III. Bij tijd en wijle komt die waardering weer een klein beetje terug, met name als je een aantal puzzels oplost of een lastig gevecht hebt overleefd. De stijl van de wereld is ook om je vingers bij af te likken, maar door de technische problemen valt daar niet veel van te genieten. Je wordt haast gedwongen om niet van Darksiders te houden. Alles daargelaten blijft Darksiders III, zolang de game technisch draait, vermakelijk om te spelen. Daarom kijken we toch een klein beetje uit naar een vierde deel.

Onverwacht

Een wonder, zo zou je Darksiders III kunnen omschrijven. Niet zozeer om de kwaliteit van de game, maar juist het feit dat de game überhaupt in de schappen ligt. Na de sluiting van THQ in 2012 was de toekomst van de serie erg onduidelijk en moest Vigil Games (de studio achter de eerste twee games) sluiten. Een aantal medewerkers heeft uiteindelijk Gunfire Games opgericht en na de remaster van Darksiders II is de studio begonnen aan het derde deel. Dat hadden we in 2012 niet durven dromen.