De beste games van 2019 volgens Cody van den Bogert

2019 was een bewogen gamejaar en het opstellen van een top drie was niet makkelijk. Twee uitschieters definiëren 2019 voor mij, maar dat kan ook komen door het feit dat ik een aantal games nog niet heb kunnen spelen, zoals Sekiro en Control. Zoals jullie misschien weten ben ik dol op een uitdaging en speel ik spellen het liefst op de hoogste moeilijkheidsgraad. Het opstellen van dit lijstje sluit hier wat dat betreft prima op aan. Misschien was dit wel de perfecte voorbereiding op Sekiro.

De derde plek is dit jaar gereserveerd voor het tweede deel van Super Maker Maker, hoewel ik lang heb gedacht dat deze plek naar Astral Chain ging. Ondanks het feit dat de game eigenlijk een veredelde versie is van zijn voorganger, trekt het creatiespel toch aan het langste eind in deze tweestrijd. En daar zijn een aantal redenen voor.

Allereerst onderscheidt Super Mario Maker 2 zich op het gebied van toegankelijkheid, de Nintendo Switch leent zich namelijk uitstekend voor dit spel. Ik neem Super Mario Maker 2 overal mee naartoe: reisjes, verjaardagen, de trein en zelfs een tandartsbezoek. Ik kan prima even een paar levels testen of kort aan mijn creaties sleutelen en daarna de game op elk moment afsluiten. Bovendien kan ik het met iedereen spelen, mijn vriendin, kleine neefje, broers of wie dan ook, want Iedereen kent Mario. Ondanks dat het geen meeslepend avontuur biedt, zoals Astral Chain, is het de perfecte toevoeging aan mijn Switch-collectie.

Eindelijk weer een Star Wars-avontuur, daar was ik aan toe. Want hoewel ik me uitstekend vermaakt heb met het eerste deel van Star Wars Battlefront, bevredigde het niet mijn Star Wars-behoeftes. Star Wars betekent voor mij avontuur, drama, krachtsvertoningen en excentrieke werelden, en wat mij betreft heeft Respawn precies dat afgeleverd. Star Wars Jedi: Fallen Order biedt simpelweg de perfecte Jedi-ervaring: slingeren met lichtzwaarden, spelen met The Force, stoeien met puzzels en genieten van alles wat het Star Wars-universum te bieden heeft.

Bovendien is Star Wars Jedi: Fallen Order allesbehalve makkelijk, zeker als je de game op Jedi Grandmaster speelt. Af en toe voelde sterven en weer terugkeren als Groundhog Day, en dat is precies wat ik zoek in dit soort spellen. Ik wil vijanden bestuderen en aanvalpatronen uit m’n hoofd leren. Een soulslike Star Wars-game, geweldig. De berichten dat het volgende deel al in ontwikkeling is toverde dan ook een gigantische glimlach op mijn gezicht

Dat brengt ons bij nummer één van dit jaar: Apex Legends. Respawn heeft het wat deze lijst betreft spannend gemaakt voor zichzelf, want Star Wars Jedi: Fallen Order had net zo goed m’n game van het jaar kunnen zijn. Wat mij betreft mag Respawn zichzelf dan ook ontwikkelaar van het jaar noemen.

Toen Apex Legends plots verscheen, had ik geen idee wat ik moest verwachten. Op het eerste gezicht deed het me denken aan Halo, maar dan anders. Binnen een paar potjes was ik verkocht, hoewel ik toen nog geen idee had hoe geweldig ik deze game zou gaan vinden. De wapens, de besturing, het uiterlijk en het gevoel van schieten en glijden: alles klopt. Daarnaast komt er enorm veel tactiek bij kijken en ik vind het heerlijk om mijn eigen plan te trekken. De verschillende vaardigheden van alle speelbare personages spelen hierbij een grote rol en zorgen voor een dynamisch spel. Eigenlijk heeft Respawn een hele boel elementen van mijn favoriete schietspellen gepakt en deze samen gekneed tot de ultieme shooter.

Een ander punt waar Apex Legends zich mee onderscheidt van zijn genregenoten, is de duurzaamheid van het spel. Ik ben gek op shooters, maar meestal ben ik ze na twee maanden wel zat. Het schoolvoorbeeld is Call of Duty, daar ben ik de eerste twee maanden helemaal gek op en de rest van het jaar vangt de game stof in mijn gamekast. Apex Legends heeft deze shootergewoonte weten te doorbreken, net als Overwatch dat ooit deed. Dat is de doorslaggevende reden voor mij geweest om Apex Legends te bekronen tot game of the year 2019.

Ik heb eigenlijk geen zin om deze discussie weer open te breken, daarom houd ik het kort. Begrijp me niet verkeerd, ik heb nog steeds genoten van elke aflevering, maar er had zoveel meer ingezeten. Ik keek Game of Thrones vanaf seizoen 2 ieder jaar opnieuw en dat zal ik nu niet meer doen. Dat ligt niet aan het feit dat de saga nu is afgesloten, dat heeft me er namelijk nooit van weerhouden om elk jaar The Lord of the Rings of Avatar: The Last Airbender opnieuw te kijken. Het stelde gewoon teleur.

Naar mijn mening is er slechts twee keer aanspraak gedaan op deze titel, één keer door CD Projekt Red en één keer door Nintendo EPD. Natuurlijk gaat het hier om The Witcher 3: Wild Hunt en The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Beide games zijn tot in de puntjes uitgewerkt en verdienen wat mij betreft een perfecte score. Ze bieden allebei een hevige uitdaging, vertellen een machtig verhaal en recapituleren mijn liefde voor gaming. Maar ik zal toch echt moeten kiezen.

Ik ben al sinds kinds af aan in de ban van Zelda. Hoe mooi is het daarom dat ik ruim twintig jaar later nog verliefd ben op deze wereld en dat de franchise nog steeds mijn verwachtingen weet te overtreffen. Breath of the Wild laat mij volledig los en biedt de gelegenheid om keer op keer de mooiste avonturen te beleven. Het ene moment ben ik een urenlang bezig met het beklimmen van een berg en het andere moment dwaal ik langs een eindeloze kustlijn. En dat wordt nog beloond ook. The Legend of Zelda: Breath of the Wild is één groot warm bad, waar ik mezelf het liefst elk moment van de dag in onderdompel.