De beste games van 2019 volgens Jules Schlicher

Hier moet ik even goed mijn vingers voor strekken. Het is namelijk een tijd geleden sinds mijn laatste artikel voor IG. Ik weet zelfs niet meer wat ’t was. Stiekem werk ik sinds juli niet meer voor de website: ik ben namelijk afgestudeerd en sindsdien werk ik voor de Universiteit van Amsterdam. Mijn redactiewerk leek me niet meer te combineren met een fulltimebaan. Het voelde gek om na iets meer dan elf jaar betrokkenheid ineens afstand te nemen – en het voelt een beetje gek om nu weer in de pen te klimmen.

Hé, verdorie, ik heb een diploma.

Maar goed, mijn eindejaarslijst. Hier buig ik de regels ietwat, want ik heb nog geen drie games uit 2019 gespeeld om een eerlijke top-drie te maken. Ik had verwacht Metro: Exodus bovenaan te zetten en een plekje aan Control te geven, maar daar ben ik nog niet aan toegekomen.

Call of Duty had mij met WW2 weer even teruggewonnen. Een fijne singleplayer, bomvol clichés, maar met een aantrekkelijkere persoonlijkheid dan de delen sinds 4, en een multiplayer die ik daadwerkelijk wilde spelen. Deze Modern Warfare trok me op eenzelfde manier aan. Grappig genoeg was ik in Londen op de dagen waarop de aanslag in de singleplayer plaatsvindt, en nam ik zelfs afscheid van een vriendin van me op een plek waar ik in de game ineens terroristen stond te beschieten. Een beetje apart, maar stoer.

Het verhaal van de game is hilarisch slecht, met zo’n dosis Amerikaans patriotisme dat Activision eigenlijk een teiltje met de game moet verkopen, maar ja… daar is het Call of Duty voor. Wat vooropstaat is dat de game speelt als een trein en er bijzonder gelikt uitziet. De multiplayermodus en Special Ops laat ik lekker voor wat ze zijn, want aan dat schietfestijn van een singleplayer beleef ik al meer dan genoeg lol.

The Stick of Truth was een van mijn favoriete games uit 2014, en The Fractured But Whole is op veel vlakken beter dan die reeds uitstekende titel. Het speelt allemaal net wat makkelijker, de gevechten zijn net wat spannender en diepgaander en het schrijfwerk net wat sterker.

Ondanks dat de game naar het einde toe behoorlijk repetitief wordt en afsluit met een anticlimax, zet ik deze op de tweede plek. De game heeft een heerlijk platte charme, en terwijl ik met mijn hoofd in zeventiende-eeuws theater zat voor mijn scriptie, kon ik die onzin ter afleiding erg goed gebruiken.

Deze langlopende serie heb ik eigenlijk vorig jaar pas goed ontdekt. Ik was een groot fan van consolegame Civilization Revolutions, al sinds het spel uitkwam in 2008. Toen ik in Amerika begon aan het vijfde deel uit de hoofdserie, kreeg ik pas door hoe diepgaand en geraffineerd Civilization kan zijn. En hoe makkelijk je er uren, zo niet dagen in kan doorbrengen. Dit jaar maakte ik de overstap naar deel zes (met de uitbreiding uit februari!), en die game is nagenoeg volmaakt.

Ik vind het heerlijk om mijn steden rustig uit te bouwen, districten te ontwikkelen, diplomatie te bedrijven en te wachten tot Ghandi op tilt slaat. De prachtige visuele stijl en perfecte muziek maken de game tot slot een onnavolgbaar genot om beurt na beurt te blijven spelen. Want ja, er is nooit maar één ‘laatste beurt’.

Mijn gebrek aan gespeelde games? Nou, het is eigenlijk een gedeelde eerste – of laatste? – plaats voor Game of Thrones en Joker. Game of Thrones, nou ja, zakte als een soufflé in elkaar, na jaren van opbouw en enkele momenten van genialiteit. De teloorgang van de serie zette twee jaar geleden al in en dit jaar werden daar de zure vruchten van geplukt. Daarnaast bleek sindsdien hoe groot het bord was dat de showrunners voor hun kop hadden, en wat voor een verwende prutsers ze eigenlijk zijn. Een van de twee speelt overigens een verrassend lekker potje gitaar, met wat bijzondere muzikanten.

Dan Joker. Ik weet eigenlijk nog steeds niet helemaal wat ik van die film vind. Hij voelt als een lege huls. Technisch en esthetisch indrukwekkend, met een hoofdrolspeler die zich sterk inleeft in zijn personage. Joaquin Phoenix heeft zich op een bewonderenswaardige manier op zijn rol gegooid en hij laat werk zien van buitengewone complexie. Maar het script is rommelig en wollig, met bovendien een schaamteloos jatwerk van onder andere Taxi Driver. Meh.

Hier moest ik aanvankelijk denken aan The Witcher 3: Wild Hunt. Dat ongelooflijk innemende avontuur, met zijn fantastische schrijfwerk, prachtige spelwereld, geweldige muziek, schier onuitputtelijke hoeveelheid sterke content, Gwent – ja, Gwent – en soms onverbiddelijke keuzestress, is praktisch vier jaar op rij mijn game van het jaar geweest. Toch grijp ik terug naar het begin van dit decennium, naar een game die in januari 2010 uitkwam: Mass Effect 2.

BioWare liet zich van zijn beste kant zien met dit gelaagde rollenspel. Na een vrij schokkend begin ga je met jouw Shepard eropuit om een team te vormen om een kosmische plaag te verslaan, alvorens de échte strijd kan beginnen met de Reapers. Op deze intergalactische zoektocht breng je een diverse groep figuren bij elkaar, waar je elk een band mee kan opbouwen door verschillende missies. Dat moet je ook, want anders kom je de laatste missie niet zonder kleerscheuren door.

Die ‘Suicide Mission’ is een vrijwel perfect eindstuk. Al je keuzes komen daar samen in een episch gevecht waar daadwerkelijk iets op het spel staat. Heb je iedereen voorbereid? Heb je je schip genoeg geüpgraded? Heb je je team juist verdeeld over de obstakels die je tegenkomt? Een paar misstappen zijn al genoeg om verschillende van je dierbare scheepsmaten te verliezen. Zelfs jij kunt op het laatst nog het loodje leggen!

Mij lukte het wonderbaarlijk genoeg om bij mijn eerste playthrough iedereen in leven te houden. En dat na een emotioneel relaas met een aantal verbluffende momenten. Ik vergeet nooit meer het ontzag dat ik voelde in het schip van de Collectors. Eerst zag ik in kleine, persoonlijke mate wat voor gruweldaden zij begingen met mensen, om vervolgens te zien op wat voor onmetelijke schaal ze dat deden. Door die ontzetting werd ik nog meer in het verhaal gezogen en hechtte ik nog meer waarde aan alle voorbereiding die ik kon treffen voor het laatste gevecht. En in die voorbereiding leerde ik mijn bemanning weer beter kennen, met een sterkere band met hun tot gevolg, enzovoort.

Weinig games weten je zo bij de keel te grijpen als Mass Effect 2, al helemaal als je het eerste deel hebt gespeeld en de resultaten ziet van verschillende keuzes. De game voelt daardoor als jouw game. Natuurlijk is Mass Effect 2 verre van perfect, maar het totaalpakket is een fantastisch, onnavolgbaar spektakel, dat vrijwel tien jaar na dato nog steeds van ongekende kwaliteit is – in elk geval in dit decennium dan.

Of dan toch The Witcher 3: Wild Hunt? Nee, keuze is gemaakt. Basta. Op naar de volgende tien jaar.