De top 50 van Rainking part 3: #30 – 21

We gaan lekker door. Nog dertig spellen te gaan, maar eigenlijk zitten er geen verliezers tussen. Deze tien vind ik dan ook gewoon geweldige spellen. Gaan we weer!

#30: Mass Effect

Ik was hier behoorlijk laat mee. Vorig jaar heb ik het spel pas voor de eerste keer echt gespeeld, toen de Legendary Edition uitkwam. Aanvankelijk stotterde het een beetje op m’n PS4, dus heb ik ‘m op de PS5 geïnstalleerd en daar liep het wel soepel op. Sindsdien heb ik PS4 spellen steeds vaker op de Avengers Tower geïnstalleerd. Maar wat een spel is dit. Ik had al eens begrepen dat het heel veel praten en rondrennen was, dus ik heb er lekker mijn tijd voor genomen. Top spel! Daarna ben ik meteen aan het vervolg begonnen, maar die kon me toch niet zo bekoren. Ik miste iets dat het origineel wel had.

#29: Street Fighter Alpha 3

De Street Fighter serie is al sinds half jaren ’90 mijn go-to fighting game serie. Bij een vriend speelde ik regelmatig met hem en zijn broers Street Fighter II: The World Warrior op de Super Nintendo. Ik moest ook altijd de code invoeren waardoor je als dezelfde karakters kon spelen, want op de één of andere manier kreeg geen van hen dat ooit voor elkaar. Later kocht ik zelf Super Street Fighter II: The New Challengers voor hetzelfde systeem. Al gauw werd Cammy mijn favoriet. Nog geeneens vanwege haar uiterlijk, maar meer om haar moveset. Ik noem het vaak een beetje een soort Ryu, maar dan met kicks. Op de volgende generatie consoles verscheen de Alpha serie, die wel een mooie anime stijl had. Alpha 3, de laatste in de reeks had een goed gevuld roster, inclusief natuurlijk de Killer Bee. Super II vond ik destijds geweldig (nog steeds wel eigenlijk), maar Alpha 3 heeft die vervangen in de lijst.

#28: DOOM

Wie kent het niet? Het is tegenwoordig speelbaar op van alles, tot zwangerschapstesten aan toe. Oorspronkelijk had ik, zoals velen, alleen de shareware versie, dat alleen de eerste episode besloeg. Een paar jaar later kocht ik bij Bart Smit The Dephts Of DOOM Trilogy, een collectie van The Ultimate DOOM, DOOM II en een hele zooi extra levels. De doos ervan bestaat voornamelijk uit lucht. Menig Lays chips zak zou er jaloers op worden. Maar het is wel gaaf om te hebben, vanwege de grootte en de art erop. Het spel wordt vaak geassocieerd met ruige actie en zware gitaarmuziek, maar ik vond het destijds grappig om het derde album van Enigma (wat meer onder new age valt) af te spelen tijdens het slopen van het demonentuig. Echt een apart contrast.

#27: Star Wars Jedi: Fallen Order

Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met soulslikes. Ik ben er over het algemeen niet goed genoeg voor, maar toch wil ik ze vaak spelen om te kijken of ik er wat van weet te bakken. De meeste hebben ook maar één stand, balls-to-the-wall hard. Fallen Order is een beetje een uitzondering. Het is ook geen volledige soulslike, maar leent gameplay elementen van verschillende games en kneedt dat tot een heel tof Star Wars spel. Naast de soulslike, zie je er ook wat Uncharted, MetroidVania en Titanfall in. Die laatste is niet gek, want het is van dezelfde ontwikkelaar. Ik heb de platinum trofee voor zowel de PS4 als de PS5 versie, en ik ben verre van een trophy hunter. Niet supermoeilijk om te halen, maar ik vond het leuk genoeg om het twee keer voor de volle 100% door te spelen.

#26: Metal Slug 3

Mijn eerste ervaring met Metal Slug was in 1997, tijdens een vakantie in Frankrijk. Ik was met een vriend op een kermis en daar stonden een paar aracadekasten. Metal Slug was er één van. Ik weet niet meer of ik er daarvoor al eens van gehoord had, maar het zag er leuk genoeg uit om uit te proberen, dus ik heb daar lekker op de knoppen zitten rammen. Op de PlayStation kwam later Metal Slug X uit, een bewerkte versie van Metal Slug 2. Maar de grootste lol had ik met het vervolg, Metal Slug 3. Het had meerdere routes om te nemen en als je in een zombie veranderde was de chaos compleet. Ik heb dit ooit met een vriend zowat een hele nacht opnieuw gespeeld en we hebben ons rot gelachen.

#25: Donkey Kong Country

Ik weet het nog goed. Toen al had je gezeik over graphics over gameplay. Want het zag er hartstikke mooi uit. Ik begreep het alleen niet, want ik vond de gameplay ook hartstikke gaaf. En nu nog steeds zijn met name de eerste twee spellen erg geliefd. Ik heb ook het idee dat ik de tweede uiteindelijk beter zou vinden, maar daar ben ik nooit zo ver mee gekomen. Misschien dat die dit deel ooit vervangt of ook gewoon een plaats in de lijst inneemt.

#24: Metal Gear Solid 3: Snake Eater

Als je dit spel gespeeld hebt en het plaatje bekijkt, dan heb je kans dat er nu een bepaald liedje in je hoofd speelt. Graag gedaan. Fun fact: ik vind het grappig om dat nummer aan mensen te laten horen en dan te vragen van welke James Bond film het is. Want dat is precies waar het nummer naar klinkt. Bewust, want Kojima is een filmfanaat en is opgegroeid met dat soort dingen. Metal Gear Solid 3 speelt zich af in de jaren ’60, waardoor je primitievere technologie tot je beschikking hebt. Dat gecombineerd met het camo-systeem vond ik juist een frisse wind. Gelukkig ook weer gewoon Snake (soortvan) in plaats van emoguy Raiden. De bazen waren ook weer lekker creatief, zoals The End en The Sorrow.

#23: Metal Gear Solid

Ik las het in bladen en hoorde het om me heen. Metal Gear is terug! Wat? What the hell is Metal Gear? En waarom ziet het er zo blokkerig uit? Leuk dat iedereen zo hyped is, maar ik vind het echt niet mooi. Die mening hield me een tijdje in de greep… totdat ik er een demo van speelde. Revolutionair, prachtig, bizar, geweldige muziek. De mensen bleken toch gelijk te hebben.

#22: Elden Ring

Hey, weer een soulslike! Spoilers, dit is nog niet de laatste. Het moet wel erg vreemd gaan lopen, wil dit niet mijn favoriete spel van dit jaar worden, want wat is dit een geweldige game. Ik was in eerste instantie sceptisch toen ze aankondigden dat Elden Ring open world zou zijn. Boy, was I wrong! Ik kan dit gewoon blijven spelen. Ik heb al meerdere malen een nieuw karakter aangemaakt om het met andere wapens en abilities te ervaren. Ook in de wereld kom ik dan nog nieuwe plekken tegen, terwijl ik dacht dat ik een gebied met andere personages al volledig verkend had. Ben ik er goed in? Nee, van geen kanten. Sterker nog, ik ben in principe nog maar bij de baas van het tweede gebied, maar ik heb er al tientallen uren plezier inzitten. Geweldige zet van From Software.

#21: Death’s Door

Oh, je dacht dat ik eindelijk uitgepraat was over dit spel? Sorry, ik heb toch weer een manier gevonden om het erover te hebben, ghehehe. De afgelopen jaren heb ik zitten wachten op Tunic, een isometrische indiegame die een beetje speelt als de eerste Zelda. Helaas werd die een paar keer uitgesteld. Vorig jaar kwam echter opeens Death’s Door uit, wat best wat van Tunic weghad. Die heb ik toen digitaal gekocht om de tijd te vullen totdat ‘het echte spel’ uitkwam. Ondertussen is Tunic verschenen, maar heb ik toch wat meer met Death’s Door. Een paar dagen geleden is er een fysieke versie voor de PS5 naar me verzonden. Die moet uit Amerika komen, dus dat zal wel een week of twee duren voor die binnen is, maar ik heb wel zin om er opnieuw aan te beginnen. Is dit de laatste keer dat ik het over dit spel ga hebben? Vast niet!

Hoppa! Weer tien spellen gehad. We zijn in ieder geval over de helft. De volgende keer hebben we nog een soulslike, één van de beste survival horrors, mijn favoriete first person shooter en twee spellen die best wat geld opleveren als ik ze zou moeten verkopen. Tot dan!