De top 50 van Rainking part 5: #10-1

Daar zijn we dan. De laatste tien! Dit zijn de spellen die ik het allerbest vind. Dat betekent dat het wat persoonlijker wordt en de verhalen wat langer zijn. Echt langer. Tijd voor het ultieme kijkje in mijn game verleden. Ik hoop dat je er klaar voor bent.

#10: Resident Evil 2

Zoals ik vorige week al aangaf, staat dit spel voor mij als een huis. De fixed camera angles maakten het extra spannend. Ik heb echt moeten verzinnen welke versie ik nou beter vond en het origineel staat uiteindelijk net een plek hoger, maar het scheelt niet veel. Wat dit spel destijds bijzonder maakte, was dat het uit twee schijfjes bestond. Één voor Leon en één voor Claire. Maar dat was niet alles. Als je de campaign van het ene karakter had voltooid, kon je het tweede scenario van de andere spelen door de andere cd in de PlayStation te stoppen en de laatste savegame te laden. Daar kwam ook een nieuwe vijand aan te pas. Mr. X. In de remake zat die al meteen in het eerste scenario, maar in het origineel was het een nieuwe dreiging die ze in het tweede hadden toegevoegd. Hij achtervolgde je toen ook niet echt, niet zoals Nemesis dat deed in Resident Evil 3. Gewoon vol lood pompen en je was er weer even van af. Het origineel had natuurlijk nog tank controls. Tegenwoordig zijn die best gehaat, heb ik het idee, maar ik vond het altijd wel iets logisch hebben. Links = links, rechts = rechts en vooruit = vooruit en dat geldt nog steeds wanneer je overschakelt naar een ander scherm. Er zullen genoeg mensen zijn die het met me oneens zijn, maar zeker toen vond ik dat een logische keuze qua besturing. Dit spel verscheen tijdens de hoogtijdagen van het survival horror genre en zal daardoor altijd hoge ogen scoren. Het was niet het eerste spel van zijn soort, maar zeker eentje die alles goed deed.

#9: Super Mario World

Ik had Super Mario Bros. gespeeld bij een vriendin van mijn zus en Super Mario Bros. 3 bij een vriend, maar die bleken een paar jaar later in het niet te vallen vergeleken met Super Mario Bros. 4, of zoals het uiteindelijk zou heten, Super Mario World. Toen ik zelf nog geen Super Nintendo had, heb ik dit spel in actie gezien bij diezelfde vriend waar ik de code voor Street Fighter II altijd in moest voeren. Super Mario World was voor mij echt next level. Het had een volledige world map, een hoop levels met meerdere uitgangen en natuurlijk was daar Yoshi. Shigeru Miyamoto had dit karakter al veel eerder bedacht, maar de kracht van de Super Nintendo zorgde dat-ie eindelijk toegevoegd kon worden. In de tussentijd zijn er tientallen Mario spellen uitgebracht, maar geen enkele bracht me het magische gevoel dat Super Mario World wist te brengen. Het enige jammere is dat, net als bij The Legend Of Zelda: A Link To The Past, ik het volledige spel al bij diezelfde vriend in actie had gezien. Het maakte het spel er niet minder om, maar helaas heb ik niets ervan zelf mogen ontdekken.

#8: Batman: Arkham Asylum

Superheldenspellen zijn al gauw hit or mis, zeker als het tie-ins zijn van een filmreleases. Toch wist Spider-Man 2 voor de zesde generatie erg goed te scoren. Desondanks bleef ik altijd een beetje terughoudend als het kwam op dit genre. Toen kwam in 2009 opeens Arkham ASylum uit, wat al gauw mijn favoriete superheldengame aller tijden werd. Grappig genoeg is dit niet het populairste deel uit de serie. Dat is namelijk het vervolg, Arkham City. Maar zoals bekend, ik ben nou niet bepaald de grootste fan van open-world spellen. Arkham Asylum is namelijk anders. Het lijkt meer op een 3D MetroidVania, wat inhoudt dat je door gadget upgrades regelmatig op nieuwe plekken van gebouwen waar je al eerder bent geweest kunt komen. In dit spel is Arkham eiland bezet door The Joker en zijn handlangers. Naast The Clown Prince Of Crime, passeren er nog een paar bekende Batman villains de revue. Met name Killer Croc en Scarecrow wisten indruk op me te maken. Die laatste zorgt een paar keer voor behoorlijke mindfuck momenten. Echt geweldig. Wat ik ook mooi vind van dit spel, is dat Oracle er een prominente rol in heeft. Voor sommige mensen hier misschien geen bekend karakter, maar als je het spel speelt, dan wordt alles vanzelf duidelijk. Zelf ben ik fan van DC Comics en dan met name van de periode van 1985 tot 2011, al heb ik ook best wat van ervoor en erna. Ik zie dan ook graag dat er karakters voorbij komen die je niet zo vaak ziet als Batman en Superman. Een tijdje geleden heb ik voor de PS4 Return To Arkham gekocht, waar zowel Asylum als City in zit. Ik start tegenwoordig toch eerder de PS4 of PS5 op en zo kan ik ‘m toch lekker blijven spelen. Maar in het jaar dat Arkham Asylum oorspronkelijk uitkwam, verscheen er nog een spel dat ik geweldig vind, namelijk…

#7: Ratchet & Clank: A Crack In Time

Dit spel heeft een streepje voor door het thema. Je ziet het zelfs al in de titel. Ik ben namelijk een sucker voor zo’n beetje alles dat met tijdreizen of tijdsdistortions te maken heeft. Ik vond de Ratchet & Clank reeks hiervoor al best leuk, maar dit deel heeft me laten zien hoe goed het op z’n best is. Natuurlijk is de altijd aanwezige flauwe humor ruimschoots aanwezig. Zoals ik al eerder aangaf, ik hou van flauwe humor, dus wat dat betreft kwam ik goed aan mijn trekken. Daarnaast is het verhaal erg goed, met name doordat het heel erg persoonlijk is, voor zowel Ratchet als Clank. Wat ook helpt, is dat Doctor Nefarious terug is, met gemak de beste villain die de serie ooit gekend heeft. Het spel beslaat meerdere galaxies en in elk heb je meerdere radiozenders waar je uit kan kiezen, net zoals in de GTA spellen. In een paar kun je zelfs kiezen uit een jazz kanaal, en laat dat nou net iets zijn wat ik wel lekker vind om naar te luisteren. Ik heb dan ook wel vaker het ruimteschip van Ratchet lekker langs de rand van een stelsel laten vliegen, terwijl ik onder het genot van heerlijke jazzy sounds de woning een beetje opruimde of de afwas deed. Mocht je dit spel ooit willen spelen, zorg dat je dan in ieder geval Tools Of Destruction en Quest For Booty ervoor gespeeld hebt, aangezien die spellen elkaar direct opvolgen. Eventueel zou je na A Crack In Time nog Nexus kunnen spelen. Voordat Rift Apart vorig jaar uitkwam, heb ik de bovenstaande vier spellen nog achter elkaar gespeeld, omdat het verhaal zich na Nexus af zou spelen. Daar heb ik totaal geen spijt van gehad, want het werd een feest der herkenning. Veel dingen kwamen weer terug. Als ik het niet had gedaan, dan had ik waarschijnlijk net wat minder plezier uit Rift Apart gehaald. Zeker een goed spel, maar die komt voor mij toch niet in de buurt van A Crack In Time. LAWREEEEEEEEEEEEEEEENCE!!!

#6: Final Fantasy VII Remake

Ik had het al gehad over God Of War en de remake van Resident Evil 2, beide spellen waar ik niet bepaald op zat te wachten. Voor het derde jaar op rij zou er een grote titel van een bekende franchise uitkomen, waar ik totaal geen interesse in had. In dit geval was het dus de remake van Final Fantasy VII. Sinds Final Fantasy XIII had ik eerlijk gezegd weinig vertrouwen meer in de serie. XIII was de laatste die ik op dag één had gekocht. Het had me zó teleurgesteld dat ik voortaan eerst reviews af wilde wachten. XIII-2 en Lightning Returns heb ik wel, maar die heb ik veel later en stukken goedkoper gekocht, Final Fantasy XIV heb ik ook liggen, maar speel ik niet actief en Final Fantasy: Boyband Road Trip wil ik geeneens hebben. Ik had dan ook weinig vertrouwen in de remake van VII, zeker toen bekend werd dat het niet turn-based zou zijn. Deze zou ik dan ook lekker overslaan. Totdat, net als bij de remake van Resident Evil 2, er een demo verscheen. Sodeknetter, wat speelde dit lekker! En man, wat zag het er mooi uit! Zat ik er dan alweer naast? Pffff, je hebt er echt geen idee van hoeveel dat ik ernaast bleek te zitten. Het was al bekend dat dit alleen het Midgar gedeelte zou beslaan, maar ze bleken sommige personages veel verder uitgediept te hebben ten opzichte van het origineel en ze meer karakter te hebben gegeven. Het beste voorbeeld hiervan vind ik Jessie, die oorspronkelijk maar een hele kleine rol had. Betekent dit dat ik alles van het spel geweldig vind? Nee. Er is bijvoorbeeld een nieuw karakter dat ik echt verschrikkelijk vind, er is een scene waar ik me lichtelijk aan erger en sommige nieuwe versies van de oude liedjes vind ik een stuk minder geslaagd. Dat meegenomen in het grote geheel maakt nog altijd dat ik dit een topspel vind. Het duurt nog even, maar ongeveer eind volgend jaar zou het vervolg, Rebirth, uit moeten komen. Ik ben heel benieuwd wat ze met het verhaal gaan doen.

#5: Bloodborne

Moet ik hier nog iets over plaatsen? Ik heb hier vorig jaar rond deze tijd een heel stuk geschreven over waarom ik dit spel kan blijven spelen. Ik zal proberen om er een beetje een goede samenvatting van te maken. Ik heb een beetje een haat/liefde relatie met soulslikes. Ik vind mezelf namelijk niet zo’n goede gamer. Ik vind dat niet alleen, ik ben het ook gewoon niet. Over het algemeen speel ik op easy of story mode, omdat ik graag het einde wil zien. Misschien ben je het wel eens in een reactie van me tegen gekomen, maar ik heb het dan al gauw over de loserstand. Bij soulslikes heb je, enkele uitzonderingen daargelaten, geen difficulty settings. Daar is maar één mode, balls-to-the-wall hard. En daar heb ik moeite mee. Veel moeite zelfs. Maar toch wil ik altijd kijken of ik er iets van weet te bakken. Ik heb er dan ook een hele hoop, terwijl ik weet dat ik van de meeste nooit de aftiteling zal zien. Sterker nog, Bloodborne is tot nog toe de enige die ik heb uitgespeeld. Maar wél meerdere malen. Ik kocht ‘m in 2017 en ik had heel veel moeite met het eerste gebied. Keer op keer werd het helemaal niks. Maar toch bleef ik terug komen, om het toch nog een keer te proberen. En nog een keer. En nog eens. Op de één of andere manier leek het in 2019 opeens een beetje te klikken. Niet dat ik opeens de beste hunter van Yharnam was, maar ik kwam steeds een beetje verder. Vanaf dat moment bleef ik doorspelen. Mijn karakter was constant overleveled vergeleken met die van ‘echte’ gamers, maar er zat tenminste vooruitgang in en dat was alles dat ik nodig had. Van het verhaal kreeg ik niet zo heel veel mee, maar de locaties en de bazen waren vaak zo bizar dat het bleef boeien. Nadat ik het eindelijk had uitgespeeld, heb ik de DLC gekocht en die was bijna nog bizarder dan het hoofdspel. Met name in de laatste regio van The Old Hunters zie je de Lovecraft invloeden duidelijk terug. Bijna twee jaar geleden heb ik zelfs geprobeerd om de eerste twee bazen neer te krijgen met een BL4 karakter. Dat is de zwakste klasse die je kan kiezen en die mag je niet levelen. Je wapens daarentegen mogen wel geüpgrade worden en dat heb ik dan ook zeker gedaan. De Cleric Beast was nog goed te doen door de ervaring die ik de jaren ervoor had opgedaan, maar ik was toch een beetje trots toen ik na slechts twee pogingen Father Gascoigne neerkreeg.

#4: World Of Warcraft: Wrath Of The Lich King

Halverwege 2007 downloadde ik een trial van World Of Warcraft. Ik had er al vaker over gehoord, maar ik had totaal geen ervaring met MMO’s. Sowieso had ik geen zin om maandelijks te betalen voor een spel dat mogelijk ooit zou eindigen, waardoor je met een frisbee of onderzetter achter zou blijven. De trial zou veertien dagen duren. Zo kon ik een beetje een indruk krijgen van wat het nou eigenlijk was, waarna ik weer verder zou gaan met mijn leven. Het probleem was alleen, het bleek toch te boeien. Dus toen de trial voorbij was, speelde ik het nog een keer via een ander e-mailadres. Toen ook die twee weken voorbij waren, gooide ik mijn principes overboord en kocht ik het volledige spel. Omdat ik in 2007 begon met spelen, was de eerste uitbreiding, The Burning Crusade, al uit. Toen ik met mijn karakter, een night elf warrior, een beetje vast zat ergens tussen level 40 en 50, besloot ik de uitbreiding te kopen, waardoor ik de beschikking kreeg over twee nieuwe rassen. Aangezien ik meer een Alliance speler was, heb ik toen meteen maar een draenei paladin aangemaakt en dat speelde erg lekker. Dat karakter heb ik dus ook meegenomen naar Wrath Of The Lich King, de eerste uitbreiding die ik vanaf het begin had meegemaakt. Het was me ook gelukt om een Collector’s Edition te bemachtigen. Die uitvoeringen zijn echt prachtig. Een grote vierkante doos met een muismat, een artboek, een soundtrack cd, een behind-the-scenes dvd en een flink aantal kaarten voor de trading card game. Vanilla en The Burning Crusade vond ik leuk, maar Wrath Of The Lich King bracht het geheel vele stappen verder. De gebieden waren prachtig, de muziek was fenomenaal mooi en het achterliggende verhaal van The Lich King was echt gaaf. Het hielp ook dat in dit deel phases werden geïntroduceerd, waardoor je wat meer het gevoel had dat je acties echt impact hadden op de wereld. Op een gegeven moment belandde ik in een guild met wat oudere mensen, waaronder een paar nederlanders. Dat bleek goed te bevallen, want die waren lekker sociaal en dungeons en raids gingen lekker op het gemak. Ging het fout? Geen geschreeuw over 50 DKP minus, whelps die van de linkerkant zouden komen of dat je moest stoppen met dots, maar gewoon opnieuw proberen en zien hoe het loopt. Met deze groep heb ik voornamelijk de Ulduar en Icecrown Citadel raids gespeeld en ook al hebben we beide nooit voltooid, het was altijd gezellig en dat vonden we toch het belangrijkste. Op een gegeven moment, tijdens Warlords Of Draenor, ben ik minder gaan spelen en verloor ik de groep uit het oog. Twee van de belangrijkere leden van de guild zijn een paar jaar geleden helaas kort na elkaar overleden aan kanker. Ik had het geluk ze een paar jaar ervoor te hebben mogen ontmoeten. Het waren prachtmensen die helaas te vroeg zijn heengegaan. Op het moment van schrijven zit Wrath Of The Lich King Classic eraan te komen. Ik weet niet of ik dit zoveel zal gaan spelen als vroeger, maar ik heb er wel zin in. Blizzard heeft al aangegeven dat ze de dungeon finder niet zullen toevoegen, een beslissing die ik respecteer. Ik vind het logisch, maar ergens wel jammer. Ik gebruikte het vaak om te oefenen met tanken en healen. Omdat je de minder gebruikte rollen vervulde, had je redelijk snel een groep, dus kon ik snel veel ervaring opdoen. Afijn, we gaan het zien als het uitkomt. Healen vind ik over het algemeen wel leuk, als mensen tenminste normaal doen en de tank niet de hele dungeon in één keer pullt. Redelijke kans dat ik weer een night elf holy priest aanmaak. De oude quests waren sinds Wrath volgens mij ook redelijk generfed en als ik het me niet vergis was dual spec ook iets nieuws van deze uitbreiding, dus best kans dat ik redelijk vlot door de vanilla en The Burning Crusade content heen loop. For the Alliance!!!

#3: Final Fantasy VII

Zomer 1997. Ik loop door de plaatselijke boekenwinkel en zie bij de gaming bladen opeens een issue van PlayStation Power, een brits blad, met daarop de belofte dat ze een flinke preview van Final Fantasy VII hadden. En inderdaad. Zes pagina’s hadden ze eraan gewijd. Final Fantasy was al jaren een grote naam in Japan en Amerika, maar dit zou het eerste deel zijn dat ook in Europa zou verschijnen. Zoals je al aan de naam van het blad zag, zou het voor de PlayStation uitgebracht worden, terwijl alle voorgaande delen op Nintendo consoles waren uitgekomen. Daarvoor was ik er vanuit gegaan dat een nieuw deel op de Ultra 64 zou verschijnen, zoals de nieuwe console van Nintendo toen nog bekend stond. De plannen van Squaresoft bleken alleen teveel voor een cartridge, dus stapten ze over naar Sony. Man, wat wilde ik dat spel graag spelen! Ik had alleen één probleem. Mijn ouders wilden niet dat ik meer dan één console had, dus als ik een PlayStation wilde hebben, dan moest ik mijn geliefde Super Nintendo verkopen. Dat heeft best even pijn gedaan, maar ik heb het toch gedaan. Kort daarna kocht ik een PlayStation en in november verscheen Final Fantasy VII eindelijk. Ik ben er toen in de middagpauze van de middelbare school speciaal voor naar het winkelcentrum gefietst, zodat ik na school meteen naar huis kon en aan het spel kon beginnen. Het spel kwam op drie cd’s en het bleek een geweldige ervaring. Grafisch is het ondertussen behoorlijk achterhaald met het Popeye uiterlijk van de karakters, maar het verhaal, de personages zelf, de muziek en de gameplay vond ik allemaal super. In 1998 was ik op vakantie in Spanje en in het dorp waar we zaten, bleek een winkeltje te zitten met allerlei gaming en anime merchandise. Daar zag ik al gauw de soundtrack van Final Fantasy VII liggen. Niet goedkoop, maar die heb ik meteen gekocht en in de jaren erna superveel gedraaid. Vier jaar later was ik er overigens weer en kocht ik er de soundtracks van Final Fantasy IX en X. Je zou bijna denken dat ik speciaal voor die winkel weer in die plaats een hotel had geboekt. En dat zou goed gedacht zijn, ghehehe.

Nota bene: Toen ik op mezelf ging, was één van de eerste dingen die ik deed een tweedehands Super Nintendo op de kop tikken. Redelijk gauw (en vergeleken met tegenwoordig nog relatief goedkoop) heb ik de acht spellen die ik voor mijn oorspronkelijk console had erbij gekocht, waaronder…

#2: Secret Of Mana

Ik vind de manier waarop ik met dit spel in aanraking ben gekomen altijd erg leuk. Halverwege de jaren ’90 gingen we in het weekend altijd naar de camping. Mijn vader kocht daar steevast de zaterdag editie van een krant en daar zaten standaard een paar bijlagen bij. Op een mooie zaterdag stond in één van de bijlagen een recensie van een spel voor de Super Nintendo, Secret Of Mana, geschreven door ene Alex Roos. Er stonden geen foto’s van het spel bij, maar hoe hij het beschreef maakte me meteen enthousiast. Ik zal er vast wel even voor hebben moeten sparen, want spellen voor de Super Nintendo kostten over het algemeen ergens tussen de 130 en 150 gulden en als je pech had meer. En dan wordt er tegenwoordig geklaagd over de prijzen van spellen van nu. Ik heb ‘m toen gekocht en het bleek een fantastisch spel. Op dat moment had ik geen flauw benul van de RPG grootmacht die Squaresoft toen was. Andere spellen vielen hierdoor al gauw een beetje tegen. Ik heb het zó vaak gespeeld, ik ken het nog bijna helemaal uit mijn hoofd. Het is geen moeilijk spel, maar het speelt gewoon lekker soepel, heeft een hele mooie soundtrack, die ik sinds een paar jaar ook op cd heb en de locaties zijn erg tof. Ook zit er best wat humor in verwerkt, waardoor het geen superserieus spel is. Ik ben altijd nog blij dat ik Alex zijn review was tegen gekomen. Het spel had hoe dan ook vroeg of laat op mijn pad gekomen, maar zoals ik al zei, de manier waarop zal me altijd bijblijven. Iemand enig idee of Alex nog leeft en of hij nog in de wereld van de games zit? Secret Of Mana heeft de eerste paar jaar na mijn aanschaf op de eerste plaats van mijn lijst gestaan, tot ik kennis maakte met…

Nummerrrrrrrrr één!!!: Final Fantasy VI

Of, zoals ik het toen kende, Final Fantasy III. Wat dat betreft blijft dat voor veel mensen best verwarrend, terwijl het in principe niet zo heel moeilijk is. Final Fantasy II, III en V waren niet buiten Japan uitgebracht, waardoor Final Fantasy IV in Amerika werd omgedoopt tot Final Fantasy II en Final Fantasy VI werd Final Fantasy III, zodat er in Amerika toch een logische telling was. Wat dat betreft ben ik altijd blij dat ze daarna alles recht hebben getrokken, anders had je in Japan Final Fantasy VII, in Amerika Final Fantasy IV en in Europa Final Fantasy (I) gehad. Wat een bende had het dan geworden. Het komt vaak voor dat het eerste deel dat je van een reeks speelt je favoriet wordt en blijft. We hebben het in deze lijst ook al een paar keer gezien. Batman: Arkham Asylum, Jak And Daxter: The Precursor Legacy en The Legend Of Zelda: A Link To The Past, allemaal spellen die ik als eerste van die series heb gespeeld. Zo niet hier, want de allereerste Final Fantasy die ik speelde was Final Fantasy II (IV). Ik had in een (wederom) brits blad, genaamd Super Play, al het één en ander gelezen over de Final Fantasy reeks. Bij de lokale videotheek kon je ze huren, samen met een converter, zodat je het spel op je europese Super Nintendo kon spelen. Ik startte het op enneeeeeeee… ja, dat was even wennen. Ik had nog nooit een turn-based spel gespeeld. Ik wist dan ook niet echt wat ik ervan moest denken. Maar ja, ik had er geld aan uitgegeven, dus ik ben maar verder gaan spelen. Het duurde even, maar ik begon er toch een beetje aan te wennen. Langzaam maar zeker begon ik het zelfs leuk te vinden. Daardoor werd ik nieuwsgieriger naar Final Fantasy III (VI), want daar stond elke maand het meeste over in Super Play. Een tijdje later zag ik ‘m eindelijk eens in de schappen van de videotheek staan. Normaal bleef ik nog wel eens rondkijken of ze nog wat anders hadden, maar deze ging meteen mee, daar hoefde ik niet over na te denken. Wat meteen opviel, was dat het er grafisch een stuk beter uitzag dan het vorige deel dat ik gespeeld had. Wist ik veel dat er in Japan nog een spel tussen zat. Wederom wisten de karakters, het verhaal, de muziek en de 16-bit sprites me aan de buis te kluisteren. Dit was een hele klasse beter dan Final Fantasy II (IV), waarvan ik pas een paar jaar later leerde dat de amerikaanse versie daarvan behoorlijk dumbed-down was ten opzichte van het origineel. Om Final Fantasy III (VI) uit te spelen, heb ik het meerdere malen moeten huren, maar ik heb er onwijs veel plezier uit gehaald. Ik begon ook regelmatig opnieuw, gewoon om de toffe begin-uren nog eens mee te maken. Op mijn oorspronkelijke Super Nintendo heb ik het spel helaas nooit zelf gehad. De eerste versie die ik ervan kocht was de re-release op de PlayStation. Erg gaaf om ‘m eindelijk te hebben, maar de laadtijden van die versie waren nou niet bepaald geweldig. Gelukkig heb ik een paar jaar geleden toch een mooi exemplaar voor de Super Nintendo weten te vinden. Mijn converter liet het ondertussen een beetje afweten, dus heb ik een amerikaanse console gekocht, waardoor het feilloos speelt. Kort daarna wist ik een Super Nintendo Mini in de wacht te slepen, waar het ook op staat, dus tegenwoordig heb ik keuze genoeg. Wil je een deel uit de serie spelen met een goed verhaal, goed uitgediepte karakters en een meesterlijke soundtrack? Dit deel. Deze! Je zal er geen spijt van krijgen.

En zo waren we opeens door de hele top 50 heen. Wat ging dat hard, zeg. Misschien ben je het op sommige punten met me eens, maar waarschijnlijk ook niet. Mocht je een bepaald spel missen in mijn lijst, schroom niet om het even in de spotlight te zetten in de comments, want mijn lijst is slechts één mogelijkheid in een zee van oneindige mogelijkheden. Vergeet vooral niet te beargumenteren waarom ik er compleet naast zit. Dat heb ik zo af en toe nodig, hahaha. Plus dat ik graag de mening en voorkeur van anderen zie.

Game on! Groeten, Rob