Days Gone review – Daar krijg je de dagen wel mee om

Days Gone speelt zich af in het Amerikaanse Oregon, enkele jaren na een zombie-uitbraak. In deze The Walking Dead-esque spelwereld proberen kleine groepjes mensen er nog enigszins wat van te maken in kleine nederzettingen, terwijl allerhande bandieten, lopende doden (Freakers) en zelfs dieren als wolven en beren je het leven zuur maken. In de hoofdrol vinden we motorbendelid Deacon St. John, die net als een zekere motorrijder uit een eerdergenoemde televisieserie een matje in de nek en een kruisboog op de rug heeft. Toch is Days Gone allesbehalve een wandelend cliché.

Het spel bevindt zich namelijk op een interessant snijvlak van genres. De combinatie van een open wereld met survival- en rpg-elementen en veel aandacht voor het verhaal, zorgt ervoor dat Days Gone veel meer geaard voelt dan de meeste andere openwereldgames. Je wordt bijvoorbeeld niet overspoeld met icoontjes op de kaart, maar toch voelt de spelwereld niet leeg. Elke opdracht heeft een logische plek in de spelwereld, zelfs de generieke errand jobs. Of misschien zelfs juist die simpele missies waarin je een dissident uit de weg ruimt, zombienesten uitrookt of medicijnen zoekt. Overleven in een zombie-apocalyps zou niet compleet zijn zonder zulke opdrachten.

De grens tussen ‘verhaal’ en ‘zijmissies’ is dun en vaag, want uiteindelijk probeer je met elke opdracht wel een kamp te helpen, de wereld een stukje veiliger te maken, of simpelweg te overleven. Het is absoluut geen GTA waarin je gewoon lekker een stukje gaat rijden, en ook geen Fallout of Assassin’s Creed Odyssey waarin de uithoeken van de wereld je uitdagen om op ontdekkingstocht te gaan. Maar iedere keer dat je op pad gaat, is weer een overlevingstocht op zichzelf. In een kamp kun je jezelf nog met beperkte middelen bewapenen en je motor voltanken, eenmaal buiten in de wereld moet je het zelf zien te rooien.

Daardoor komt een groot deel van Days Gone uiteindelijk neer op plannen. Plannen welke route je neemt, plannen welke middelen je nodig hebt, plannen hoe je een situatie aanpakt. Voordat je op een langere tocht voor een verhaalmissie gaat, kan het bijvoorbeeld handig zijn om een aantal zombienesten in de buurt van een tankstation te verbranden, zodat je daar veiliger kan bijtanken en zo de actieradius van je motor vergroot. Maar om de benodigde molotovcocktails te maken, heb je weer bepaalde items nodig.

Wellicht beschikken de bandieten in een nabijgelegen kamp daar over. Heb je genoeg kogels voor een directe confrontatie, of pak je dat liever stealthy aan? Wat als je gewond raakt, heb je dan genoeg medicijnen of moet je vluchten? En heeft je motor in dat geval genoeg brandstof? Dat ene tankstation is immers nog steeds een broeinest van Freakers. Zelfs waar je je motor achterlaat is aldoor iets om over na te denken, want in tegenstelling tot een paard komt je motor niet als je fluit. Verhaalmissies, zijmissies, verzamelen, craften, overleven en weer verder ploeteren; het gaat allemaal op een natuurlijke manier hand in hand.

Days Gone is daardoor een routinematige game met bepaalde spelregels die je even moet leren. Daar geeft de game je alle rust en tijd voor, waardoor de eerste uurtjes helaas wat traag en saai over kunnen komen. Al spelende leer je bijvoorbeeld dat takelwagens altijd een jerrycan benzine achterin hebben liggen, terwijl je voor een kistje kogels het beste een politiewagen openbreekt. Niet elke regel is even logisch: met moeite een kofferbak van een SUV openpeuteren terwijl er geen achterruit meer in zit slaat bijvoorbeeld nergens op.

Maar de regels geven houvast en maken de routine mogelijk. Daar moet je van houden, al zijn de routines veel minder belemmerend dan in ‘echte’ survivalgames. Deacon hoeft niet te slapen en kent geen honger of dorst, al kan hij wel jagen op de lokale fauna. Niet om zelf te eten, maar om het vlees te verkopen aan een kamp. Waar je gevilde dieren of afgesneden zombie-oren (als bounties) inlevert is ook weer iets om over na te denken, want elk kamp heeft zijn eigen economie en winkeltjes. In het ene kamp kun je bijvoorbeeld je motor upgraden, maar bij een ander kamp kun je betere wapens aanschaffen. Mits je over genoeg kamp-credits beschikt en de bewoners je genoeg vertrouwen.

Het enige vlak waarop je geen keuzes hoeft te maken, is bij het verhaal. In het begin lijkt het nog even alsof je wat te kiezen hebt, maar dat is louter om wat gameplaymechanieken uit te leggen. Net als ‘grote broers’ Naughty Dog en Santa Monica zet Bend Studio in op een lineair verhaal, vol emotie, al moet Bend nog wel zijn meerderen erkennen in voornoemde collega’s. Dat het verhaal minder gewichtig is dan The Last of Us en de personages minder sterk zijn dan in God of War is heus geen schande, maar het is jammer dat Bend zo lang de tijd neemt om Deacon goed neer te zetten.

De nogal nukkige hoofdrolspeler krijgt gaandeweg steeds meer diepgang, maar de geschiedenis die hij met allerlei andere personages heeft moet je vooral zelf maar tussen de regels vandaan vissen. Het lijkt haast alsof er stukjes van het spel missen, of dat een compleet inhakend (strip)boek ergens op een plank is blijven liggen. Het zorgt met name in het midden voor een wat trager segment dat iets te veel aanvoelt als een zoveelste seizoen van The Walking Dead – net te veel knorrige personages met net te veel stemmingswisselingen die net te lang op dezelfde voet doormodderen.

Toch wordt het verhaal niet saai en dat komt vooral door de onvoorspelbaarheid. Lang (zeg maar gerust bijna de hele game) is het onduidelijk waar het verhaal nou precies naar opbouwt. Daardoor komt Days Gone qua spanningsboog niet eens in de buurt van verhalende meesterwerkjes als The Last of Us en God of War, maar door telkens weer verrassend uit de hoek te komen blijft Days Gone boeien. Steeds als je denkt dat je het spel in de smiezen hebt, gooit de game het ineens over een andere boeg. Dan wil je wel weten hoe het verder gaat natuurlijk.

Tot slot blinkt Days Gone uit in productiewaarde. Voor Bend Studio mag dit dan de eerste consolegame sinds jaren zijn, dat is er niet aan af te zien. Van spookachtige verlaten woningen tot de prachtige bossen waar het asfalt, beton en metaal langzaam door de natuur worden terugveroverd; de gevarieerde spelwereld is een feest om doorheen te rijden. Vooral wanneer de elementen grip op de wereld krijgen. Als windvlagen bomen laten zwiepen, fikse regenbuien de ongeasfalteerde wegen in modderpoelen veranderen en vallende sneeuw de wereld, Deacon en zijn motor van een witte laag voorzien, is Days Gone op zijn allermooist.

Foutloos is de game verder niet. Typische openwereldgamebugs lijken helaas onvermijdelijk. Geluid dat in een enkele cutscene onverklaarbaar asynchroon loopt tot je het spel herlaadt, pop-in, een hakkelende framerate of zelfs bepaalde wapens of items niet plotseling niet te selecteren zijn, plagen de game van tijd tot tijd. Daarbij lijkt het niet of nauwelijks uit te maken of je op een PS4 Pro speelt of niet. De audiomix is in surround indrukwekkend, met een groot dynamisch bereik, maar in stereo is de mix niet altijd perfect. Overigens ook vervelend is dat audiologs worden afgespeeld via de controller, dat mag best even via een patch optioneel gemaakt worden. Wie daarnaast écht een flinke smak met zijn motor maakt, zal eerder grinniken dankzij een rare speling van de natuurwetten dan treuren om de beschadigingen op de stalen ros.

De lijst met oneffenheden is heus niet klein, maar ze verpesten het plezier in de praktijk gelukkig nauwelijks. Hooguit halen ze het tempo uit je speelsessie als je het hele spel moet herstarten vanwege een spelbrekende glitch, maar meer dan een vlek op het verder bijna smetteloze blazoen van Bend is het niet. Sony is weer een kwaliteitsstudio rijker.

Days Gone is vanaf 26 april verkrijgbaar, exclusief op PlayStation 4. Voor deze review is de game gespeeld op een PS4 Pro en een standaard PS4.