De top 50 van Rainking part 4: #20-11

We komen al aardig in de buurt van het einde, maar we hebben nog twee episodes te gaan, wat betekent dat het alleen maar beter en beter wordt. Tenminste, voor mij dan. Gaan we weer!

#20: Suikoden

In de tweede helft van de jaren ’90 zat ik vol op de JRPG hype train. Nadat ik was overgestapt van de Super Nintendo naar de PlayStation, huurde ik regelmatig spellen bij de lokale videotheek. Één daarvan was Suikoden en die vond ik meteen hartstikke goed. De gameplay was een leuke variant op wat ik eerder gespeeld had en het uiterlijk vond ik fantastisch, omdat ik de 16-bit pixel stijl geweldig vond, en nog steeds vind. Een groot selling point van dit spel is dat je in totaal 108 personages hebt, in tegenstelling tot het normalere aantal van rond de tien. Wat ook anders is, is dat ze lang niet allemaal bedoeld zijn om mee te nemen in battle, ook al kan het wel. Nee, in de Suikoden spellen neem je ergens in de eerste paar uren een basis in, die uitgebreidt wordt naarmate je meer karakters rekruteert. Denk aan herbergiers, wapenverkopers of iemand die je via een portal ergens heen kan sturen. Dat soort progressie vind ik erg gaaf.

#19: Suikoden II

Wat ook typisch Suikoden is, is dat de verhalen voornamelijk draaien om politiek en in het vervolg is het verhaal erg goed uitgewerkt. Twee jeugdvrienden raken elkaar uit het oog en belanden tegenover elkaar in een conflict. Waarschijnlijk heeft Konami dat gejat van Oeroeg van Hella S. Haasse, maar goed. Alle delen van deze reeks spelen zich ook af in dezelfde wereld, maar dan in een andere regio. Het mooie van de eerste twee spellen vind ik dan ook dat ze elkaar een beetje overlappen, met zelfs een paar dezelfde karakters erin. Ik heb ze destijds achter elkaar gespeeld, wat de ervaring mogelijk net dat stukje beter maakte.

#18: TimeSplitters: Future Perfect

Ik mis TimeSplitters. De spellen hebben een bepaalde eigen identiteit die ik niet vaak meer zie. Aan de ene kant zijn de verhalen redelijk serieus, maar zit er behoorlijk wat flauwe humor in (waar ik van hou) en het design van de karakters is behoorlijk speels. Sommige grappen en ontwerpen zouden in deze tijd dan ook niet meer kunnen (of ‘mogen’ eigenlijk) en aangezien er als het goed is aan een nieuw spel gewerkt wordt, ben ik heel benieuwd hoe dat uit gaat pakken. Desondanks zou een nieuw deel heel gaaf kunnen zijn, zeker met de techniek van tegenwoordig. Ik zou hier zelfs een uitzondering voor maken en online multiplayer spelen, hoe slecht ik er ook in zou zijn. The Moose is loose!!!

#17: Bioshock Infinite

Terwijl Andrew Ryan voor het onmogelijke Rapture kiest, kies ik zelf voor Columbia. Ik vind het verhaal een stuk leuker en dat heeft natuurlijk te maken met Elizabeth en Songbird, maar zeker ook met de clou ervan. Daar ga ik niks over zeggen, want ik heb zelf ook een hekel aan spoilers, maarreeeeee….. MIND! BLOWN! Sowieso vind ik de wereld van Columbia prachtig om te zien, maar in contrast pakken ze ook moeilijkere onderwerpen aan.

#16: Mario Kart 8 Deluxe

Deze reeks loopt ondertussen al jaren en dit is pas de eerste die ik écht leuk vind. Het anti-grav aspect geeft de circuits zoveel meer variatie en dat was net dat beetje extra dat ik nodig had. Ik had deze eerst al voor de Wii U. De extra banen die ik daarvoor had gekocht zitten hier al standaard in en juist daar zitten een paar hele goede tussen. Op het moment worden er in de loop van de tijd nog een flink aantal oudere circuits in een nieuw jasje uitgebracht, voor een bedrag van 25 euro. Ik heb ze nog niet gehaald, maar dat ga ik zeker nog een keer doen. Dit is gewoon puur vermaak. Of je nou alleen speelt, met vrienden op de bank of online. 3… 2… 1… GO!!!

#15: Jak & Daxter: The Precursor Legacy

Er is een goede reden waarom dit mijn favoriete deel van de reeks is. The Precursor Legacy is een geweldige en prachtige platformer. Voor zijn leeftijd ziet het er nog steeds erg goed uit. Ook dit spel heeft leuke humor, wat ik dus graag zie. Er zit wat variatie in de gameplay en er is genoeg te verzamelen, zonder dat het teveel is. Wat ook zorgt dat ik dit deel beter vind dan de rest, is dat dit gewoon een leuke 3D platformer is. Hierna ging de serie namelijk open-world, waar ik wat minder mee heb. Het verhaal van met name Jak II schijnt erg goed te zijn, maar ik had persoonlijk gewoon niet veel met Grand Theft Jak: Haven City.

#14: Nioh 2

De eerste Nioh vind ik niet verkeerd, maar het vervolg bevalt me zo veel meer. Dit zijn soulslikes, maar dan van de vlottere variant. In tegenstelling tot het originele spel, kun je in Nioh 2 zelf een personage maken en die character creator is behoorlijk uitgebreid. Je hebt nu ook wat meer keuze qua moves. Met name de counter gaat nooit vervelen om uit te voeren en in actie te zien als die connect. Je hebt de keuze uit ongeveer tien wapens, maar elk wapen kun je in drie verschillende stances gebruiken, namelijk high, middle en low. De eerste doet meer damage en is wat langzamer of heeft een kortere combo en de laatste is sneller, maar richt minder schade aan. Overhead axe FTW! Ik heb het eigenlijk nog niet uitgespeeld, maar soms vind ik het gewoon leuk om een nieuw karakter te maken en één of meerdere levels op mijn gemak te spelen. Sowieso op performance mode. Ziet er misschien iets minder mooi uit, maar het loopt heerlijk soepel.

#13: Silent Hill 2

Ik denk dat iedereen het er over het algemeen wel over eens is, dat dit het hoogtepunt is van de reeks. Voor mij is dat niet anders. Silent Hill 3 vond ik nog goed, maar daarna werd het toch minder. Het mooie van Silent Hill 2 vind ik dat de horror psychologisch is. Tuurlijk zie je allerlei gestoorde en smerige dingen tijdens je avontuur, maar het is gebaseerd op spanning in plaats van de tegenwoordig veel voorkomende jumpscares. Dat beviel me aan dit spel. Ik zat gewoon niet lekker in mijn vel tijdens het spelen, zonder dat er een goedkope scare aan te pas kwam. Het verhaal is ook lekker bizar. Het is te hopen dat er ooit weer eens een nieuw deel uitkomt van deze kwaliteit, maar ik heb er een hard hoofd in.

#12: God Of War

Zoals je aan de foto kan zien, hebben we het hier over het spel uit 2018. Toen deze voor het eerst getoond werd, moest ik er niets van hebben. De oude spellen waren hele gave actie games, maar dit… dit is een soort open-world escort quest ofzo. Yuck! Man man man, wat zat ik ernaast. Langzaam maar zeker kreeg ik er meer interesse in en ik heb verre van spijt van mijn uiteindelijke aankoop. Het persoonlijke verhaal vind ik fantastisch, de gameplay is lekker en voor de afwisseling zitten er genoeg puzzels in. De Leviathan Axe is een prachtig wapen en het terugroepen ervan verveelt nooit. Het feit dat de camera het hele spel door op Katos is gericht is erg bijzonder. De verhoudingen en ontwikkelingen tussen de verschillende karakters zijn erg goed uitgewerkt. En wat nog beter is, dit jaar gaat het verder!

#11: Resident Evil 2

Grappig genoeg is dit, net als God Of War, een spel waar ik totaal geen interesse in had. Het origineel stond voor mij als een huis. Deze remake hadden we niet nodig. Ja… en toen kwam er een demo uit… en die bleek ik erg gaaf te vinden. Wederom moest ik mijn woorden terug nemen. Het is een ontzettend spannend spel en Mr. X (wat in de jaren ’90 waarschijnlijk veel cooler klonk dan tegenwoordig) voegt een heerlijk ongemakkelijke dreiging toe, doordat hij je regelmatig op de hielen zit. Veel elementen uit het origineel komen gelukkig terug, maar er zitten ook bijvoorbeeld wat nieuwe stukjes verhaal in, die ook goed uit de verf komen. Alles bij elkaar maakte dat dit een onvergetelijke ervaring was. De remake van Resident Evil 3 vond ik helaas een stuk minder, maar ik heb goede hoop voor die van Resident Evil 4.

Nog maar één rijtje te gaan en dan krijgen we The Best Of The Best. Dan zien we onder andere nog een soulslike, een held die zijn beste vriend kwijt is en de beste superhelden game aller tijden. Oh, en we blijven een tijdje in de jaren ’90 hangen. Zie jullie dan!