De beste games van 2019 volgens Dennis Mons

Het is een bewogen jaar voor me geweest op een hele hoop vlakken. Veel persoonlijke dingen die wel beter hadden gekund: blokken aan mijn been, zullen we maar zeggen. Maar het voordeel is wel dat ik zeker weet die een aantal van die obstakels verdwijnen de aankomende tijd.

Maar ik mag ook zeker niet klagen. 2019 was ook het jaar dat ik twee keer op reis mocht voor Star Wars Jedi: Fallen Order: een keer naar Star Wars Celebration in Chicago en een keer naar Los Angeles om daar (in een ‘s avonds afgehuurd Galaxy’s Edge) te kunnen genieten van de game. En als kers op de taart ook nog een trip voor Apple naar een van mijn lievelingssteden: New York. Los van het feit dat de opzet van de App Awards 2019 dit keer zéér relaxed was, was het ook ontzettend inspirerend om lekker losjes te kunnen babbelen met alle app- en game-ontwikkelaars, én even terloops een praatje te maken en een biertje te drinken met Phil Schiller (toffe peer trouwens), de nummer twee van Apple. Ik ben écht wel een gezegend mens!

Maar qua gaming, geef ik ruiterlijk toe, kan ik niet zeggen dat afgelopen jaar me lang gaat bijblijven. Waar ik vorig jaar nog met volle teugen heb genoten van bijvoorbeeld Red Read Redemption 2 en Marvel’s Spider-Man, waren er dit jaar niet héél erg veel uitblinkers. Mijn excuses dan ook als je vindt dat mijn top drie lijstje wat saai is… ik snap dat. Sekiro is bijvoorbeeld niet mijn type spel en met death Stranding ben ik gewoon nog niet heel ver, puur omdat ik er maar moeilijk ik kan komen. Dat doet echter niets af aan het feit dat ik het meest heb genoten van deze drie games. Een heel persoonlijk lijstje dus.

Er zijn weinig games waar ik letterlijk, vanaf dat ik me kan herinneren, mee ben opgegroeid. En laten we het erop houden dat het gaat om een lange periode, waarschijnlijk langer dan dat jullie op deze planeet rondlopen. Sinds de release van Tetris is er (op één na, de Mario-serie) geen enkele game geweest waar ik maar steeds bij terug bleef komen sinds ik een ukkie was. Het is geen geheim dat we op de redactie in het verleden ontzettend veel Puyo-Puyo Tetris hebben gespeeld, maar op een gegeven moment droogde het enthousiasme voor de game een beetje op bij mijn collega’s. Maar niet bij mij: ik had Tetris 99 nog!

Als er iets confronterend is aan Tetris 99, dan is het wel dat je even op je plek wordt gezet. Je speelt tegen 99 andere spelers en het is feitelijk gewoon een slagveld: een battle royale-game. Het duurde even voor ik doorhad hoe de strategieën werkten. Ga je voor K.O.’s? Ga je achter je aanvallers aan? Wist ik veel: ik wilde gewoon zo snel mogelijk stapelen. En hoewel ik wel overwinningen heb gepakt, was het die enorme adrenalinekick die ik kreeg als de tetromino’s op een absurd snel tempo naar beneden donderden en ik nog steeds lijn, na lijn, na lijn weg wist te werken. Tetris is een briljant concept en ik dank de Russische geestelijk vader van de game (Aleksej Pazjitnov) nog altijd voor het verzinnen van een van de tofste en meest verslavende games ooit. За здоровье!

Het is knap als een indietitel het voor elkaar krijgt om ‘the talk of the town’ te zijn in de game-industrie. Grote knallers zoals eerder genoemde Sekiro, Death Stranding, Call of Duty, Fifa kwamen uit maar er bleek één gamepje (of eigenlijk beest) op social media en plekken als reddit en Imgur de boel te beheersen: de gans in Untitled Goose Game. Volkomen terecht ook, want de game is eigenlijk een stealth-puzzler van ongekende klasse. De artstyle is heel basic maar tof en zelfs de grootste graphics-slet moet toch wel toegeven dat de waggelende bips van de witte, gakkende held gewoon té grappig is. Ook is de soundtrack fantastisch: mooi pianospel dat zowaar inspeelt op wat er op het scherm gebeurt. Ben je aan het sneaken, dan worden de pianoloopjes spannender, maar ga je full on een asshole zijn, dat komt er ook een lekker tempo in de begeleidende muziek.

En het is dat full on asshole zijn wat deze game voor mij zo leuk maakt. Het is zo lekker onschuldig maar grappig om stout te zijn als gans (een vogel waar ik sowieso een enorm zwak voor heb). Even de bril jatten van een knulletje zodat die flapdrol zijn vliegtuig niet kan vinden, die je vervolgens jat, naar een winkeltje brengt, zodat hij zijn eigen speelgoed terug moet kopen. Of elke keer de bh van een dame jatten om die in het vijvertje van de buurman te mikken. Het is onschuldig, maar stout vermaak en het is oprecht jammer dat de game maar zo’n vier uurtjes duurt. Alle vier méér dan waard, zeker vanwege het briljante einde waar je een lekker ‘omg ik snap het!’-gevoel van krijgt.

Er valt écht genoeg op Star Wars Jedi: Fallen Order aan te merken. En dat heb ik ook echt wel gedaan in mijn review (voor PU.nl, trouwens). Misschien is dat ook wel het bewijs dat ik me echt niet gek heb laten maken door twee toffe trips of het feit dat ik echt een devoot Star Wars-fan ben. Bij vlagen is de game repetitief, is de framerate om te janken en zien personages (voornamelijk de Wookiees) er gewoon echt niet uit. Dit had wel eens een klassieker kunnen worden als Respawn Entertainment net even meer tijd had gehad de game te ontwikkelen.

Maar hemeltjelief wat heb ik er ook intens van genoten. Eindelijk weer een lekkere third person adventure-game in de trant van The Force Unleashed. Cal ga je als hoofdpersoon snel weer vergeten, maar zijn knokpartijen niet. Dat de combat bij elkaar gejat is van bijvoorbeeld Fromsoftware-games kan me echt niets schelen. Ik voelde me een baas met mijn lightsaber en Force-krachten, en de planeten die je bezoekt voegden echt iets toe aan het Star Wars-universum. Wat mij betreft was dit dan ook een goed Star Wars-jaar: toffe trips, de release van The Rise of Skywalker (meh, best oké), het eerste seizoen van The Mandalorian (holy shit wat vet!) en ook weer een hele fijne Star Wars-adventuregame in de vorm van Jedi: Fallen Order. This is the way!

Het doet me pijn om te zeggen, maar dat moet toch echt de release van Google Stadia zijn. Niet zozeer omdat ik Google hoog heb zitten, maar meer omdat ik echt geloof in streaminggaming. In eerste instantie dachten we dat het een soort Netflix voor games zou worden, maar dat bleek het niet. Games die je al hebt, moet je gewoon nog een keer kopen en er zijn absurd weinig exclusives. Ook bleken heel veel functies nog niet te werken, zoals het delen van een level of gameplay, en konden sommige gamers met de Founders Edition niet eens op de eerste dag ermee aan de slag. Ook bleek het best wel wat gekloot om games op een knappe framerate te draaien ook al had je een dikke internetverbinding. Helaas: Google Stadia bleek een storm in een glas water. Nu dus met veel hoop wachten op xCloud, aangezien ik een flinke verzameling Xbox-games heb die ik ook lekker in de trein op mijn iPad Pro met een Xbox-controller wil spelen. Theoretisch dan. We gaan het zien.

De Engelsen hebben zo’n mooie uitdrukking voor games zoals Red Dead Redemption 2: an aquired taste. Het dekt ook precies de lading want RDR2 is gewoonweg niet aan iedere gamer aan te raden. De boel is traag, je rijdt veel paard, je hebt soms kutklussen, en met 65 uur (exclusief veel zijmissies en online) moet je maar nét zin hebben om zoveel tijd te steken in een spelletje.

Maar als het kwartje valt: wat een goddelijke ervaring. Als je leven vaak in een sneltreinvaart aan je voorbij schiet is RDR2 zo’n ontzettend fijne rem. Rustig rondsjokkende op mijn geliefde paard (waar ik heel zuinig op was) terwijl de virtuele wereld rondom mij heen zijn eigen ding deed, zorgde ervoor dat ik mij echt even in een andere wereld waande. Een wereld die niet te ver van me afstond ook. Hoe tof ik sci-fi bijvoorbeeld ook vindt: een game met een hele tastbare, realistische setting weet me gewoon meer te grijpen dan andere genres.

Los daarvan kan je niet ontkennen dat Red Dead Redemption 2 de drempel voor openwereldgames weer flink hoger heeft gelegd, zowel qua physics en mechanieken als ontluisterend mooie graphics. En aangezien ik letterlijk meerdere malen gewoon aan een meertje heb gezeten om een beetje te vissen zonder echt iets te willen vangen, om gewoon een beetje naar de vogels en hertjes te kijken, denk ik dat ik een soul partner heb gevonden in Arthur Morgan en Red Dead Redemption 2. Rustagh!