That Mr Awesome Nog een maandje, dan zit consolegeneratie nummer acht erop. Althans, dan gaan met mij vele gamers over naar de negende met de release van de PlayStation 5 en Xbox Series. Met de nieuwe speeltjes voor de deur is het natuurlijk een mooi moment om terug te kijken, net als een aantal andere trouwe membercontenters al deed. De huidige gen gaat de boeken in als mijn absolute favoriet. Klinkt misschien als heiligschennis voor legendarische consoles uit het verleden, maar die heb ik simpelweg niet écht meegemaakt. Na een paar spelletjes op de GameCube en een 360 die pas laat in huis kwam, was dit de eerste consolecyclus die ik van begin tot eind meemaakte. Daarom deel ik graag mijn Top 10 games van deze generatie met jullie. Enkel games die ik speelde op de originele Xbox One, dat bakbeest. Om verschillende redenen heb ik geen PlayStation of Switch (voor mij ook onderdeel van gen 8) in huis gehaald, anders had mijn lijst er ongetwijfeld anders uitgezien. Maakt dat deze lijst representatief voor iedereen? Absoluut niet. Maar het zijn wel de games die voor mij de afgelopen zeven jaar memorabel maakten. Genoeg geluld, snel beginnen met het eerste van twee delen: nummer 10 tot en met 6.
10 | Destiny
We trappen mijn lijst af met de game die voor mij ook deze generatie aftrapte. De Xbox One kwam in Nederland een jaar later, een jaar dat ik netjes heb afgewacht. Hierdoor viel de launch van de console precies samen met de originele Destiny, een hype die dus op exact het juiste moment piekte voor mij. Het voelde namelijk ook echt als een nieuwe generatie. De shared world service game had ik op deze manier nog niet meegemaakt en bracht me naar schitterende locaties.
De live events, strikes en raids zorgden voor een toffe start van mijn ervaring op wat nu current gen is. Ik heb genoten van het design van de omgevingen en bosses. Van de loot en de wekelijkse opwinding om te zien wat Xur voor exotics verkocht. Maar vooral van de onovertroffen schietmechanics. Mijn hemel, Bungie! In de hele generatie heb ik geen game gespeeld die zo soepeltjes wegknalde als Destiny. Of je nu gewoon wat rondvloog op je sparrow, missies aanging met vrienden of competitief tekeer ging in de crucible, het voelde feilloos.
Natuurlijk was het niet het machtige tienjarenproject dat velen voor ogen hadden. Daarvoor was de game te repititief qua missies en vijanden en had met name de verhaalvertelling te weinig om het lijf. Dit is later verbeterd met expansions, maar het kon niet voorkomen dat Destiny de torenhoge verwachtingen niet helemaal inloste. Toch verdient het een plekje in mijn lijst, vanwege die heerlijke gunplay en als de eerste titel die mij een nieuwe ervaring gaf die next gen definieerde.
9 | Firewatch
Op 15 juni 2015 werd ik verliefd op Firewatch. Dat was tijdens de E3 persco van PlayStation, waar een trailer van een minuutje genoeg was om alle sterke punten van de game te belichten. Het meest in het oog springend was de artstyle, één van de meest herkenbare van afgelopen generatie. Een divers kleurenpalet en een schilderachtige look maken het ronddwalen door de bossen van Wyoming een memorabele ervaring. Maar in diezelfde trailer merkte je al dat het vooral draait om de personages. Het zijn Henry en Delilah die na het spelen de diepste indruk hebben achtergelaten.
De twee hoofdpersonen en hun verhaal zijn zo sterk omdat ze gegrond zijn in realiteit. Ze zijn verre van volmaakt en hebben ieder hun eigen redenen om hun heil te zoeken in de geïsoleerde baan van brandwacht. Je krijgt beiden nooit te zien, en toch zijn het twee van de meest tot leven komende personages van de laatste jaren. Als speler heb je Henry onder knoppen en contact met je supervisor Delilah via een walkie-talkie. De dialogen tussen de twee zijn van het hoogste niveau en Rich Sommer en Cissy Jones leveren de beste voice-acting die ik heb gehoord. Genuanceerd, realistisch en tragikomisch.
Het ijzersterke schrijfwerk begint al direct in de openingsscène. Terwijl je alleen maar tekst niet, maak je wat keuzes in het leven van Henry. Zelden maakte een introductie zoveel indruk. Hoewel het amper invloed heeft op het verhaal, krijg je direct een band met de hoofdrolspeler. Het leren kennen van Henry en Delilah terwijl je het mysterieuze verhaal in het bos ontrafelt is daarmee beste onderdeel van Firewatch, dat verder wegspeelt als een prima walking simulator. Het einde is een beetje een anticlimax, wat dan thematisch dan wel weer passend is. Al met al dus een sterk debuut van Campo Santo met een game die in mijn ogen iets te snel vergeten wordt in lijstjes als deze.
8 | Gears 5
Sinds de Xbox One staat er een nieuwe studio aan het roer van Gears of War. The Coalition nam het stokje over van Epic en had even tijd nodig. Na een remake van deeltje één en een vrij veilig vierde deel, gaf het met Gears 5 hun eigen trilogie smoel. Wie had gedacht dat de bonkige COG-soldaten de hoofdrol zouden spelen in het meest meeslepende verhaal dat de Xbox deze generatie zou bieden?
Dat is tegelijkertijd een verwijt naar het gebrek aan sterke verhaalgedreven exclusives als gewoon een compliment naar Gears 5. De campaign maakt de overstap naar een semi-open wereld en slaagt daar deels in. Hoewel planeet Sera niet erg gevuld is en het wat problemen oplevert met de pacing, krijg je er ook een hoop voor terug. Namelijk twee gebieden die zich grafisch kunnen meten met de mooiste games van deze generatie, waar je met het nieuwe Skiff voertuig doorheen zeilt. Het grijsbruine kleurenpalet dat we kenden van Gears werd sinds het derde deel al wat opgefleurd, maar in de nieuwste titel knalt het pas echt van je scherm af. Helderblauw ijs en vuurrode zandduinen zijn het decor voor een boeiend verhaal dat teruggrijpt op de interessantste lore uit het Gears-universum. Het ontstaan van de locust en de connectie tussen de Swarm en hoofdpersonage Kait is nadrukkelijk verbonden met Gears of War 2, mijn persoonlijke favoriet uit de franchise.
De oudgedienden zoals Marcus worden alleen maar stoerder naarmate ze ouder en grijzer worden, en ook de nieuwe cast krijgt eindelijk wat verdieping. Het verhaal eindigt bovendien zeer verrassend met een haast onmogelijke keuze die nog veel implicaties gaat hebben voor de onvermijdelijke sequel.
Maar Gears zou de naam niet waardig zijn als het bleef bij een onderhoudende singleplayer. De multiplayer speelde nog nooit zo lekker, met sterke maps en afwisselende modi. Ster van de show Horde keert natuurlijk terug met veel quality-of-life improvements en ook opties om kortere, maar niet minder vette, sessies te spelen. The Coalition voegt bovendien nog Escape toe, waarin 3 spelers in coöp moeten ontsnappen terwijl ze een Swarm hive van binnenuit vernietigen. De wekelijkse content die hieruit ontstaat is zeer geslaagd. Alles wat je in deze modi doet, telt als progressie in de driemaandelijkse ‘operations’. De eerste twee hadden wat moeite de juiste balans te vinden, maar nu we het eind van operation 4 naderen, is de progressie en store op orde en speel ik nog wekelijks potjes in de soepelste third person shooter van deze generatie.
7 | Batman Arkham Knight
Rocksteady maakte maar één volwaardige game voor de PlayStation 4 en Xbox One. In de zomer van 2015 sloten ze met Batman Arkham Knight hun trilogie af. Echt van een leien dakje ging dit niet. De titulaire villain maakte weinig indruk en diens identiteit lag voor kenners van Batman veel te voor de hand. De batmobile waar iedereen zich op verheugde, bleek enorm te worden uitgemolken in de gameplay. En dan was er nog het fiasco van de pc-port.
Toch was Arkham Knight een van de indrukwekkendste titels in het begin van de achtste consolegeneratie. De verschillende districten van Gotham waren onwijs gedetailleerd en een genot om doorheen te gliden dankzij goed gebruik van verticaliteit. Dat je vanuit Wayne Tower naadloos het balkon oploopt en honderden meters naar beneden de stad induikt, gaf me een echt next gen gevoel.
Qua verhaalvertelling doet de Britse studio er ook nog een schepje bovenop. Waar de Arkham Knight wat naar de achtergrond wordt geduwd, neemt een andere verhaallijn de hoofdrol over met hallucinerende scènes die je bijblijven. De talrijke sidequests zijn bovendien organischer verweven. Het freeflow-vechtsysteem was gevoelsmatig al uitgeëvolueerd, maar is toch weer uitgebreid. De meest invloedrijke combat sinds een jaar of vijftien blijft een genot en dan maakt het eigenlijk geen reet uit welke badguy er aan het ontvangende eind van die uppercut staat.
6 | Quantum Break
Quantum Break is op Xbox One wat het dichtst in de buurt komt van een typische PlayStation exclusive. Een spectaculaire third person action game die draait om het verhaal en de personages. En hoewel de reviews erg wisselend waren, zit ik in het kamp dat enorm van Quantum Break genoten heeft en het terugkijkend een van de meest onderschatte titels van de generatie vindt. Voor mij kwam dat iets minder als een verrassing, aangezien het een product is van Remedy, één van mijn favoriete ontwikkelaars. In vrijwel al hun games spelen ze met het concept tijd, maar nog nooit zo nadrukkelijk als in het avontuur van Jack Joyce.
In de openingsscène ontdek je namelijk dat je oude schoolmaat Paul Serene een tijdmachine heeft uitgevonden. Wanneer zijn test fout loopt is de shit aan. Een ‘breuk’ in de tijd, time-powers in je vingertoppen en bad guy Paul die met zijn evil corp Monarch over lijken gaat. Wat zich vervolgens ontvouwt is een persoonlijk verhaal in de vorm van een cinematisch spektakel. Cinematisch ook in de letterlijke zin van het woord, want Quantum Break staat natuurlijk bekend om zijn tv-afleveringen die de hoofdstukken die je speelt afwisselen. De episodes volgen personages aan de kant van Monarch en diepen de motieven van de antagonisten goed uit. Helaas kan het qua productiewaarde en schrijf- en acteerwerk niet tippen aan de kwaliteit die we tegenwoordig gewend zijn van series.
Gelukkig is de gameplay wel op orde en voelt Jack Joyce als een powerhouse met zijn coole powers. Schieten en krachten combineren is geweldig en wordt opgebroken door exploratie en platform-achtige puzzels. Geheel in stijl van Remedy is bovendien overal om je heen meer te zien en te leren over de locaties en de wereld. Zeker nu Remedy begonnen is om Control, Quantum Break en ook Alan Wake te verbinden in hun heuse shared universe, vallen er stukjes op hun plek in een zeer boeiende puzzel.
