LarsCornelis 2019 is voor mij een historisch jaar. Dat jaar gaf ik voor het eerst een 10 aan een game. Het zal dan ook geen verrassing zijn welke game ik op nummer 1 zet. Over de andere twee plekken in mijn top 3 moest ik eerlijk gezegd wel even wat langer nadenken. Sommige grote kanshebbers zoals Control heb ik helaas nog niet kunnen spelen, en het gat tussen mijn nummer 1 en veel andere games die ik in 2019 speelde is nou eenmaal groot. Na een tijdje spitten in mijn eigen archieven kwam ik toch nog (met een beetje valsspelen) tot de volgende top 3.
3. Call of Duty: Modern Warfare
Misschien een onverwachtse nummer 3 aangezien ik de multiplayermodus niet eens speel, maar de nieuwe Call of Duty staat hier met een reden. Afgelopen jaar heb ik geïnvesteerd in een nieuwe 4K OLED televisie én Dolby Atmos. Modern Warfare is verdomd geschikt om beide te demonstreren. Vooral de missie Operation Clean House heb ik talloze keren opnieuw gespeeld. Ik heb nog geen game, film of serie gevonden die beter demonstreert waar al mijn geld naartoe is gegaan dan die missie, met felle lampen die in de duisternis op je netvlies branden en dof gestommel op de verdieping boven je, of de verrassend harde knallen van de shotgun die die gast op het toilet door de deur leegschiet. Ik hoop heel erg dat Atmos de standaard wordt op de volgende generatie, want het klinkt zoveel vetter dan ‘gewoon’ surround!
2. Red Dead Redemption 2
Ja ja ja die kwam in 2018 uit, ik weet het. Maar in 2018 verschenen er zoveel goeie games dat ik pas in 2019 de tijd vond om in de wereld van Red Dead Redemption 2 te duiken. Ik heb ‘m nog steeds niet uit omdat die game bizar lang is en ik om de zoveel tijd wel weer even afgeleid ben door een andere game (het leven van een recensent is zwaar 😉), maar ik blijf terugkeren naar het Wilde Westen. Rockstar overtreft zichzelf met een bijzonder uitgebreide, geloofwaardige wereld vol echte personages. Arthur Morgan is zo’n personage waar je je écht mee verbonden kan voelen. We gaan snel weer verder makker, beloofd.
1. Death Stranding
Die 10 gaf ik niet zomaar, er kan er maar één de beste zijn. Death Stranding is een buitengewone game die bijzonder veel indruk op mij heeft gemaakt. Die troosteloze wereld, die kippenvelopwekkende muziek en het bizarre verhaal kan ik maar niet loslaten. Op het moment dat ik dit schrijf is het al bijna twee maanden geleden dat ik die game voor het eerst uitspeelde, maar er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet heb gedacht aan die game. Volgens Spotify heb in die betrekkelijk korte tijd de muziek van Low Roar alweer veel te veel afgespeeld. Ik ben zelfs al voor een tweede keer aan de game begonnen. Dat mag je gerust uniek noemen, want vaak heb ik daar helemaal de tijd niet voor. Maar ik vind het zó geweldig om in die wereld te zijn. Om te ploeteren met pakketjes op mijn rug en de uithoeken van de spelwereld te bereiken, routes te plannen, kijken hoe ik medespelers kan helpen en af en toe gewoon ergens stil te gaan staan om van het adembenemende uitzicht te genieten. Nu weet je gelijk waarom ik Red Dead Redemption 2 nog niet uit heb. Sorry Arthur.
De grootste flop van 2019: 2020
Ik heb het idee dat de nieuwe generatie consoles net een jaar te laat verschijnt, want in 2019 had eigenlijk niemand meer wat zinnigs aan te kondigen. Dit jaar staan weliswaar The Last of Us 2, Ghost of Tsushima en Halo Infinite nog op de planning, maar die laatste komt in ieder geval ook op de nieuwe Xbox en ik durf te wedden dat Sony die andere twee games ook op de PS5 uitbrengt. Wat niet erg is, maar dan speel je in november dus een game die je in mei ook al hebt gespeeld, maar dan 500 euro lichter en met een iets betere resolutie. Maar misschien geeft me dat dan eindelijk de kans om Red Dead Redemption 2 uit te spelen. En Control. En Star Wars Jedi: Fallen Order. En de dlc van Assassin’s Creed Odyssey. En de Gears-serie (met Atmos!). En Shadow of the Tomb Raider (met Atmos!). Weet je, zo’n rustig jaar is eigenlijk wel prima. Ik kijk nu al uit naar 2020!
Beste game van het decennium: Spec Ops: The Line
Mag ik er echt maar eentje kiezen? Eéntje? Ik weet nauwelijks waar ik moet beginnen. Er zijn games die ik zo obsessief speel dat ik alles om mij heen vergeet, zoals Nintendo Pocket Football Club en Cities Skylines. Andere games raken mij emotioneel, zoals The Last of Us en God of War. Weer andere games leggen de lat technisch hoger, zoals Red Dead Redemption 2. Een enkele game heb ik inmiddels op meer verschillende apparaten dan zou mogen (ik kijk naar jou, Skyrim). Astro Bot, Tetris VR en Rez Infinite overtuigden mij van wat VR allemaal kan doen voor een game. Toch maar Death Stranding dan? Nee, ik kies een outsider: Spec Ops: The Line.
Als je die game nog nooit gespeeld hebt en nu een gameplayfilmpje opzoekt, denk je misschien dat ik een klap van een molen heb gehad. Op het eerste gezicht lijkt het immers een nogal dertien-in-een-dozijn schietspel. Ik denk echter dat iedereen die Spec Ops: The Line heeft gespeeld, mijn keuze op zijn minst wel begrijpt. Je zou ‘m zelf misschien niet als de game van het decennium bestempelen, maar je begrijpt ook waarom ik dat wel doe. Ik ken niemand die onberoerd bleef door deze game.
De kracht zit ‘m juist in dat die game zo generiek lijkt, tot aan de box-art aan toe. Spec Ops: The Line is een zorgvuldig van A tot Z opgezette mindfuck die op een unieke manier laat zien waar games, en alles het medium games, toe in staat zijn. Droge feitjes als hoe stabiel de framerate is of hoe lang het verhaal is, doen er bij deze game simpelweg niet toe. Dit is een psychologisch meesterwerk dat mij oprecht onthutst achterliet. Geen enkele game wist ooit zo in mijn hoofd te komen. Nou ja, vooruit, Death Stranding misschien.
